Helgarpósturinn - 08.10.1987, Side 25

Hef aldrei ætlað
mér annað en
geðjast fólki
segir Megas í viðtali við HP um Loftmyndina
sína af Reykjavík og fleira
Er það Megas?
„Jú, sá er maðurinn."
Mig langaöi ad tala uid þig um
nýju plötuna.
„Já — spurðu."
Fyrst ein klassísk, er hún í sama
dúr og sú síöasta?
„Agh — hún er sko að því leytinu
í sama dúr að ég er svona í svipuð-
um dúr og ég var fyrir ári. Breyting-
arnar eru svona jafnmiklar og breyt-
ingarnar á mér. Að öðru leyti, það
eru svipaðir músíkantar, þeir eru
fleiri núna, fleiri hljóðfæri og stílteg-
undir.
Þessi verður kannski ekki jafn-
rokkud?
„Fannst þér hún rokkuð í fyrra?
Sum lögin a.m.k.
„Já, það er alveg sama sveiflan á
þessari sko. Úr einhverju svona soft
og sentímental upp í rokkað. Það er
held ég bara minn persónulegi skali
— mitt geðróf."
Einmitt — og þú hefur ekki breyst
mikid á einu ári?
„Nei.... kannski hefur maður
breyst ofsalega mikið en þá finna
aðrir það betur en ég. Mér finnst ég
ekkert hafa breyst, eiginlega ekkert
hafa breyst, lítið."
Og kannski ekkert frá upphafi?
„Jú, í gegnum tíðina hef ég breyst
heilmikið en ef maður skoðar bara
eitt ár, ég er að segja það sem mér
finnst, öðrum finnst kannski þetta
vera algerar breytingar. En það
kemur í ljós.“
Hverjir eru með þér á plötunni?
„Það er minn gamli góði trymbill
hann Sigtryggur og það er gítaristi
sem ég ekki hef haft með mér á
plötu áður, Guðlaugur Óttarsson.
Svo er ég með minn gamla góða
bassista úr Passíusálmapródjektinu,
Harald Þorsteins.
Tómas hefur ekkert komið nálœgt
þessu?
„Nei, Tómas var bissí annars stað-
ar svo við vorum með erlendan
upptökumann. Síðan kom Þor-
steinn Magnússon og spilaði helvíti
fallegar línur í nokkur lög og svo er
ég með Daða Kolbeinsson á óbó,
Þorgeir nokkurn Kjartansson á
saxófón og svo er það Eyþór Gunn-
arsson á píanó og syntha. Og svo
Kalli Sighvats á Hammond..."
Þetta er hörkulið.
„Þetta er rosalegt lið og ekki allt
upptalið. Svo er þarna Reynir á
harmónikku og Wilma Young á
fiðlu... Og síðan eru söngkonur."
Nú, bakraddir?
„Það eru ekki bakraddir, það eru
algjörar framraddir.”
„Hef alltaf verið á höttunum eftir gúddvill."
Það er nú ekki venjulegt á þínum
plötum, hefur þaö nokkurn tíma
gerst nema bara á Náttkjólunum?
„Nei — ja, það var náttúrulega á
Passíusálmunum, þar voru söng-
konur Svo er blástur í munnhörpu
líka, Ásbjörn blæs í munnhörpu."
Ertu ánœgður með gripinn?
„Eg er mjög ánægður með grip-
inn, jú, jú. En ég á eftir sjá hana í föt-
um sko, það er dálítið merkilegt að
manni finnst alltaf skemmtilegt að
sjá svona gripi í fötum."
Segðu mér annað. Hvernig er það
núna, þegar þú ert orðinn svona
respektabel hljómlistarmaður og al-
menningur bíður í eftirvœntingu eft-
ir nýrri plötu, miðaö við það sem áð-
ur var þegar þú varst utangarðs-
maður. Hver er munurinn?
„Eg veit það ekki, ég verð ekki
var við neina eftirvæntingu. Ég bara
bý í minni íbúð uppi á fjórðu hæð og
ég verð ekki var við hvað er að ger-
ast niðri á jafnsléttunni. En ég held
að fyrir mitt leyti þá viti ég betur
hvað er að ske núna heldur en þeg-
ar ég var órespektabel hljómlistar-
maður og vissi naumast hvað var að
gerast."
