Morgunblaðið - 09.07.1975, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 9, JÚLl 1975
Minning—Baldur
IngolfKristiansen
Baldur Ingolf Kristiansen pípu-
lagningameistari, Njálsgötu 29,
Reykjavík, var fæddur á Seyðis-
firði 10. júní 1919, dáinn í Reykja-
vík 30. júní 1975.
Foreldrar: Jentoft Kornelíus
Kristiansen frá Narvik í Norður-
Noregi og Mattía Þóra Þórðar-
dóttir frá Gíslholti í Holtum.
Kristiansen kom frá Noregi árið
1906 sem verkstjóri vegagerða-
manna, sem áttu að leggja veg um
Fagradal. Ætlaði hann aðeins að
dvelja á Islandi í nokkra mánuði,
en það fór á annan veg, því að á
Seyðisfirði hitti hann tilvonandi
konuefni sitt, Mattíu, sem var
komin að sunnan til atvinnu þar.
Þau stofnuðu svo heimili á Seyðis-
firði og bjuggu þar allan sinn
búskap. Þeim hjónum varð fimm
barna auðið og var Baldur þeirra
næst yngstui’.
Systkini hans eru: Klara, hár-
greiðslukona, Gústaf, pípulagn-
ingamaður, Selma, íþróttakenn-
ari, og Trúmann, skólastjóri
barnaskólans í Hveragerði.
Baldur dvaldi í foreldrahúsum
fram yfir tvítugt. Eins og þá var
altítt byrjaði hann snemma að
vinna fyrir sér. Innan við
fermingu var hann sendill á Sím-
stöðinni á Seyðisfirði, síðan
stundaði hann sjóróðra, einkum
frá Suðurnesjum. Þótti honum þá
gott eftir vertíð að geta farið heim
til foreldra og systkina á Seyðis-
firði.
Sem ungur maður hafði Baldur
mikið yndi af Iþróttum og var
hann sjálfur mjög góður fimleika-
maður.
Arið 1942 flyzt Baldur ásamt
Gústaf bróður sínum til Reykja-
víkur. Stuttu eftir komuna suður
hófu þeir nám í pípulögnum hjá
Runólfi Jónss.vni pfpulagninga-
meistari, sem er giftur Þórdísi
frænku þeirra bræðra. Ari sfðar
andaðist faðir þeirra á Seyðis-
firði. Móðirin, ásamt Selmu og
Trúmann, flyzt þá til Reykjavíkur
og þar samcinast fjölskyldan aft-
ur. Klara, sem þá var útlærð hár-
greiðslukona, var áfram fyrir
austan og bjó lengst af á Norð-
firði.
Árið 1948 gekk Baldur að eiga
Sigríði Arnadóttur, en þau slitu
samvistum eftir stutta sambúð.
Þau eignuðust tvö börn, Bryndísi
Björk, sem nú er kennari, og
Braga, sem er rafvirki.
Árið 1954 gekk Baldur að eiga
eftirlifandi konu sfna Steinunni
Guðmundsdóttur frá Umsvölum í
Húnaþingi. Þeim varð fimm
barna auðið og eru þau: Þorsteinn
Kornelíus, útvarpsvirki, Halldór
Helgi, verzlunarmaður, Þorgerð-
ur Mattía, Selma Osk og Helga
Árdís. Börnin eru öll í heimahús-
um. Baldur var ástríkur eigin-
maður og faðir og heimilið var
honum mjög kært.
Eftir að Steinunn og Baldur
stofnuðu sitt eigið heimili var
ætíð náið samband mílli fóstur-
móður hennar, Ilalldóru
Jóhannesdóttur, og þeirra. Er
Halldóra fékk blóðtappa fyrir sjö
árum, reyndist Baldur henni
drengur góður í veikindum henn-
ar og vill hún sérstaklega þakka
það.
Undirritaður kynntist Baldri
fyrir rúmum fimmtán árum.
Vann hann þá að pípulögnum í
Hjálpræðishershúsinu og urðu
kynni okkar að einlægri vináttu.
Mér er ljúft að minnast þessa
vinar míns og vil hérmeð þakka
honum alla blessun, sem hann
hefur fært mér og fjölskyldu
minni.
