Helgarpósturinn - 23.07.1987, Blaðsíða 24

DAGBÓKIN
HENNAR DÚLLU
Kæra dagbók.
Sumar konur veröa víst alveg vit-
lausar í ákveðnar matartegundir,
þegar þær eru óléttar. Mamma mín
þarf náttúrulega að vera öðruvísi en
allar aðrar kellingar. Hún þjáist af
sjúklegri löngun í bíó!
Mér fyndist pabbi nú ekkert of
góður til að fara með henni, því
þetta er eiginlega svolítið honum að
kenna. Hann á a.m.k. sinn þátt í því
hvernig hún er orðin, en það er mér
gjörsamlega óviðkomandi. Samt
vildi mamma endilega draga mig
með sér í bíó. Neðrivörin á henni fór
hreinlega að skjálfa, þegar ég sagð-
ist ekki nenna með henni. Pá dró
pabbi mig út í horn og sagðist tilbú-
inn að borga mér fyrir að fara, ef ég
segði engum frá. Ég meina það!!!
Ætli ég sé ekki fyrsta manneskjan,
sem fær kaup fyrir að fara með
móður sinni í bíó? Það er hins vegar
öruggt mál, að ég hætti þessu þegar
fer að sjá á henni, því það er nógu
óþægilegt eins og er. Krakkar á mín-
um aldri stara alveg úr sér augun og
halda ábyggilega að ég sé annað
hvort ógeðsleg rola eða þroskaheft.
Hún mamma mín er sko ekkert
venjuleg. Síðustu þrjá daga höfum
við t.d. farið á fjórar myndir, hvorki
meira né minna... Ein var svona
ekta kellingamynd, sem hét ,,Her-
bergi með útsýni", og var nákvæm-
lega eins og nafnið gaf til kynna.
Það skeði sko akkúrat ekkert. En
aðalleikkonan var rosa sérstök —
t.d. bara hárið á henni, maður. Það
þykkasta, sem ég héf séð á ævi
minni.
Næst fórum við á mynd, sem hét
„Morguninn eftir". Hún var nú
sæmilega spennandi, þó hún væri
um fyllibyttu, sem mér fannst alveg
ógeðsleg. Manneskjan fékk sér
meira að segja brennivín, þegar hún
vaknaði á morgnana! En svo hitti
hún æðislega almennilegan ná-
unga, sem var rosa góður við hana,
þó hún ætti það ekkert skilið. Ég
hugsa að hún hafi ætlað að hætta að
drekka...
Hinar tvær bíómyndirnar voru
eiginlega ekki mjög heppilegar til
að fara á með mömmu sinni, en hún
heimtaði þetta. Það var nefnilega
ferlega mikið af rúmsenum í þeim
og það veit enginn, sem ekki hefur
reynt það, hvernig er að sitja við
hliðina á mömmu sinni og sjá svo-
leiðis. Hryllings-bömmer, maður
minn... (Þegar ég var lítil og Stebba
systir var að tala um „rúmsenur",
heimtaði ég alltaf að fara á mynd-
irnar. Ég hélt að allir fengju fullt af
rúsínuml Það er búið að stríða mér
hundrað sinnum á þessu og ég
roðna enn.) Ég var svolítið hissa á
mömmu að fara með mig, því önnur
myndin hét „Blátt flauel” og hin
„Bláa Betty“ og ég hef hingað til
ekki verið hvött til að fara á bláar
myndir.
Nú get ég eiginlega ekki skrifað
meira í bili, því við mútter erum að
fara heim til ömmu að skoða brúð-
ardragtina hennar. (Ég vissi raunar
ekki að til væru sérstakar brúðar-
dragtir, en hún amma segist hafa
fundið eina.) Við eigum líka að
hjálpa henni að velja brúðkaupsferð
upp úr bæklingum.
Mér finnst þetta álíka öfugsnúið
og bíóferðirnar með mömmu. Er
ekki nær að kallinn, sem hún ætlar
að giftast, sé í þessu með henni?