En þú ert orðinn borgaralegri í
seinni tíð og borgararnir hrífast af
þér sem þeir gerðu kannski ekki
áður.
„Gera þeir það? Eins og ég segi,
hérna á minni fjórðu hæð þá veit ég
svo lítið hvað er að gerast, enda
kaupi ég ekki dagblöðin. En þú seg-
ir að borgararnir hrífist af mér. Mér
finnst það mjög ánægjulegt. Ég hef
aldrei ætlað mér annað en að geðj-
ast fólki, alla mína hundstíð. Ég hef
alltaf verið á höttunum eftir gúdd-
vill fólks. Og þó að ég sé hérna á
fjórðu hæðinni minni þá lifir maður
ekki í tómi."
En þú hefur nú aðeins mýkst, er
það ekki?
„Ég hef fitnað. Mýkst — ég meina,
skilurðu, það núast af manni kant-
arnir, skilurðu, gegnum tíðina og
dropinn holar steininn og allt það.
Svoleiðis að það er sjálfsagt bara
náttúrulögmál ef ég er mýkri, en ég
veit ekki, það gægjast alltaf fram ein-
hver hvöss horn samt (ég er hrútur
skilurðu), og hornin þau mýkjast í
sjálfu sér ekki mikið en allt sem get-
ur mýkst mýkist."
Mér fannst þú sœkja minna aftur
í söguna á síðustu plötu en þú gerðir
áður, er þaö rétt?
„Á plötunni í fyrra var efnið allt
svona litlir nútíðarástarsöngvar. Það
var ekkert svigrúm fyrir tilvísanir.
En platan núna í ár er Reykjavíkur-
plata, þannig að hún er full af tilvís-
unum."
Og ertu enn að snúa út úr Ijóðum
þjóðskáldanna?
„Nei, ég sný aldrei út úr þeim. Ég
sæki mér efnivið í allt sem ég hef að-
gang að, sem er sú hefð sem ég er al-
inn upp við. Og það er ekkert svo
heijagt að það sé ekki hægt að nota
það."
Heyrðu, við erum líka með viðtal
við hann Einar Kára, hann tók ein-
hvern tímann við þig viðtal sem
vakti athygli, var það ekki, tekið
upp í leiðara Moggans.
„Nei, það var ekki viðtal, það var
krítík og það var einhver léttur
anarkismi sem kom fram í þessu,
hans anarkismi."
Það vœri tæpast amast við þér á
þennan hátt í dag.
„Það er ekkert amast við mér.
Það var aldrei amast við mér í raun
og veru, það var amast við Einari í
leiðara Morgunblaðsins. Það var
ekki verið að amast við mér í raun
og veru."
Og svo að lokum Megas, hvað
heitir platan?
„Hún heitir Loftmynd."
POPP
Þrjár gódar
PINK FLOYD
A Momentary Lapse of
Reason
-k~k
Það hefur líklega verið flestum
ljóst þegar platan The Final Cut
kom út árið 1983 að Roger Waters
var Pink Floyd. Þannig að þegar
hann hóf að senda frá sér sólóplöt-
ur gaf það helst til kynna að hljóm-
sveitin væri hætt. Það var jú flest-
um þetta ljóst en þó eru tveir
menn sem neituðu að kyngja þess-
ari staðreynd og þeir eru Dave
Mason og David Gilmour. Þeir
neituðu staðfastlega að Pink Floyd
heyrði fortíðinni til og afleiðingin
er sú að þeir tvímenningar eru
Pink Floyd í dag og frá þeim er
komin ný plata sem heitir A Mom-
entary Lapse of Reason.
En er hægt að reka Pink Floyd
án Rogers Waters? Svarið við því
er bæði já og nei. Það er hægt án
bassaleikarans Rogers Waters,
þeir fengu bara til liðs við sig
annan og betri, sem er Tony Levin.