Þrátt fyrir gott heimili, yndis-
lega konu og góð börn var Baldur
um tíma mjög leiður á lífinu og í
mikilli örvæntingu. Þá fékk hann
að reyna mátt bænarinnar og
hann bað bæn tollheimtumanns-
ins: ,,Guð vertu mér syndugum
líknsamur." Hann öðlaðist fyrir-
gefning syndanna og komst í sam-
félag við Jesúm Krist, sem gaf
honum sigur yfir freistingunum,
sem hann áður féll fyrir. Hann
eignaðist lifandi trú á Frelsarann
og varð fagnandi og glaður.
Nokkur undanfarin ár hafði
Baldur verið heilsuveill, en eftir
því sem líkamlegu kraftarnir
minnkuðu óx hans andlegi styrk-
ur. Hann var orðinn mikill bænar-
innar maður og Biblían var hon-
um fjársjóður. Hann s^igði við eitt
tækifæri: „Biblían er orðin mér
fjþrjótandi uppsprettulind." Það
síðasta sem hann Ias í Bibliunni
var frá Efesusbréfinu, fyrsta
kapítula. Rúmri viku áður en
hann dó var hann á samkomu í
Hjálpræðishernum. Stóð hann þá
upp og gaf vitnisburð og þakkaði
Guði fyrir alla blessun, sem hann
hafði veitt honum og heimili
hans.
Heimili Steinunnar og Baldurs
stóð á bjarginu, Kristi, þar af Ieið-
andi öruggt þegar stormar blésu.
Börn þeirra hjóna hafa einnig
valið þetta dýrmæta hlutskipti að
fylgja Kristi og þjóna honum.
+ Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og jarðarför hjartkærs sonar okkar og bróður vinarhug við andlát og
SIGURJÓNS JÓNSSONAR,
Fagrahvammi,
Keflavfk.
Jón Kristjánsson, Jónfna Baldvinsdóttir,
Kristján Jónsson, Aðalheiður Jónsdóttir.
t
Innilega þökkum við auðsýnda samúð og vináttu við fráfall og jarðarför
mannsins míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
PÁLS METÚSALEMSSONAR,
Refssta8, Vopnafirði,
Sigrlður Þórðardóttir, börn,
tegndabörn, og barnabörn.
t
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför móður okkar. fósturmóður, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu.
GUNNARÍNU GESTSDÓTTUR,
Holti, Álftaveri,
Sérstaklega þökkum við starfsfólki Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund
og læknum og hjúkrunarfólki á gjörgæzludeild Landakotsspftala fyrir
góða hjúkrun og umönnun
Guð blessi ykkur öll,
Þurfður Jónsdóttir, Ingimagn Eirfksson,
Gyðrfður G. Jónsdóttir, Óskar Júnfusson,
Ásgeir P. Jónsson Fjóla Þorbergsdóttir,
Hálfdán Á. Jónsson,
barnabörn og barnabarpabörn.
Hjörleifur Ólafsson
slýrimaður - Minning
Ég bið Guð að blessa og hugga
þig Steinunn, börnin og aðra ætt-
ingja og vini.
Óskar Jónsson.
Það þyrmdi yfir mig daginn
eftir að hann Baldur vinur minn
Kristiansen frá Seýðisfirði lézt og
móðir mín sagði við mig: ,,Hann
Baldur Kristiansen frá Seyðis-
firði er látinn." Aðeins fyrir
örfáum dögum var hann gestur á
heimili okkar eina kvöldstund
eftir heimsókn mína til hans, þar
sem við ræddum saman stutta
stund. Hann gekk með mér heim
til móður minnar, sem orðin er
áttræð, en þekkti Baldur líka
mjög vel frá gamalli tíð. Baldur
dvaldi heilt sumar á Hánefs-
stöðum hjá Sigurði Vilhjálmssyni
og kynntist þá flestum Eyrabúum
talsvert. Við vorum einmitt að
rifja upp þessa veru hans með
okkur þarna og Baldur talaði
brosandi og létt um ýmsa hluti
sem honum voru minnisstæðir frá
dvöl sinni þar. Það var sem sé
þannig með Baldur, að þótt sjúk-
dómur hans angraði hann hið
innra, þá sást það ekki hið ytra og
gamansemi hans og hnyttin svör
gerðu samræður við hann ákaf-
Iega skemmtilegar. Enda held ég,
að erfitt sé að lýsa Baldri á annan
hátt.
En nú er hann horfinn heim til
æðri máttarvalda og ættingja og
vina.
Konu hans og börnum ásamt
öðrum ættingjum og venzla-
mönnum, sem enn lifa hér, votta
ég mína innstu hluttekningu og
móður minnar við fráfall og
jarðarför hans.
