Morgunblaðið - 17.07.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 17. JÚLÍ 1997 41
heima hjá henni og áður en ég fór
að sofa kom hún til mín með heitt
kakó og kyssti mig góða nótt. Þetta
lýsir henni svo vel því hún var allt-
af svo hugulsöm og góð. Það er
eitt sem mig langar sérstaklega að
minnast, alltaf þegar ég átti af-
mæli eða hafði gengið vel á prófí
þá sagði hún brosandi við mig „til
lukku“ og í framtíðinni þegar ég á
afmæli eða gengur vel á prófi þá
mun ég hugsa til hennar og hennar
blíða rödd hljóma „til lukku“.
Hvíl í friði.
Kristín Eva.
Elín Þorláksdóttir er nú látin á
94. aldursári og er hennar sárt sakn-
að af þeim sem þekktu hana. Elín
var föðursystir mín. Við systkinin
og aðrir í sveitinni þar sem Elín
fæddist (á Hrauni í Ölfusi) kölluðum
hana jafnan Elínu í Eskihlíðinni, þar
sem hún bjó í mörg ár í Eskihlíð
16b með manni sínum Sigurði
Grímssyni. Sigurður lést fyrir
nokkrum árum. Það eina sem mörg
okkar í sveitinni þekktum úr
Reykjavík til margra ára var Eski-
hlíð af því að allir sem fóru til
Reykjavíkur komu þar við. Ef hóp-
urinn tvístraðist í borginni samein-
aðist hann ávallt í Eskihlíð hjá Elínu
áður en haldið var austur fyrir fjall.
Jafnvel fyrsta minning mín um
yngri systur mína nýfædda er
sprottin í Eskihlíðinni hjá Elínu -
þá var ég á 6. aldursári. Þar var
komið saman frá fæðingardeildinni
áður en farið var í sveitina. Jafnvel
þótt Elín og Sigurður hafi flutt fyr-
ir hartnær aldarfjórðungi á Lang-
holtsveginn í íbúð í húsi dóttur henn-
ar - Höllu og Sigurgeirs manns
Höllu - hugsaði maður alltaf um
Elínu sem Elínu í Eskihlíðinni.
Kannski stafar þetta af því að sem
strákur áleit maður Eskihlíðina vera
miðju Reykjavíkur - það snerist jú
allt um hana í okkar augum.
Það má með réttu segja að Eski-
hlíðin þar sem Elín bjó væri nafli
Reykjavíkur því þaðan fíkruðum við
okkur áfram við að rata um borg-
ina. Fyrst var lært að fara niður í
sjoppuna í Eskihlíð 10 og til baka
í fylgd Skúla fóstursonar Elínar og
Sigurðar. Síðan alla leið upp á
Skólavörðuholt og til baka. Ég þótt-
ist langförull þegar ég gekk til tann-
lækninga hjá Höllu dóttur Elínar
og gat farið frá Höllu úr Ingólfs-
strætinu yfir í Skólavörðustíginn og
þaðan var greið leið upp á holtið
og svo til Elínar í Eskihlíð. Til Elín-
ar auðvitað því þangað var gott að
koma.
Hjá Elínu og Sigurði bjó ég í
þijá vetur þegar ég gekk í mennta-
skóla eða allt til þess sem að þau
fluttu á Langholtsveg. Þá kynntist
ég Elínu betur en í tilviljanakennd-
um heimsóknum í æsku. Ég minnist
hennar sem mjög góðrar konu sem
mátti ekki vamm sitt vita. Hún var
traust, hlý og kímin þegar það átti
við. Hún stýrði heimilinu í Eskihlíð
16b af myndarskap og festu. Starf
hennar á heimilinu var líkt starfi
farsæls stjórnanda - maður tekur
lítið eftir því þegar það gengur óað-
finnanlega. Þeir finnast ekki sem
ég hef borið jafn mikla virðingu
fyrir og Elínu. Hún var bjarg.
Elín og pabbi voru náin systkini.
