Helgarpósturinn - 20.03.1986, Blaðsíða 8

Dómnefndin
vaSdi keppnk"
lögin tíu úr 287
aðsendum
lögum á f jórum
döguml
Aðsendlögí
fullkomnum
útgáfum á
bön
upptöku
wum áttu
mun greiðari
aðganaað
dómnefnainni
enaðsendlögá
nótum
Útsetjarar
keppninnar áttu
sjálfirlög
Öljós skila-
frestur
Hverfær
útgáfuréttinn
að Gleði-
bankanum?
Hver verður
heildar-
kostnaðurinn?
Val laganna tók
fjóra daga
Alls bárust 287 lög í keppnina og
var fjögurra manna nefnd falið að
velja tíu lög úr þeim hópi til
flutnings í undanúrslitunum. Þeir
tónlistarmenn, sem Helgarpóstur-
inn hafði samband við, voru allir
sammála um að ein vika teldist lítill
tími til þess að velja úr svo miklum
fjölda laga — hvað þá styttri tími!
Margir hafa hins vegar orðið til þess
að fullyrða að val þetta hafi
einungis tekið um þrjá til fjóra daga.
í þessari fyrstu dómnefnd sátu
fjórir menn, þeir Þorgeir Astvalds-
son, Egill Eövarösson, Jónas R.
Jónsson og Þorsteinn Jónsson. „Eg
get nú ekki sagt til um hvað þetta
val tók langan tíma. Ég tók ekki á
því tímann, svo ég get ekki sagt um
það. En við hlustuðum vel og
vandlega á öll þau lög, sem bárust."
Við bárum það undir Jónas, hvort
honum fyndist lögin ekki hafa
staðið misvel að vígi, þar sem sum
bárust í nær fullkomnum útgáfum á
svokölluðum demó-teipum
(kassettusýnishornum) en önnur
komu einungis á nótnablöðum. „Jú,
það liggur í hlutarins eðli að eftir því
sem höfundur er búinn að setja
lagið í betri búning, þeim mun
meira heyrum við. Það er alveg
sama hver ætti þar í hlut. Þetta er
eins og réttur sem er búið að
tilkrydda. Hann verður áhuga-
verðari þegar hann er kominn á
lokastigið."
Þar sem Jónas gat ekki munað
hve langan tíma það tók nefndar-
menn að velja, úr hinum tæpiega
300 lögum, sem bárust í keppnina,
lögðum við sömu spurningu fyrir
Egil Eðvarðsson. Hann brást vel við
og fletti upp í dagbók til þess að
kanna málið. 1 ljós kom við þessa
athugun, að dómnefndin hóf störf
kl. 14.00 fimmtudaginn 30. janúar
og iauk störfum á mánu-
dagseftirmiðdegi, þann 3. febrúar.
Það gerir fjóra daga.
Hlustuðum ekki ó
öll lögin til enda
Egill var spurður að því hvort þeir
hefðu setið við það Ídukkutímum
saman að hlusta á hvert lagið á
fætur öðru. „Já, já. Ég man að vísu
ekki hve marga klukkutíma á dag
við sátum við, en dómnefndin tók
þetta af mikilli festu og alvöru.
Okkur óaði auðvitað við þessu
gífurlega magni af lögum, ætluðum
fyrst að hlusta á lögin hver í sínu
lagi, en ég lagði það til að a.m.k. í
byrjun myndum við hlusta saman.