Ég kveð vaskan vin.
Gunnar B. Jónsson og
Sesselja S. Guðjónsdóttir
frá Sjávarborg
F. 24. 5. 1892.
D. 2. 7. 1975.
I gær var til moldar borinn frá
Laugarneskirkju Hjörleifur
Ólafsson, Hrísateig 7, er lengi var
stýrimaður á varðskipum Land-
helgisgæslunnar. Hann andaðist f
Landakotsspítala 2. júlí eftir
stutta legu og var þá á 84. aldurs-
ári sínu.
Með Hjörleifi Ólafssyni er
genginn mikill starfsmaður,
traustur og áræðinn fullhugi og
einn þeirra sterku stofna alda-
mótakynslóðarinnar, er ríkan þátt
áttu í að byggja frá grunni það
ísland er við þekkjum í dag.
Hjörleifur Ólafsson fæddist í
Keflavík í Rauðasandshreppi 24.
maí 1892. Var hann sonur hjón-
anna Guðrúnar Haflínu Jónsdótt-
ur og Ólafs Tómasar Guðbjarts-
sonar, er bjuggu um skeið í Kefla-
vík og síðar lengi í Hænuvík í
sömu sveit. Þeim hjónunum varð
tíu barna auðið. Dóu tvö i
bernsku, en átta komust til full-
orðinsaldurs. Þau voru í aldurs-
röð sem hér segir: Hafliði, Guð-
bjartur, Bjarney, Guðbjörg
Andrea, Hjörleifur, Ólöf Guðrún,
Jón Eiríkur og Ástráður. Öll voru
þau systkin mesta atgervisfólk og
svo sem að líkum lætur, vöndust
þau snemma á að taka til hendi og
vinna vel, því að lífsbaráttan var
hörð og ósleitileg.
Hjörleifur Ólafsson tók
snemma að sækja sjó ásamt
bræðrum sínnm. Síðar lá leiðin til
Reykjavíkur og tókst honum með
dugnaði sínum að komast í Stýri-
mannaskólann, þar sem hann
lauk námi árið 1920. Var hann á
ýmsum skipum á þessum árum og
meðal annars var hann einn af
áhöfn happaskipsins Esterar, sem
vann mikið björgunarafrek árið
1916 undir forystu skipstjórans,
Guðbjarts Ólafssonar, bróður
Hjörleifs. Arið 1926 gekk Hjör-
leifur að eiga Halldóru Narfadótt-
ur, ættaða úr Borgarfirði, hina
ágætustu konu. Settust þau fyrst
að á Patreksfirði, nálægt æsku-
slóðum Hjörleifs, þar sem hann
var skipverji á togara um skeið.
Þar vestra varð hann fyrir slysi
við vinnu sína og missti þá sjón á
öðru auga. Háði þetta honum all-
mjög í starfi, því að hann missti
við það skipstjórnarréttindi sín
Asgeir Guðmundsson
prentari — Kveðja
Ásgeir Guðmundsson var fædd-
ur á Eyrarbakka 6. desember 1893
og hóf prentnám í Prentsmiðju
Suðurlands þar á staðnum 1. júní
1910 og lauk þar námi 1. júnf
1914. Hélt hann þá til Reykjavík-
ur og starfaði þar síðan í ýmsum
prentsmiðjum. Hann var lengi
vélsetjari við Morgunblaðið, en
síðasta hálfan þriðja áratugínn
var hann vélsetjari í Prentsmiðj-
unni Eddu.
Ásgeir var afburða góður vél-
setjari. Hann hafði fullt vald á
hinu flókna tæki, setningarvél-
inni. Virtist hann ekki fara sér að
neinu óðslega í starfi, en leiknin
og afköstin voru mikil og vand-
virknin frábær.
Ásgeir var í stjórn Byggingar-
félags prentara um nokkurt skeið.
Þegar prentarafélagið festi kaup
á jörðinni Miðdal í Laugardal, var
hann einn af fyrstu landnemun-
um í sumarbústaðahverfinu þar.
Hann var og um langa hríð
trúnaðarmaður prentara í Prent-
smiðjunni Eddu.