A hveijum fimmtudegi í áratugi fór
pabbi með egg, lax, söl og fleiri
afurðir til Reykjavíkur í búðir. Allt-
af kom hann til systur sinnar í Eski-
hlíðina og síðar á Langholtsveginn
og borðaði hádegismat. Oftast kom
hann síðan við hjá Elínu seinni hluta
dags í kaffi áður en hann ók aftur
austur fyrir fjall. Þessar heimsóknir
og aðrar þóttu sjálfsagðar af öllum
og mörg voru handtök Elínar við
þær í öll þessi ár. Það var ekki fyrr
en ég bjó hjá Elínu sem ég sá hve
gott var á milli hennar og pabba. í
þessu sambandi er gaman að geta
þess að fyrir fimm árum þegar
bæði Elín og pabbi voru á lífi var
komið saman á Hrauni á ættarmót
afa þeirra og ömmu. Á kvikmynd
sem tekin var á þessu ættarmóti
má sjá að Elín og pabbi héldust jafn-
an í hendur.
Þegar horft er um öxl sé ég Elínu
ljóslifandi fyrir mér - hún situr í
stofunni í Eskihlíð 16b með handa-
vinnu. Hún lítur upp við nærveru
mína og spyr hvort ekki hefði verið
gaman ef ég hefði komist með pabba
austur fyrir fjall. Þá brosir hún hlý-
lega við borubrattri neitun og heldur
áfram að vinna. Ég ætla að eiga
þessa mynd af Elínu. Margar slíkar
minningar hljóta Halla, Skúli, mak-
ar þeirra og afkomendur að eiga
og ég óska þess að þær verði þeim
til hugarhægðar í sorginni. Megi
minning Elínar Þorláksdóttur lifa
lengi.
Þorlákur Karlsson.
Tíminn líður hratt. Einn og einn
tínast þeir á braut sem hafa verið
fastur hluti af tilverunni og nú
hefur Elín Þorláksdóttir kvatt.
Aldurinn var orðinn hár og heilsan
farin að gefa sig. Þá er hvíldin
kærkomin.
Flestar mínar bernsku- og æsku-
minningar tengjast Elínu á ein-
hvern hátt. Við Halla dóttir Elínar
erum á líkum aldri og leikfélagar
fram eftir aldri, aðallega á Hrauni,
þar sem við vorum í sveit á sumrin
og áttum okkar annað heimili sem
börn og unglingar. Leifsgatan,
Eskihlíðin, þar var ég heimagangur
á þessum árum. Svo flutti hún á
Langholtsveginn ásamt Höllu og
Sigurgeiri og bjó þar meðan heilsan
leyfði. Síðasta árið átti hún svo
heimili á Skjóli. Samband þeirra
mæðgnanna Höllu og Elínar var
einstaklega gott og til eftirbreytni.
Þær voru bræðradætur móðir
mín Þorgerður Magnúsdóttir og
Elín og lítill aldursmunur á þeim.
Þær voru fæddar á Hrauni í Olfusi
og ólust þar upp saman. Báðar
hófu þær nám í ljósmóðurfræðum
sem Elín lauk en móðir mín varð
að hætta af óviðráðanlegum orsök-
um þegar stutt var eftir af nám-
inu. Vinátta þeirra var sterk og bar
aldrei skugga á meðan báðar lifðu.
Þær fóru saman í ferðalög bæði
innanlands og utan og jólaboð og
aðrar heimsóknir voru fastir liðir.
Sú árlega hefð skapaðist að þær
fóru saman ásamt fleirum til messu
kl. 8 á páskadagsmorgun og svo
var komið í kaffi heim til okkar á
Lokastígnum á eftir. Þegar Halla
dóttir Elínar og Sigurgeir maður
hennar voru við nám í Bandaríkjun-
um fóru þær í heimsókn til þeirra.
M.a. fóru þær á Heimssýninguna
í Montreal sem aldrei hefði orðið
ef ekki hefði komið til leiðsögn og
aðstoð Höllu og Sigurgeirs. Þessi
ferð var þeim ógleymanleg og oft
um hana rætt og riíjuð upp
skemmtileg atvik úr ferðinni.
Allur saumaskapur lék í höndun-
um á Elínu og átti hún margar
stundir við saumavélina eða út-
saum og liggja eftir hana ótal lista-
verk á því sviði. Kjóll sem hún
saumaði fyrir konuna mína á okkar
fyrstu sambúðardögum er geymdur
vel. Hann er stundum dreginn fram
og dáðst að vönduðu handbragðinu.