Það voru engar sérstakar
starfsreglur. Við settum okkur þær
sjálfir. Þegar við fórum að hlusta
saman, fannst mér það virka mjög
vel og við héldum okkur við það.“
Aðspurður um það hvernig þetta
hefði gengið, sagði Egill: „Það sem
kom sjálfum mér mest á óvart, var
hvað okkur gekk vel að gera upp á
milli — hvað þurfti stuttan tíma til
þess að taka afstöðu til laganna. Við
höfum mikið verið spurðir að því
hvernig það sé mögulegt að hlusta á
svona mörg lög og margir sögðu við
okkur áður, að þetta væri hreinlega
ekki hægt. Jafnvel dómnefnd-
armenn ímynduðu sér að nauð-
synlegt yrði að fara í gufubað og
slökun á milli, en það tekur fagfólk
nú ekki jafnlangan tíma og lögin eru
löng að heyra hvort broddur er í lagi
eða ekki.“
Varðandi það hvort dómnefndin
hefði þá ekki hlustað á öll lögin til
enda, svaraði Egill á eftirfarandi
hátt: „Við töldum enga þörf á því. í
ýmsum tilvikum var engin nauðsyn
til þess að hlusta á lag frá upphafi til
enda, en önnur lög marghlustuðum
við á. Það var ekki tekið þannig á
málum, að okkur bæri skylda að
hlusta á lag frá því að það upphófst
og þangað til því lauk. Til að nefna
dæmi, voru þarna greinilega á
ferðinni lítil börn, sem höfðu sent
inn lög. Það var stórskemmtilegt að
vinna úr þessu, en þessir aðilar áttu
greinilega eftir nokkurn tíma þar til
þeir næðu eyrum okkar — hvað þá
alheimsins. En það var öllum gert
jafnt undir höfði og við tókum
ekkert sem sjálfsagðan hlut.“
Öll lögin nú send
höfunaunum aftur
Egill var næst spurður að því,
hvort margir hefðu kvartað undan
því að lög þeirra hefðu ekki komist
í undanúrslit. „Já, við höfum fengið
mikið af upphringingum —
þjóðhátíðin er enn í gangi, eins og
útvarpsstjóri sagði. Margir eru sárir,
en allir eiga nú eftir að rísa upp úr
þessu og gera aðra og betri tilraun.
Það er enn hiti í mönnum. Margir
eru þeirrar skoðunar að þeir hefðu
átt að vera þarna með í úrslitunum."
Að lokum spurðum við Egil
Eðvarðsson að því hvað gert yrði
við lögin 277, sem ekki komust í
úrslitakeppnina. „Við höfum engan
rétt á þeim lögum. Þau voru ætiuð í
þessa keppni og nú er henni lokið.
Nú verða lögin öll send til síns
heima, hvort sem þau komast í úrslit
eða ekki. Sú framkvæmd er í
höndum sjónvarps og fógeta. Ég
held að þessi lög hafi verið geymd í
læstu hólfi, sem verið er að opna um
þessar mundir.“
Jónas R. og Hljóðriti
Sú staðreynd, að Jónas R. Jónsson
var einn fjögurra manna, sem
dæmdi um það hvaða 10 lög skyldu
komast í undanúrslit, hefur vakið
mikið umtal. Þannig vill nefnilega
til, að faðir Jónasar á eitt
fullkomnasta hljóðver landsins,
Hljóðrita í Hafnarfirði, og hefur
Jónas unnið þar sem upptökustjóri.
Nokkur laganna, sem send voru inn
í keppnina, voru einmitt unnin í
Hljóðrita. Við höfðum samband við
Jónas R. Jónsson og spurðum hann
hvort það væri rétt að meirihluti
hinna útvöldu laga hefði verið
unninn í Hljóðrita.
„Það veit ég ekki um,“ sagði
Jónas. „Ég kom heim til landsins
rétt áður en þetta val fór fram og var
ekkert að vinna í upptökum sjálfur,
nema hvað það er rétt sem fram
hefúr komið að ég vann að laginu
hans Ólafs Hauks Símonarsonar,
Vögguvísu. I þeirri atkvæðagreiðslu
sat ég líka hjá. Þegar það lag kom
upp í dómnefndinni, þekkti ég það
Bobbysocks óska Hrafni Gunnlaugssyni yfirmanni innlendrar dagskrárgerðar til ham-
ingju með sönglagakeppni sjónvarpsins. Læra hann og aörir forráðamenn sjónvarpsins
af mistökunum?
Egill Eðvarðsson lyfti kampavínsglasi eftir sendingu: „Það sem kom sjálfum mér mest
á óvart var hvað stuttan tfma það þurfti til að taka afstöðu til laganna 287."