Það er hægt án útsetjarans Rogers
Waters, þvi Gilmour og Mason eru
jafn færir á því sviði og það sem
meira er, að það er langt síðan gít-
arleikarinn David Gilmour hefur
blómstrað sem á þessari nýju
plötu.
Það er hægt að reka Pink Floyd
án upptökustjórans Rogers Wat-
ers, því það er hægt að kaupa til
verksins Bob Ezrin, sem á sínum
tíma stjórnaði upptökum á Veggn-
um.
Er þá nokkuð að? kann einhver
að spyrja og svarið er eitt stórt JÁ.
Það virðist nefnilega ekki hægt að
reka Pink Floyd án lagasmiðsins
Rogers Waters. A Momentary
Lapse of Reason hefur að minnsta
kosti inni að halda fremur bág-
bornar lagasmíðar, sem Gilmour
hefur barið saman, annaðhvort
einn eða í samvinnu við aðra. Fyr-
ir vikið verður afurðin lítið annað
en fallegar umbúðir með stórgöll-
uðu eða í besta falli litlu innihaldi.
PET SHOP BOYS
Actually
kkkk
Hvernig eru poppsveitir nútím-
ans? Þær eru t.d. dúettar þar sem
annar meðlimurinn er söngvari
og hinn sér um allan undirleik
með því að töfra fram hljóð úr
hljóðgervlum, tölvum, trommu-
heilum og öðrum undratækjum
sem sumum finnst nauðsynleg til
framleiðslu tónlistar dagsins í dag.
Einhverra hluta vegna hefur
tónlist sem framleidd er með þess-
um hætti aldrei átt neitt sérstak-
lega upp á pallborðið hjá mér. Ein-
faldlega vegna þess að oftar en
ekki er hún tilfinningasnauð og
vélræn. Á þessu er þó um undan-
tekningar að ræða og nefni ég því
til sönnunar nöfn eins og Yazoo og
Soft Cell, sem nú heyra að vísu for-
tíðinni til, og Pet Shop Boys, sem
skaut upp á stjörnuhimininn árið
1985 með laginu West End Girls.
Hvað gerir plötu eins og Actu-
ally, sem Pet Shop Boys sendu ný-
lega frá sér, jafn áheyrilega og
raun ber vitni? Jú, þeir Tennant og
Lowe virðast einkar lagnir við að
setja saman mjög áheyrilegar lag-
línur og ágæta texta. Söngurinn er
þýður og áheyrilegur og undirleik-
urinn er hvort tveggja í senn vél-
rænn en þrátt fyrir það hlýlegur.
Þá er hljóðeffektanotkun víða
eftir Gunnlaug Sigfússon
skemmtileg.
Lögin What Have I Done To De-
serve This? Og It’s a Sin eru nú
þegar flestum kunn en á Actually
er einnig að finna 8 önnur lög,
sem flest eru vel þess virði að
þeim sé gaumur gefinn.
THE SMITHS
Strangeways, Here We
Come
kkkk
Á síðasta ári gerði hljómsveitin
The Smiths risasamning við
hljómplötusamsteypuna EMI.
Samning upp á milljónir punda
sem taka skyldi gildi nú um næstu
áramót. Þegar samningur þessi
var gerður voru The Smiths orðnir
ein vinsælasta hljómsveit Eng-
lands og þeir þóttu líklegir til enn
frekari afreka. En það er nú svo
með vegi velgengninnar að þeir
eru órannsakanlegir og enginn
veit ævi hljómsveitanna fyrr en öll
er. Nú er svo komið að hún Snorra-
búð er bara stekkur og The Smiths
eru hættir.
Rétt áður en Johnny Marr gítar-
leikari ákvað að slíta samstarfinu
við Morrisey og félaga og leita á
önnur mið höfðu The Smiths náð
að skera eftirmæli sín í plast sem
nú er fáanlegt á hinum almenna
plötumarkaði undir nafninu
„Strangeways, Here We Come".
