Helgarpósturinn - 16.10.1986, Blaðsíða 19

Kristín S. Kvaran
alþingismaður í
HP-viðtali
sér í stað þess að stinga þeim inn og eiga á
hættu að þeir komi út úr fangelsi aftur sem
meira efni í afbrotamenn en þeir áður voru.
Þetta hefur verið reynt t.d. á Englandi og
flestum hinna Norðurlandanna. í Noregi telja
menn sig spara 25 milljónir norskar krónur ár-
lega. Lauslega reiknað ættu íslendingar að
geta sparað um 30 milljónir á ári. Ég tel að ég
geti unnið að þessu máli og ýmsum öðrum
innan Sjálfstæðisflokksins ekkert síður en á
öðrum vettvangi."
Eiginmaðurinn mesta
gæfan. . .
Og nú er kominn tími til að taka stjórnmálin
út af dagskrá og grennslast örlítið fyrir um
persónulegar aðstæður Kristínar sem ólst upp
í Reykjavík, dóttir þeirra Stefáns Guðmunds-
sonar innheimtumanns og Guðrúnar Bene-
diktsdóttur verslunarmanns, sem nú eru bæði
látin. Hún er fóstra að mennt, hefur veitt ýms-
um dagvistarheimilum forstöðu og á að
baki framhaldsnám í Noregi. Eftir að hún kom
heim kenndi hún um tveggja ára skeið hag-
nýta uppeldisfræði við Fósturskólann og sú
reynsla, að samþætta hugmyndafræði og hag-
nýta reynslu, segir hún að hafi svo sannarlega
komið sér vel við þingstörfin. Ég spyr svo hvað
hafi mótað hana mest í uppvextinum.
„Alveg frá því ég var fjögurra ára gömul og
fram yfir fermingu var ég í sveit á sumrin, í
Lóni í Hornafirði, hjá móðurfólki mínu, mjög
sterkum persónuleikum," svarar Kristín. „Það
held ég að hafi mótað mig einna mest. Ég hef
ekki langskólanám að baki í bókstaflegum
skilningi, en ég held að sjálfsnámið eða heima-
menntunin hafi orðið hvað ríkust þegar ég var
þarna í sveitinni: þar var tekið á því að maður
talaði rétt mál, eignaðist ríkan orðaforða,
væri skýrmæltur og svo framvegis. Ég kann
þessu fólki miklar þakkir fyrir það.“
Kristín er gift Einari B. Kvaran kerfisfræð-
ingi og eiga þau þrjár dætur: tuttugu og
tveggja, tólf og tveggja. „Barneignirnar voru
nú ekki planaðar svona með tíu ára millibili,"
segirt Kristín og kímií „Ég vona bara að ég
eignist svo ekki eitt í viðbót 48 ára! En þetta
hefur verið mjög þægilegt, hvert barn hefur
fengið 100 prósent þá athygli sem er nauðsyn-
leg í uppvextinum. Ég hef samt fundið að
maður hefur linast dálítið með aldrinum í
ýmsum prinsípmálum."
Kristín segir það hafa gengið stórslysalaust
að skipta sér á milli starfs utan heimilis og
innan. „En fyrsta árið mitt á þingi fannst mér
ég þó fljóta í ryki og drullu. Það var
sama hvert ég leit: alls staðar haugar af þvotti
og ófrágengnum hlutum. Svo vandist ég þessu
smám saman og mátti vita að það væri ekkert
Húsmæðraeftirlit á leiðinni til að rannsaka
heimilishætti hjá mér!" En eftir að hún mætti
aftur til þingstarfa að afloknu barneignafríi
hafa þau hjónin verið með au-pair stúlkur sem
hún segir að hafi reynst mjög vel.
— Og hjónabandid blómstrar?
„Já, ég tel það mína mestu gæfu í lífinu að
búa með manni sem ég er yfir mig hrifin af
ennþá, og að það skuli vera gagnkvæmt. Það
hljóta að teljast afskaplega mikil forréttindi því
víða virðist vera pottur brotinn i dag. Ég tel
alls ekki sýnt að maður verði svo heppinn að
þetta haldist og því lofar maður hvern dag.“
— Þú segist vera heppin meö mann. Má ekki
allt eins segja ad hann sé heppinn meb þig?
„Já, veistu það að ég hef nefnilega alltaf
fengið að heyra það í gegnum árin hvað ég
væri ofboðslega heppin að eiga svona mann
eins og hann. Mér hefur nánast verið núið því
um nasir þótt ótrúlegt megi virðast! Fyrir
nokkrum árum gerðist ég dálítið þreytt á
þessu, og það hljóp í mig dálítil kergja. Þá svar-
aði ég því til að fólk gerði sér bara ekki grein
fyrir því hversu mikið væri í mig spunnið og
það væri vegna minna góðu eiginleika sem
hann væri svona í viðmóti við mig. Æ, eigum
við nokkuð að láta þetta flakka?" segir hún og
grettir sig. „En ég sagði þetta bara vegna þess
að ég var orðin heldur leið á þessum athuga-
semdum og fólk hrökk til baka vegna þess að
það er ekki vant því að maður hrósi sjálfum
sér.“
Saumar öll föt sjálf
f jakkaboðungnum er Kristín með lítið
barmmerki: táknræna sígarettu brotna. Ég
spyr hvort hún sé nýhætt að reykja. Hún segist
hafa hætt í apríl á síðastliðnu ári. „Þá leist nú
ýmsum í þingliðinu síður en svo á blikuna,
sögðu að það væri ofurmannlegt að reyna að
hætta að reykja undir þinglok í öllu stressinu
og vökunum. En ég hugsaði dæmið þannig að
ef mér tækist að hætta þegar mest væri að
gera hlyti mér að vera borgið. Ég hafði oft
reynt að hætta án árangurs, var gjörsamlega
forfallin enda búin að reykja í átján ár.“
En í þetta skipti skellti Kristín sér á námskeið
á vegum Krabbameinsfélagsins, „enda er það
alveg eðlilegt að fara hreinlega í meðferð ef
menn ætla að hætta að reykja, rétt eins og
menn fara í meðferð til að hætta að drekka.