Jónas R. Jónsson kynnir og upptökumaður f Hljóðrita ásamt helmingnum úr Bobby-
socks: „Ég vann að upptökum að lagi Ólafs Hauks, Vögguvísu í Hljóðrita, en ég sat
hjá f atkvæðagreiðslunni."
um leið, og þeir greiddu bara
atkvæði um það félagar minir. Að
öðru leyti veit ég ekki hvað var
unnið í Hljóðrita.“
Lögin stóðu ójafnt
að vígi
Það var ekki skilyrði fyrir þátt-
töku að lög í keppnina kæmu til
dómnefndar á kassettum og margir
munu hafa sent inn lög á nótna-
blöðum, án hljóðupptöku. Magnús
Ingimundarson var fenginn til þess
að vera dómnefndarmönnum innan
handar þegar farið var yfir
viðkomandi lög, enda sérstaklega
gert ráð fyrir slíkum kostnaðarlið í
fjárhagsáætlun Hugmyndar, fyrir-
tækis Egils Eðvarðssonar og Björns
Björnssonar. Þau lög, sem einungis
voru send inn með nótum, voru sem
sagt leikin af Magnúsi á píanó. Það
þarf ekki tónlistarsnilling til þess að
sjá, að með þessu móti stóðu lögin
auðvitað ójafnt að vígi.
Það var fleira ójafnt við þessa
keppni. Menn hafa undrast það
mjög að útsetjararnir tveir, Gunnar
Þórðarson og Þórir Baldursson,
skyldu taka þátt í keppninni. Það
mál hefði mátt leysa á smekklegri
hátt en að sjá einungis til þess að
Þórir útsetti lag Gunnars og öfugt. í
fyrsta lagi komu lög þeirra beggja
nær fullfrágengin í keppnina og í
öðru lagi stendur sú staðreynd eftir,
að Gunnar og Þórir fengu það
óþægilega hlutverk að gera lög
keppinauta sinna sem glæsilegust.
Það er ekki verið að bera þessum
mönnum á brýn neinn glæp, heldur
einungis verið að benda á hve
óeðlilegt og ósanngjarnt það var að
setja þá félaga í þessa erfiðu stöðu.
Eftirgefanlegur
skilafrestur
Enn annað óréttlæti hefur verið
bent á varðandi lagavalið í keppn-
ina, en það varðar skilafrestinn.
Ýmsir hafa orðið til þess að fullyrða,
að þar hafi ekki allir setið við sama
borð og að Gunnar Þórðarson hafi
t.d. sent sitt lag inn nokkrum dögum
eftir að fresturinn rann út. Sjálfur
vísar Gunnar þessari fullyrðingu á
bug sem hreinum ósannindum, en
Björn Björnsson hjá Hugmynd hafði
eftirfarandi um málið að segja:
„Ekki kannast ég nú við þetta.
Hins vegar er það ljóst, að við
ákváðum að bíða með það í fjóra
daga að fara með póstinn til fógeta
til þess að opna hann. Við gerðum
þetta til að tryggja að allur póstur
væri örugglega kominn inn, t.d.
utan af landi. Það vóru dæmi þess
að menn voru að hringja og segja að
umslögin væru á leið í bæinn með
vinum og vandamönnum. Það var
sífellt verið að spyrja okkur um það
hvort pósturinn næði nú inn eða
hvort við lokuðum þessu á miðnætti
eins og hjá skattinum. Við biðum að
ég held til miðvikudags og það sem
barst inn á þessum dögum fékk að
vera með, án þess að við hefðum
hugmynd um hverjir þar áttu lög.“
Egill Eðvarðsson var einnig
spurður að því. hvort hann kann-
aðist við að Gunnar Þórðarson hefði
skilað eftir að fresturinn var
útrunninn. Sagði hann að menn
hefðu mikið hringt og borið upp
áhyggjur sínar varðandi það að
koma lagi inn í tæka tíð og að sitt
svar hefði ævinlega verið á sama
veg: „Ég sá ekki nokkurn mun á því
hvort lag kom klukkutímanum fyrr
eða seinna. Okkar hlutverk var ekki
að refsa mönnum fyrir að hafa festst
í snjó eða þess háttar. Við reyndum
að gera veg og vanda dægurlaga-
tónlistar sem mestan, en tókum
ekki að okkur refsihlutverkið."
Öðruvísi dómnefndir
í framtíðinni
Allir nefndarmenn í báðum
dómnefndum þessarar keppni,
bæði þeir sem völdu lögin tíu og
þeir sem völdu sigurlagið, voru
tónlistarmenn. Þegar hefur verið
getið um þá, sem sátu í fyrri dóm-
nefndinni, en í þeirri síðari voru
eftirfarandi aðilar: Þorgeir Ást-
valdsson, sem einnig var í fyrri
nefndinni, Sigrún Hjálmtýsdóttir,
8 HELGARPÓSTURINN