Hér er um verðug eftirmæli að
ræða, sem gefa lítið eftir plötun-
um „Meat Is Murder" og „The
Queen Is Dead". Þó hefur maður,
ef til vill ósjálfrátt, á tilfinningunni
að hljómsveitin hafi verið komin
yfir sitt fegursta skeið. Heilinn er
þó enn í stakasta lagi í formi gítar-
leiks og tónsmíða Jphnnys Marr.
Hafi Marr verið heilinn var Mor-
risey líkaminn, það sem við sjáum
og heyrum fyrst, og hann virðist
tekinn að hrörna. Sem textasmið-
ur hefur hann nú aldrei verið í
hópi þeirra líflegustu og jákvæð-
ustu en á „Strangeways" hefur
svartsýnin tekið öll völd og er það
helsti galli þessarar plötu. Söngv-
arinn Morrisey er jú alltaf bara
Morrissey og á raddböndunum er
engin sérstök þreytumerki að
heyra.
Það voru margir sem elskuðu
The Smiths. Sumir hötuðu að
elska þá og aðrir elskuðu að hata
þessa sérstæðu hljómsveit. Hvaða
hópi hver og einn tilheyrir skiptir
ekki máli. Dauði The Smiths er
þeim flestum harmdauði og slæmt
að samstarf þeirra gat ekki orðið
lengra. Það sem auðvelt er að
hugga sig við er að við höfum þó
alltaf „Strangeways" og fleiri skíf-
ur til að vekja upp tilfinningar,
sem þeir áttu svo auðvelt með að
kveikja. Hverjar svo sem þær
kunna að hafa verið.
PUBLIC IMAGE LIMITED
Happy?
kkkkk
Getur verið að Johnny Lydon sé
hamingjusamur? Maðurinn sem
kom fram á sjónarsviðið árið 1976
sem Johnny Rotten, söngvari Sex
Pistols, einhverrar „viðurstyggi-
legustu" hljómsveitar allra tíma.
Þá var hann reiður ungur maður,
með appelsínugult hár og grænar
tennur, sem „hrækti" framan í
heiminn. Nú, ellefu árum síðar, er
hann enn með appelsínugult hár
en hann er búinnn að bursta tenn-
urnar. Það síðarnefnda þýðir þó
ekki að hann sé nú orðinn venju-
legur maður, sáttur við allt og alla.
Hann getur ennþá „hrækt" upp í
opið geðið á heimsbyggðinni, sem
fram kemur á plötunni Happy?
sem hann var að senda frá sér
ásamt hljómsveit sinni PIL. Já
hann getur ennþá sent tóninn því
hér fær kirkjan sitt. Ómanneskju-
legar borgir fá sinn skammt og
eyðni og fóstureyðingar annan,
eða ef til vill öll heldur þær athafn-
ir manna sem leitt hafa til eyðni og
þess að nauðsyn skuli vera á fóst-
ureyðingum. Nú, þá er Lydon lítt
hrifinn af menntun í nútímaþjóð-
félögum, sem hann segir lítið ann-
að en innantóman páfagaukslær-
dóm, sem sé af hinu illa en ekki
því góða.
Hvort sem menn eru nú sam-
mála Lydon eður ei er þó tilbreyt-
ing að heyra stöku sinnum í fólki
sem segir meiningu sína umbúða-
laust og það gerir Johnny Lydon
og hefur alltaf gert.
Þó svo að Lydon sé ekki ánægð-
ur með heiminn í kringum sig get-
ur hann þó verið ánægður með
sjálfan sig. Hann starfar nú með
góðri hljómsveit, sem í er meðal
annarra John McGeoch, einn
skemmtilegasti gítarleikari Breta
síðasta áratuginn, en hann hefur
áður starfað með Magazin, Siou-
xie & the Banshees og Armoury
Show.
Happy? er líka þrælmögnuð
skífa sem ekki svíkur gamla PIL-
aðdáendur en hún er líka þannig
úr garði gerð að margir nýir ættu
að bætast í hópinn. Hlustið t.d. á
lög eins og Seattle og Hard Times.
Já, leggið við hlustir og sannfærist
og þið verðið hamingjusöm. Eða
hvað?
HELGARPÓSTURINN 25