Reykingar eru meira að segja miklu viður-
kenndara félagslegt atferli en drykkjan: þú
mátt reykja nánast alls staðar nema í bíó og
strætó. Aftur á móti mega menn bara drekka
við ákveðnar kringumstæður og eru jafnvel
illa séðir ef þeir drekka of rnikið."
Og enn er ekkert sem bendir til að Kristín
springi á limminu og hún hefur ásamt öðrum
sem tóku þátt í námskeiðinu og enn standa sig
í bindindinu stofnað samtökin Litlu bifhárin
sem er aðili að Krabbameinsfélagi íslands.
Aðspurð um áhugamál segist Kristín alla tíð
hafa lesið mikið en eftir því sem fram líði
stundir taki þó saumaskapurinn æ meiri tíma!
„Ég sauma alveg rosalega mikið. Mér finnst
saumaskapurinn mjög góð afþreying og af-
slöppun og svo er afskaplega þægilegt að geta
saumað þær flíkur sem maður vill eiga. Ég
sauma nánast allt á mig sjálfa og mestallt ú
stelpurnar.
Það er misjafnt hvað fólk gerir til að slappa
af. Pabbi settist til dæmis alltaf við píanóið
þegarhann var stressaður - þó að aldrei væri
talað um stress á þeim tíma — og spilaði og
söng. Ég sest við saumavélina, jafnvel þó að ég
hafi bara hálftíma á milli þess sem ég borða
kvöldmatinn og horfi á sjónvarpsfréttirnar get
ég alveg kúplað mig frá því sem ég var að gera.
Mamma saumaði alltaf allt bæði á sig og
okkur systurnar og var mjög flínk. Ég þjáðist
af minnimáttarkennd, hélt að ég gæti aldrei
saumað eins og hún, en svo kom þetta smátt
og smátt. Mér finnst mest gaman þegar ég er
að móta það sem ég ætla að gera. Ég nota
sjaldnast snið, klippi bara út í ioftið. Sauma-
skapurinn tekur eiginlega allan þann tíma sem
ég hef aukreitis núna.“
Fullkomnunarárátta eða
minnimáttarkennd?
Þetta þykir mér saga til næsta bæjar: alþing-
ismaður sem saumar öll fötin sín sjálfur og það
eru greinilega engir Hagkaupssloppar sem
Kristín saumar. . . En nú slær dómkirkjuklukk-
an til að minna á að tíminn líður engu síður
inni á þingmannsskrifstofunni en í þingsalnum
og ég legg fyrir Kristínu þá óvinsælu spurn-
ingu hvort hún geti lýst sjálfri sér í fáum orð-
um, eða hvort hún eigi sér ef til vill einhver
einkunnarorð.
„Æ, ég veit ekki. ..“ svarar hún. „En ég get
svo sem nefnt að við teikninguna af mér í
Líknarbelgnum, útskriftarbók Fósturskólans,
settu bekkjarsystur mínar eftirfarandi texta:
Ég vil, ég get, ég skal. Þetta þótti þeim dæmi-
gert fyrir mig: ef ég sagðist vilja gera eitthvað,
þá hrinti ég því í framkvæmd. Síðar hafa kenn-
arar mínir, samstarfsfólk og samkennarar oft
tekið í svipaðan streng og sagt að ég væri hald-
in einhverri fullkomnunaráráttu. Sjálfri finnst
mér þetta fremur vera minnimáttarkennd, að
ég sé alltaf að kljást við eitthvað á leið til full-
komnunar. Kannski skortir mig eitthvað upp á
það sem mig langar mest til að ná. .
— Og sért því stöbugt ab sanna þig fyrir
sjálfri þér og öbrum?
Það er kannski ekki fjarri lagi. Og þannig
held ég að mörgum konum líði. Eg sé til dæmis
að þessar konur sem eiga sæti hér á þingi
vinna alveg gífurlega mikið og vel, án þess að
ég geti nokkuð fullyrt um hvernig þeim !iour.“
— Velurbu þér þá ekki verkefni s^m þú getur
litib á sem ögrun?
„Ég veit ekki. Mér hefur fremur fundist ég
detta inn í svoleiðis. Og þó. Einhverju hlýt ég
þó að hafa ráðið um það sjálf. Upphaflega
mætti ég til dæmis á fundi hjá BJ meira og
minna fyrir tilviljun. En áður en ég vissi af var
ég komin á kaf og komin í framboð þótt það
hefði aldrei staðið til af minni hálfu. En auðvit-
að fer enginn í framboð nema hann samþykki
það sjálfur," bætir hún við hlæjandi.
— Og hvab tekur svo vib hjá þér þegar kjör-
tímabilinu lýkur í vor?
„Ég hef ekki ákveðið enn hvaða ráðninga-
þjónustu ég tala við,“ svarar Kristín og brosir
enn. „En ég fer auðvitað út á hinn almenna
vinnumarkað. Hér á Alþingi hef ég öðlast gíf-
urlega reynslu og þekkingu sem ég vonast til
að geta nýtt mér í starfi hvar svo sem það verð-
ur.“