Um miðjan aldur varð Ásgeir
að dvelja á heilsuhælinu að Vífil-
stöðum á þriðja ár vegna veik-
indá. Þótt hann hlyti þar bata,
mun hann þó ekki ætíð hafa geng-
ið heitt til skógar eftir það. Trú-
lega hefur það að einhvefiju leyti
átt þátt i því, hversu hann var
fróbitinn því að láta á sér bera
eða sækjast eftir „mannvirðing-
um árabil f samræmi við þá-
gildandi lagafyrirmæli. Fluttust
þau hjón þá aftur suður og settust
að í Skerjafirðinum 1928. Siðar
var hús þeirra flutt og endur-
byggt á Hrísateig 7 áríð 1942,
þegar flugvallargerðin á stríðs-
árunum tók að þrengja að byggð-
inni í Skerjafirðinum. Eftir að
suður kom vann Hjörleifur við
smíðar og ýmis önnur störf í landi
um nokkur ár. En brátt fór hann á
sjóinn aftur og öðlaðist um síðir
skipstjórnarréttindi sín á ný.
um“ svokölluðum, sem hopum
hefði þó verið í lófa lagið að verða
sér úti um vegna góðrar greindar
og þekkingar á ýmsum sviðum.
En hann var hlédrægur og fá-
skiptinn og mjög dulur að eðlis-
fari.
Ásgeir var prúðmenni hið
mesta jafnt hversdagslega sem á
gleðistundum. Minnist ég þess að
á einni slfkri stund settist hann
við lítið harmóníum og lék hvert
þjóðlagið af öðru með sama létt-
leika og lipurð og þegar hann sat
við setningarvélina. Leyndi-~sér
Framhald á bls. 25.
Réðst hann þá í þjónustu Skipaút-
gerðar ríkisins og var lengi stýri-
maður á varðskipinu Ægi og fleiri
skipum Landhelgisgæslunnar.
Einnig leysti hann af sem skip-
stjóri á sömu skipum öðru hverju
og hélt þessum störfum áfram þar
til um 65 ára aldur, er hann hætti
sjómennsku að mestu. Gerðist
hann þá vaktmaður á skipum
Landhelgisgæslunnar. Gegndi
hann þeim störfum um árabil og
svipuðum störfum á Reykjavíkur-
flugvelli. Eftir að hann varð svo
aldurs vegna að hætta sem vakt-
maður, tók hann sér fyrir hendur
að setja upp net eða hnýta á
öngla, því að honum var mjög
fjarri skapi að hafa ekki eitthvað
fyrir stafni. Má raunar segja að
leitun væri á svo ötulum og starf-
sömum manni sem Hjörleifi.
Hann var og jafnan glaðvær og
þægilegur í viðmóti, hjálpsamur,
æðrulaus og karlmenni í allri
framgöngu. Nokkuð var hann dul-
ur í skapi og sagði ekki oft hug
sinn allan, en hugsaði þeim mun
fleira. Trúmaður var hann ein-
lægur, þótt hann flíkaði því lítt.
Þau Haltdóra og Hjörleifur
eignuðust fimm mannvænleg
börn sem nú eru uppkomin fyrir
nokkru. Eru þau f aldursröð sem
hér segir: Guðrún Olöf, gift Jöni
R. Hjálmarssyni skólastjóra,
Skógum, Jón Ástráður, rafvirkja-
meistari, kvæntur Lilju Jónsdótt-
ur, Þuríður gift Jóni Sveinssyni,
forstjóra Stálvíkur, Leifur húsa-
smiður og Narfi, tæknifræðingur,
kvæntur Gyðu Theodórsdóttur.
Hjörleifur Ólafsson var mikill
hamingjumaður. Hann naut
lengst af góðrar heilsu og mikils
starfsþreks. Barnabörnin unnu
honum og nutu þess að heim-
sækja afa sinn. En sérhver dagur
líður að kvöldi. Hann veiktist
fyrir hjarta fyrir fáum árum, en
hélt þó allgóðri heilsu, þar til
fyrir fáum vikum. Var hann þá
lagður á sjúkrahús og dvaldist þar
til hinstu stundar.
Ævikvöld Hjörleifs var friðsælt
og fagurt og vissulega má segja að
hvíldin sé kær eftir vegferð
langa. En kveðjustund fylgir
söknuður og því skal hann kvadd-
ur með söknuði og einlægri þökk.
Megi góður Guð blessa hann á
nýrri vegferð um æðri tilverusvið
og styrkja eftirlifandi eiginkonu
hans og afkomendur á stund
sorgarinnar.
Blessuð sé minning hans.
J.R.H.