Elín var vinmörg og oft gest-
kvæmt hjá henni. Ættingjar og
vinir að austan og ekki síður vinir
Höllu litu oft inn hjá henni í kaffi
og spjall. Það kunni hún vel að
meta því einlæg gestrisni var henni
í blóð borin.
Ég þakka Elínu allt gott og ekki
síst er mér ómetanleg vinátta henn-
ar og móður minnar.
Höllu, fjölskyldu hennar og öðr-
um ættingjum votta ég og fjöl-
skylda mín innilega samúð.
Jóhann Hálfdanarson.
í dag kveðjum við kæra vinkonu
okkar, Elínu Þorláksdóttur frá
Hrauni í Ölfusi. Ég kynntist Elínu
fyrst 16 ára gömul þegar ég kom
á heimili hennar og Sigurðar í Eski-
hlíðinni með dóttur hennar Höllu
sem var skólasystir mín og vin-
kona. Tók hún mér af hlýju og vin-
semd eins og öllum öðrum sem
komu á heimilið. Urðu vinir Höllu
líka vinir Elínar. Hún var einstak-
lega gestrisin og hafði alla ævi
ákaflega gaman af að taka á móti
fólki. Enda var stöðugur gesta-
gangur á heimili hennar alla tíð.
Seinna þegar hún bjó á Langholts-
vegi 76 komum við fjölskyldan til
hennar árum saman og nutum
gestrisni hennar. Varð það smám
saman að venju að líta við á Lang-
holtsveginum á sunnudagsmorgn-
um, oft eftir ferðir í laugamar. Var
oft glatt á hjalla við kaffiborðið í
eldhúsinu yfir ijúkandi kaffibollum,
nýbökuðum pönnukökum, vöfflum
og öðru góðgæti. Þarna komu sam-
an fjölskyldan af efri hæðinni,
Halla, Sigurgeir, þeirra böm og
síðar barnabörn og ýmsir vinir og
ættingjar. Um tíma kryddaði hund-
urinn Tryggur þessi morgunsam-
kvæmi með nærveru sinni gestum
til skemmtunar.
Elín var hlý kona, ævinlega í
jafnvægi og tók öllu sem að hönd-
um bar af æðruleysi. Aldrei var
verið að fjargviðrast yfir smámun-
um. Hún laðaði að sér ungt fólk
og hafði einstakt lag á börnum
enda hændust þau að henni. Hún
var ein af þessum myndarlegu hús-
mæðrum sem aldrei virðast flýta
sér en koma ótrúlega miklu í verk.
Mörg eru pörin af vettlingum og
sokkum sem hún pijónaði á börnin
okkar sem nú eru orðin fullorðin
og kalla hana enn Elínu ömmu.
Hún hélt sér ákaflega vel bæði
andlega og líkamlega fram eftir
ævi nema hvað hún átti erfitt með
gang seinni árin vegna slitgigtar í
hnjám. Undir það síðasta dvaldi
hún á hjúkrunarheimilinu að Skjóli.
Ævin var orðin löng, heilsan farin
að bila og tími kominn til að kveðja.
Eftir situr söknuður, þakklæti og
minning um góða konu sem stöð-
ugt var gefandi tíma sinn og þolin-
mæði. Fjölskyldunni sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Auður og Gunnlaugur.
Ég kynntist Elínu fyrst af verk-
um hennar. Það var haustið 1955.
Hún sendi þá einu sinni sem oftar
Höllu dóttur sinni pakka á Laugar-
vatn þegar við vorum í Menntaskól-
anum þar. Halla bauð okkur skóla-
systrunum til sín og opnaði pakk-
ann. í honum reyndust vera alls
kyns kræsingar meðal annars flat-
brauð og sú besta kæfa sem ég
hafði nokkurn tímann bragðað á.
Varð þarna ógleymanleg veisla og
kærkomin tilbreyting frá heima-
vistarfæðinu. Þetta var aðeins byij-
unin. Pakkarnir urðu fleiri og alltaf
var okkur hinum boðið með.