Pabbi segir að hann sé ,,gufa“, svo
það er kannski ekki von að hann
geri mikið gagn. (Mamma segir —
þegar pabbi heyrir ekki — að það
hefði hvort sem er bara ,,gufa“ eða
vitleysingur látið sér detta í hug að
verja síðustu dýrmætu áeviárunum
með ömmu á Éinimelnum.)
Bless, bless. Dúlla.
PS Fann ekkert símanúmer fyrir
skiptinema í skránni, svo ég veit
ekki enn hvort ég kemst af landi
brott áður en fer að sjá á mömmu.
En ég meika það örugglega ekki fyr-
ir brúðkaupið. Djöfuls! Ef þau leyfa
sér að setja mynd í Moggann, segi
ég mig úr þjóðkirkjunni eða eitt-
hvað...
24 HELGARPÓSTURINN
AÐ BÆGJA FRÁ SÉR
LÍFSLEIÐANUM
HVAÐ GERIR HRESSA FÓLKIÐ ÞEGAR TILVERAN VERÐUR GRÁ?
Þad eru ekki allir dagar eins. Um
þaö geta örugglega allir veriö sam-
múla. Fólk á sína góöu og slœmu
daga og fátt finnst þeim skapgóöu
erfiöara en aö umgangast,, fýlupok-
ana" sem eru alltaf meö þaö á
hreinu huernig hlutirnir eiga eöa
eiga ekkiaö vera. Þeirsem skipta oft
skapi eru ekki manna þœgilegastir
sem sambýlismenn eöa samstarfs-
menn. Hver þekkir ekki hrokagikk-
inn sem mœtir í vinnuna eins og all-
ar heimsins áhyggjur hvíli á heröum
hans, hefur allt á hornum sér og
snýr át úr öllu sem sagt er viö hann?
Svoleiöis fólki tekst oftar en ekki aö
gera fallegu sólardagana gráa og
ömurlega.
Lífsieiði er nokkuð sem sumir
þekkja ekki. Þeir mæta erfiðleikum
með bros á vör og myndi aldrei
detta í hug annað en finna eitthvað
jákvætt við rigninguna meðan hinir
fúlu tuða og fjasa yfir þessu bölvaða
landi þar sem aldrei skín sól. Skap-
góða fólkið bregður sér gjarnan í
gönguferðir á slíkum dögum og full-
yrðir að fátt sé eins hollt fyrir húð-
ina og sálina en að vafra um og leyfa
regninu að lemja á andlitið. „Fúll á
móti“ er ekki aldeilis sammála
þessu. Rigning er fyrirbæri sem ætti
ekki að vera til því maður verður
svo lífsleiður í þannig veðri, segir
hann. Ef sólin skín næsta dag þá er
það heldur ekki gott. „Maður er
hvort sem er alltaf inni að vinna,"
segja hinir fúllyndu, enda tekst
sjaldan að gera þeim nokkuð til
hæfis og veðurguðirnir eru þar ekki
undanskildir.
Lífsleiði er reyndar ekki það sama
og þunglyndi, en um það síðar-
nefnda hefur verið skrifaður fjöldi
bóka þar sem er að finna ýmsar ráð-
leggingar til þeirra sem eiga við
þunglyndi að stríða. Að vísu segja
þeir hinir sömu að slíkar ráðlegg-
ingar komi að engu gagni þegar
þeir séu í lægðinni sinni, það sé ekk-
ert eins fjarri fólki á slíkum stundum
en að „hugsa um eitthvað skemmti-
KLASSÍSK TÓNLIST BJARGAR OFT
Valgerður Matthíasdóttir, dagskrárgerðarmaður, Stöð 2
„Það gerist ekki oft að mér leiðist lífið og það gerist ekki frekar á einum
árstíma en öðrum. En þegar það gerist hlusta ég á yndislega, klassíska tón-
list. Þá gengur leiðinn fljótt yfir — að minnsta kosti oftast."
