Helgarpósturinn - 23.04.1986, Blaðsíða 16

,,Hvað segirðu, er svona erfitt að fá
Elíasdóttir og það tístir í henni eins og
og aftur fyrir jáyrðið, mœtt með skri
vangi 33 í Hafnarfirðinum.
„Það er alveg ótrúlegt hvað þœr en
hefur mér aldrei fundist réttmætt að
ástatt er fyrir konum. Oft er það þeirr
nógu langt. Sjálfget ég ekki kvartað i
sem ég hefstarfað með um œvina,“ se
lega að verkalýðsmálum, stjórnmált
fjörutíu ár. Hún hefur verið formað
innar íHafnarfirði frá 1967 en hafði þ
an þann tíma var hún jafnframt virk í
í bœjarstjórn um tíma. Og í fyrra var
varaforseti ASÍ, fyrst kvenna.
„Ég hef alltaf verið félagslynd," segi
þegar ég var stelpa.“
Guðríður býður okkur Jim að ganga til stofu
innan um mikið blómahaf og fjölda útsaumaðra
púða og klukkustrengja og ber okkur kaffi, kex,
salat og heitar kleinur.
„Elskurnar, geriði svo vel,“ segir hún. „Varla
fitniði af þessu meðlæti. Ég er löngu hætt að
hafa tíma til að baka. Þetta er ekki eins og fyrstu
búskaparárin þegar maður bakaði fleiri sortir
fyrir hverja helgi.“
Ég bið Guðríði að segja mér fyrst ofurlítið frá
uppvaxtarárunum.
Hún er fædd og uppalin á Akranesi, en fluttist
til Hafnarfjarðar 1945 ásamt eiginmanni sínum,
Jónasi Sigurðssyni sjómanni, og ungri dóttur.
Alltaff nægur matur
ffyrir systkinin ffimmtán
„Pabbi minn, Elías Níelsson, vann ýmist til
sjós eða lands en móðir mín, Klara Sigurðardótt-
ir, hugsaði náttúrulega ,,bara“ um heimilið, en
við systkinin vorum hvorki meira né minna en
fimmtán sem var ekki óalgengt í þá daga,“ segir
Guðríður. „Ég er næstelst. Ég varð aldrei vör við
sérstaka fátækt á okkar heimili, húsakynnin
voru að vísu lítil en þrifaleg, og alltaf var nóg af
mat. En ég vissi um fátækt á nærliggjandi heim-
ilum. Faðir minn var geysilega duglegur við að
afla okkur matar.
Nú — maður gekk í sinn barnaskóla og síðan
gekk ég einn vetur í kvöldskóla. Við systkinin
vorum öll afskaplega ung þegar við fórum að
vinna til að afla einhvers til heimilisins, létta
undir. Ég vann aðallega við saltfiskbreiðslu, en
síðar einnig við síldarsöltun á haustin þótt ég
hafi verið svo lág í loftinu að ég náði varla niður
á botninn. Sem betur fór var einn vinur mömmu
og pabba sem fylgdist gjarnan með mér á plan-
inu og setti í botninn fyrir mig,“ segir Guðríður
og hlær.
— Kom kreppan illa vid fjölskyldu þína?
„Já, hún kom náttúrulega hart við svo stórt
heimili. Faðir minn fór dag eftir dag að leita að
vinnu. En hann var þó heppinn að því leyti að
einn vinur hans rak verslun og gat oft veitt
pabba vinnu við afgreiðslu. Hann fékk svo að
taka launin út í vörum. Fyrir nokkrum árum
fann sonarbarn þessa.manns matarreikninga
okkar frá þessum árum og gaf okkur. Það var
gaman að fara í gegnum þá og bera saman við
reikningana í dag!“
— Lastu mikib á uppvaxtarárunum?
„Já, talsvert. Ég hafði gaman af að lesa ýmsar
bækur sem þá voru á boðstólum. Það voru eink-
um til bækur á heimili einnar kunningjakonu
minnar. Mér þótti t.d. ógurlega gaman að grípa
í Islendingasögurnar."
— Var lesid upphátt á kvöldin á þínu heimili?
„Já, það var einkum pabbi sem gerði dálítið af
því. Það er óhætt að segja að hann hafi verið
frekar vel gefinn maður. Hann var t.d. mikill
reikningsmaður. En hann missti foreldra sína
mjög ungur og gat ekkert menntað sig. Hann
var eiginlega á hálfgerðum flækingi.