Þegar Laugvetningar fóru í bæj-
arferð til Reykjavíkur sá ég Elínu
fyrst. Hún var falleg kona, eðlis-
greind, hæglát og hógvær og gest-
risin með afbrigðum. Hún bauð
alltaf upp á kaffisopa, heimabakað-
ar kökur og brauð eða mat með
heimilisfólkinu og alltaf var gest-
kvæmt á heimili hennar. Hún
spjallaði við alla en hlustaði líka
grannt á gesti sína þannig að þeir
léttu á sér og fengu oft aðra sýn
á málin eftir að hafa setið og rabb-
að í notalegu umhverfi og í návist
þessarar góðu konu þar sem góð-
vild og samkennd ríkti.
Ég verð að viðurkenna að ég
sótti til Elínar þegar ég kom til
Reykjavíkur. Hún varð mér
hjálparhella í hvívetna og athvarf
þegar ég þurfti á að halda. Það var
ómetanlegt fyrir mig, utan af landi
og móðurlausa frá 12 ára aldri, að
eiga Elínu og hennar fólk að.
Elín hélt heimili fram yfir nírætt
og var það hefð hin síðari ár að
fara í kaffi til hennar á sunnudags-
morgnum. Þar hittist fjölskyldan
og vinir sem tengst höfðu henni á
ýmsum skeiðum og röbbuðu sam-
an. Alltaf var Elin veitandi og þetta
voru yndislegar stundir sem ég
sakna nú. Það var andi góðvildar
og samkenndar sem sveif þarna
yfir vötnunum.
Ég hefi oft hugsað um það á liðn-
um árum hversu heppin ég var að
eignast hana og fjölskyldu hennar
að vinum. Ég vildi óska að fleiri
væru henni líkir og yrðu kjölfesta
í lífi óharðnaðra unglinga sem til
borgarinnar flytja. A því er ennþá
mikil þörf.
Blessuð sé minning sómakon-
unnar Elínar Þorláksdóttur.
Hólmfríður Gísladóttir.
SVAVAR STEINN
PÁLSSON KÁRASON
+ Svavar Steinn
Pálsson Kára-
son fæddist í
Reykjavík 21. nóv-
ember 1976. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Sjúkrahúss
Reykjavíkur 30.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hvalsneskirkju
8. júlí.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú bama þinna kvak,
enn i dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
(Þýð. Steingr. Thorst.)
Með þessum orðum viljum við
kveðja þig, kæri Svavar, sem alltof
fljótt kvaddir þennan heim.
Ég veit að í dag munu systkini
mín, Gísli og Sigurbjörg, kveðja þig
með miklum söknuði, því að þið urð-
uð strax bestu vinir um leið og fjöl-
skylda mín flutti til Sangerðis.
Það fór aldrei á milli mála hveijir
voru á ferð þegar þið komuð til okk-
ar í heimsókn en þið vissuð að þar
voruð þið alltaf velkomin.
Ég og fjölskylda mín sendum fjöl-
skyldu þinni og aðstandendum inni-
legustu samúðarkveðjur okkar. Megi
guð gefa þeim styrk.
Minning um góðan og hressan
dreng lifir lengi.
Bryndís, Páll og synir.
Við skrifum þetta til að minnast
góðs vinar. Hann Svavar var alltaf
fullur lífsorku sem aldrei þraut, hann
var alltaf miðpunktur vinahópsins.
Við munum hvernig hann framdi oft
prakkarastrik til að fá athygli og
vekja upp hlátur en maður gat aldr-
ei verið reiður lengi út í hann því
að hann bræddi það alltaf með smit-
andi hlátri. Við munumk ávallt
sakna þessa smitandi hláturs og sí-
brosandi andlits. Hann Svavar
kvaddi þennan heim mjög snögglega
en hann var alltaf til staðar þegar
maður þurfti á góðum vini að halda.
Því viljum við kveðja hann með þess-
um hætti:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Kæra fjölskylda. Við vonum að
Guð styrki ykkur í þessari miklu
sorg og við vottum ykkur innilega
samúð okkar.
Laeila og Sesselja.
Með fáum orðum langar okkur
að kveðja í hinsta sinn ástkæran vin
okkar Svavar Stein. Það er ótrúlegt
að hugsa til þess að þú sért farinn
úr lífi okkar og komir ekki aftur,
við fengum ekki einu sinni tækifæri
til að kveðjast, þú sem varst okkur
svo kær og mikill vinur. Það vakna
endalaust upp spurningar af hveiju,
af hveiju þú sem varst í blóma lífs-
ins, þú sem varst mestur og bestur
allra? En þú hefur nú öðlast nýtt
friðsælt líf hinum megin.