REYNI AÐ HORFA EKKI Á DÖKKU HLIÐAR LÍFSINS
Gunnlaugur Helgason, dagskrárgerðarmaður á Stjörnunni
„Satt að segja er það mjög sjaldgæft að mér leiðist lífið, enda er lífið svo
stutt að mér finnst ekki taka því að horfa á dökkar hliðar þess. En ef ég
kemst ekki hjá því, þá hlusta ég á tónlist til að hressa mig við. Það fer alveg
eftir því hvernig leiði grípur mig hvernig tónlist ég hlusta á, ýmist róleg og
falleg lög eða hressandi tónlist. Mér hefur fundist þessi leið gefast vel."
legt“, „fara i góða gönguferð", „tala
um eitthvað jákvætt" og þar fram
eftir götunum. Þá sé betra að vera í
sinni fýlu.
Svo eru þeir sem af og til fara í
„lægð". Þeir eiga fremur erfitt með
að sætta sig við það og reyna allt
hvað þeir geta til að ná sér upp úr
volæðinu á sem skemmstum tíma.
Sumir eru svo heppnir að eiga píanó
sem þeir geta fengið útrás fyrir lífs-
leiðann á með því að leika nokkur
lög og stíga pedalana í botn, aðrir
eyða drjúgum hluta mánaðarlaun-
anna með því að hlaupa niður í bæ
og kaupa sér ný föt og enn aðrir
hringja í ofboði í hárgreiðslumeist-
arann og biðja um nýjan hárlit eins
fljótt og auðið er. Slík breyting er þó
ekki alltaf til góðs, einkum og sér í
lagi ekki ef fólk fær ekki tíma á hár-
greiðslustofu og ákveður að lita á
sér hárið upp á eigin spýtur. Þá er oft
enginn tími til að vanda valið á litn-
um og útkoman verður oft þannig
að lægðin verður bara ennþá dýpri
fyrir bragðið!
Þeir sem eru þekktir fyrir að vera
hressir eiga kannski einna erfiðast
með að sýna á sér „hina hliðiná'.
Hvað ætli yrði til dæmis sagt ef
Gunnlaugur Helgason á Stjörnunni
mætti í fýlu í vinnuna — í beina út-
sendingu? Það kæmi eflaust flatt
upp á marga, ekki rétt? Eða ef Brósa
hárgreiðslumeistara væri falið það
hlutverk að breyta háralit á mann-
eskju sem væri í sömu lægðinni og
hann væri í sjálfur á þeirri stundu?
Hver yrði útkoman þar?
HP hringdi til nokkurra aðila sem
þekktir eru fyrir hressileika hvað
sem gengur á í lífinu og spurði þá
hvort þeir væru í rauninni alltaf
svona hressir og ef ekki, hvað þeir
gerðu þegar lífsleiðinn segir til sín.
Auk ofangreindra herramanna var
rætt við tvær konur, þær Kristjönu
Geirsdóttur, fyrrverandi veitinga-
stjóra í Broadway og Valgerði
Matthíasdóttur dagskrárgerðar-
mann á Stöð 2.
LEGGST í GRASIÐ OG TALA VIÐ GUÐ
Sigurður G. Benónýsson, Brósi, hárgreiðslumeistari
„Þegar lífsleiðinn segir til sín finnst mér langbest að fara eitthvað þar sem
er gras og mikið af trjám — helst út úr bænum — leggjast í grasið og tala
við Guð. Hann gefur mér oftast einhver ráð og þau reynast mér alltaf vel.
Ég hef aldrei farið eins oft út úr bænum og upp á síðkastið — enda er þetta
allt að lagast!"
GOTT AÐ KÚRA OG KELA
Kristjana Geirsdóttir, „bara húsrnóðir" í augnablikinu (!)
„Yfirleitt finnst mér svo gaman að lifa að lífsleiði er nánast óþekkt fyrir-
brigði hjá mér. Það kemur þó fyrir einstaka sinnum að mér þykir ósköp
notalegt að leggjast upp í rúm með góða bók og dreifa huganum. Það gerist
helst í janúar eða byrjun febrúar því sá tími finnst mér dimmur og drunga-
legur. „ísfólkið" hefur gefist ágætlega þegar ég vil gleyma stað og stund.
Einstaka sinnum er hressandi að setja góða spólu í myndbandstækið en
auðvitað er besta ráðið að kúra og kela á svona stundum!"
leftir Önnu Kristine Magnúsdóttur