Helgarpósturinn - 23.04.1986, Blaðsíða 23

USTAPOSTURINN
Næturgalarnir frá
Venus: Hjörtur
Howser, Jakob
Magnússon, Helgi
Björnsson, Þorsteinn
Magnússon og Jón
Borgar.
Mynd: Jim Smart
„Vid spilum ekki eitt einasta fúlt lag..
— Fimm næturgalar leika á Varúlfadansleik Stúdentaleikhússins
Eitt af snauðari leikhúsum í bæn-
um er að reyna að rétta svolítið við
fjárhaginn þessa dagana, náttúrlega
í þeim tilgangi að geta af stórri hug-
sjón sett upp fleiri, betri og
skemmtilegri leiksýningar þegar
fram líða stundir. Góðir lesendur
Helgarpóstsins keyptu náttúrlega
miða í hinu glæsilega happdrætti
Stúdentaleikhússins um jólin, og nú
gefst þeim aftur tækifæri til að
styðja við bakið á þessu leikhús-
sinnaða æskufólki — nefnilega með
því að skella sér á svokallaðan Var-
úlfadansleik sem Stúdentaleikhúsið
heldur í Félagsstofnun stúdenta að
kvöldi síðasta vetrardags.
Áhugamenn um poppmúsík hafa
líka eftir ýmsu að slægjast vestur í
Félagsstofnun þessa aðfaranótt
sumarsins, því þar leikur fyrir dansi
glæný hljómsveit sem líklega verð-
ur seint ellidauð; hana skipa fimm
ungir músíkantar, þekktir borgarar
af yngri kynslóð — Helgi Björnsson,
söngvari úr Grafík; Hjörtur Howser
hljómborðsleikari og Jakob Magn-
ússon bassaleikari, báðir lausa-
menn í Grafík; ungur trymbyll sem
kýs að kalla sig Jón Borgar; og loks
gamalvanur poppmæringur sem
hefur lítið verið í sviðsljósinu síð-
ustu tvö árin, Þorsteinn Magnússon,
gítarleikari úr Eik og Þey.
Sameinaðir standa þeir fimmmenn-
ingarnir undir nafninu „Næturgal-
arnir frá Venus“, nafni sem þeir
segja sjálfir að hafi verið hraðsoðið
í flýti og algjöru hugmyndaleysi, en
hafi ekkert með áhuga þeirra á nátt-
úrufræði eða geimferðaskáldskap
að gera. Einsog því til áréttingar
segir trommarinn brosmildi og dul-
arfulli, Jón Borgar:
„Eigum við ekki frekar að kalla
okkur Skodana, strákar?"
En hlýtur frekar dræmar undir-
tektir. . .
Næturgalarnir frá Venus segjast
vera einnota hljómsveit, „one night
stand", einsog það heitir á útlensku,
á Varúlfaballinu verði liklega fyrsta
og síðasta tækifærið til að heyra í
þeim. Þeir hafa svosem ekki verið
að slíta sér út við æfingar, en eru
samt sem áður kokhraustir:
„Við ætlum að spila uppáhalds-
lögin...“
„Lögin sem hafa tryllt okkur sjálfa
í partíum. . .“
„Það er merkilegt, strákar — við
spilum ekki eitt einasta fúlt lag...“
Uppáhaldslögin eru að sögn
þeirra fimmmenninganna tekin úr
Rokkunarbók Háskólans, einkum
kaflanum sem fjallar um síðustu tíu
ár — þetta er sumsé söguleg blanda
af rokki, pönki og reggaemúsík.
Jóni Borgari trommuleikara þykir
það merkileg frétt að hann hafi ekki
leikið fyrir dansi síðan hann var tán-
ingur — „þegar ég var í trömsbandi
(?) með Hilmari Agnarssyni," segir
hann. Þremenningarnir úr Grafik
geta státað af mikilli og haldgóðri
dansiballareynslu, en þó ekkert í lík-
ingu við Þorstein Magnússon, öld-
unginn i hópnum.
Já, hvar hefur Steini haldið sig síð-
an hann hætti í framúrstefnusveit-
inni Þey fyrir nokkrum árum?
„Ég hef verið að spila á böllum á
landsbyggðinni," svarar hann.
„Fyrst var ég staðgengill Hauks
Ingibergssonar í Upplyftingu og svo
spilaði ég með þeirri ágætu hljóm-
sveit Sjöund frá Vestmannaeyjum.
Nú er ég fluttur aftur í höfuðborgina
— ef ég fæ íbúð og ef einhver vill fá
mig í hljómsveit."
Dansleikurinn í Félagsstofnun
hefst klukkan 10 á miðvikudags-
kvöldið og stendur fram á nótt. Inn-
gangseyrir er 350 krónur.
-EH
ROKK
Sá feiti kemur í heimsókn
Fats Domino og félagar kunna að
skemmta fólki. Allt frá því að talið var í fyrsta
lag í Broadway á sunnudagskvöldið þar til
hópurinn gekk af sviði í seinna skiptið iðuðu
áheyrendur af kátínu, sungu með hástöfum,
veifuðu servíettum, dilluðu sér uppi á stólset-
um og jafnvel borðum og áttu í einu orði sagt
ánægjulega stund í öðru veldi. Þó var þetta
ekki fjörmesti konsertinn með þeim feita og
félögum. Laugardagskvöldið og föstudags-
kvöldið voru mun villtari.