Við vorum búin að þekkjast frá
blautu barnsbeini og alltaf var jafn
yndislegt að vera í kringum þig og
alltaf ríkti mikil gleði þar sem þú
varst. Nú eigum við aðeins minning-
arnar, þessar óteljandi skemmtilegu
og ljúfu minningar, hvort sem það
var prakkarastrik eða annað. Við

vorum alveg sérstak-
lega dugleg á því sviði,
gerðum mikið að gamni
okkar og gerðum helst
alia gráhærða í kring-
um okkur. Þegar við
hugsum til þessa tíma
bæði hlæjum við og
grátum í senn. Það er
svo erfitt að sætta sig
við þetta en eina hugg-
unin sem við höfum er
að nú ert þú kominn í
góðar hendur og allt er
þetta gert að Guðs vilja.
Elsku Svabbi, við
söknum þín svo mikið
að hjörtu okkar eru að springa, miss-
ir okkar allra er svo mikill. Þú verð-
ur ávallt í hjörtum okkar svo lengi
sem við iifum. Megi Guð og vernd-
araenglar hans vaka yfir þér, elsku
vinur. Takk fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman öll þessi ár,
sem er geymt sem fjársjóður í hjört-
um okkar. Við munum ávallt elska
þig og minnast þín af heilum hug.
Elsku Daddý okkar, Kári og fjöl-
skylda. Elsku Páll, Ósk og fjölskylda
og elsku Anna okkar og aðrir að-
standendur, Guð styrki ykkur og
varðveiti í þessari miklu sorg. Ástar-
kveðja, þínir vinir.
Hve dýrleg er sú vissa
að vita að Jesú er
sá vinur, sem á himninum
biður fyrir mér.
Hann fyrirgefur misgjörðir,
sjúka læknar sál,
hann sér og skilur ávallt
hin leyndu hjartans mál.
Hann elskar mig, hann elskar,
hann elskar mig svo heitt.
Hann veit hvað hjartað þráir
og synjar ekki um neitt.
Hann frá mér voða víkur
og vota þerrar brá.
Ég veit um eilífð alla
ég uni Jesú hjá.
(Kristrún Soffia Jónsd.)
Gréta og Jón Karl.
Hinn 16. júní síðastliðinn fengum
við tilkynningu um að okkar ást-
kæri vinur og skólabróðir Svavar
Steinn hefði lent í alvarlegu slysi.
Hann lést af völdum áverka sem
hann hlaut í þessu slysi. Þessar sorg-
arfréttir urðu okkur mikið áfall og
óraði okkur ekki fyrir að þetta gæti
hent eitthvert af okkur.
Elsku Svavar, aldrei hefði okkur*'*'
dottið í hug að þú færir svona fljótt
frá okkur. Þú sem varst svo ungur
og fullur af lífskrafti. Stórt skarð
hefur verið höggvið í hópinn. Sem
vinur og bekkjarbróðir varst þú al-
veg einstakur og hvar sem þú varst
ríkti mikil gleði í kringum þig. Svo
margar góðar minningar koma upp
í huga okkar þegar við hugsum til
þín, uppátækin, trygglyndið og
mannúð i garð allra. Við sem nutum
þeirrar gæfu að fá að kynnast þér,
munum sameinast um að varðveita
minningu þína.
Elsku Svavar, með þessum fáu
orðum viljum við þakka þér öll árin
sem við áttum saman. Minning þín.
er ljós í lífi okkar. Elsku Daddý, ~
Kári og fjölskylda, Páll, Ósk og fjöl-
skylda og aðrir aðstandendur, við
vottum ykkur dýpstu samúð okkar.
Megi blessun Guðs ætíð fylgja ykkur
og varðveita.
Svefns hjarta sært
saknar um næsturstund. -
Tungl, skin þitt skært
skamman því leyfir blund.
Djúps nýtur drótt
draumhöfga allt um kring. -
Lát höfði hljótt
hallað á skýjabing.
Náttröðull, rúms
runninn um langan stig,
breið biæju húms
blástimda yfir þig.
(Þorst. Vald.)
Kær kveðja.
Bekkjarsystkini. -m