Það er ávallt vel þegið að fá brautryðjend-
ur rokksins í heimsókn. Það er eiginlega bor-
in von að sjá þá og heyra erlendis. Uppselt er
á hljómleika gömlu karlanna og kerlinganna
mörgum mánuðum fyrir showtime og iðu-
lega er aðgangurinn seldur svo dýru verði að
það er ekki fyrir venjulega menn að reiða
það af hendi. Þó að einhverjir hafi miklað
fyrir sér 2.900 krónurnar sem kostaði að sjá
Fats Domino og heyra telst það ódýrt miðað
við það sem viðgengst erlendis. — En þetta
var útúrdúr.
Hljómleikar Fats Dominos og hljómsveitar
hans hófust með smá upphitun sem hljóm-
sveitarstjórinn, Dave Bartholomew, stjórn-
aði. Tólf talsins tíndust þeir inn undirleikar-
arnir. Margir höfðu þeir leikið með Fats frá
upphafi feril hans. Trommuleikarinn var
meira að segja orðinn svo lúinn að hann varð
að hafa aðstoðartrommara með sér. Barthol-
omew er sjálfur búinn að vera með Fats ára-
tugum saman og hefur raunar samið marga
helstu smelli gömlu rokkhetjunnar. Þar að
auki hefur hann samið fyrir aðra: til dæmis
One Night sem Presley söng um árið og
dónalagið My Dinga Ling sem Chuck Berry
gerði ógleymanlegt.
Eftir stutta upphitun gekk síðan feitasti
rokkari allra tíma á svið. Ánægjukliður fór
um salinn, Fats settist við flygilinn og vatt sér
umbúðalaust í lagið My Blue Heaven. Og síð-
an komu þau hvert af öðru: Jambalaya, Blue
Monday, Red Sails In The Sunset og fleiri og
fleiri. Fyrsta hálftímann var ekkert hlé gert á
milli laga; um leið og hljómsveitin endaði eitt
lagið byrjaði Fats á því næsta. Loks þegar
kom að Blueberry Hill gaf stjarnan sér tíma
til að segja fáein orð og siðan hófst sama
keyrslan aftur. Öll voru lögin á prógramminu
gamalkunn, smellir gamla mannsins frá því
fyrir 1950 og allt fram á sjöunda áratuginn.
Það var stórkostlegt að fylgjast með úthaldi
rokkarans gamla; hann var greinilega kom-
inn til að láta fólk fá sem mest fyrir pening-
ana sína. Hvergi slegið af og tímanum ekki
eytt í óþarfa mas.
Fats Domino er orðinn 58 ára gamall og
gæti samkvæmt hlutanna eðli verið löngu
hættur að skemmta aðdáendum sínum. Auð-
vitað mátti greina það npkkrum sinnum að
maðurinn er ekkert unglamb lengur. Stund-
um var söngurinn vart greinanlegur. En það
voru undantekningartilfelli. Þegar hann beitti
sér mátti þekkja þann gamla góða Fats Dom-
ino sem átti hvert lagið öðru hressilegra i sjó-
mannaþættinum um það leyti sem sá sem
þetta ritar var að koma til sjálfs sín á sjötta
áratugnum. Og hljómsveitin, ekki má
gleyma henni. Þar var valinn maður í hverju
rúmi, sjö manna blásarasveit, tveir gítarleik-
arar, einn trommari og annar til vara og loks
bassisti sem lítið heyrðist í af tillitssemi við
gesti Bíóhallarinnar. Fyrir tilverknað blás-
arasveitarinnar sveifluðust stuttu rokklögin
hans Fats stundum yfir í fimm til sjö mínútna
langa djassrokkara. Hin hefðbundna dag-
skrá kvöldsins endaði síðan á dálaglegu
instrumentallagi. Fats gekk af sviðinu og öll
halarófan á eftir.
Hófst þá það lengsta uppklapp sem ég hef
orðið vitni að. í sjö mínútur klöppuðu áheyr-
endur, hrópuðu og stöppuðu. Og loksins eftir
langa mæðu skilaði hljómsveitin sér. Hún
hóf leikinn að nýju og eftir smástund birtist
stjarna kvöldsins að nýju. Fats hafði orðið að
hafa fataskipti með öllu. Menn vilja svitna
ótæpilega þegar þeir spila rokk og eru orðnir
58 ára að auki. Sem aukalög voru spiluð
lögin Margie, I’m Walking To New Orleans og
nokkur önnur. Stemmningin var nú betri en
nokkru sinni fyrr um kvöldið en þegar kons-
ertinn hafði staðið í tvær klukkustundir var
alltí einu allt búið.
Hljómleikar Fats Dominos og félaga hans
tólf voru ánægjuleg stund. Minnisstæðust er
náttúrlega frammistaða Fats og þá ekki síður
skemmtileg sviðsframkoma Davids Barthol-
omews. Hann sá um að halda áheyrendum
við efnið meðan Fats söng. Þess á milli blés
hann í trompet, — hélt á hljóðfærinu í ann-
arri hendi og þerraði af sér svitann með
hinni. Gaman var líka að fylgjast með því
þegar trommuleikararnir leystu hvor annan
af. Þeir notuðu ekki tækifærið milli laga
heldur stóð annar upp spilandi, færði sig til
hliðar og hleypti hinum að. En þetta voru
vitaskuld smámunirnir. Það voru Fats og
gömlu góðu lögin sem gerðu kvöldið
ógleymanlegt.
PS,
í umfjöllun um hljómsveitina Hollies á
dögunum var því haldið fram að Alan Clarke
hafi verið drukkinn á sviðinu. Björgvin Hall-
dórsson móttökustjóri erlendu hljómsveit-
anna á Broadway vill eindregið mótmæla
því. Segir að Clarke sé gamall alki og megi
þar af leiðandi ekki bragða áfengi.
HELGARPÓSTURINN 23