Morgunblaðið - 17.07.1997, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 17. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LILJA OSK
HILMARSDÓTTIR
+ Lilja Ósk Hilm-
arsdóttir fædd-
ist á fæðingardeild
Landspítalans 22.
nóvember 1996. Hún
lést á vökudeild
Barnaspítala
Hringsins 8. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Hilmar
Theódór Björgvins-
son, f. 20. febrúar
1961, og Guðný Sig-
ríður Magnúsdóttir,
f. 1. desember 1964.
Lilja Ósk á eina syst-
ur, Hönnu Björk, f.
12. ágúst 1993.
Lilja Ósk verður jarðsungin
frá Ytri-Njarðvíkurkirkju i dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ekki varst þú stór þegar þú komst
í heiminn eftir 27 vikna meðgöngu
en mikill var krafturinn í þér þá
aðeins 835 grömm. Mikið var gaman
að sjá þig þroskast og þyngjast á
þessum dýrmæta tíma sem við áttum
saman og varstu orðin um 4.400
grömm.
Alltaf vildirðu liggja í hitakass-
anum þínum þannig að þú sæir sem
' best allt það sem var að gerast í
kringum þig. Þú fylgdist vel með
öllu og ljómaðir öll þegar Hanna
Björk stóra systir þín kom í heim-
sókn og virtir þú hana mikið fyrir
þér. Einnig fannst Hönnu Björk
mjög spennandi að koma og sjá þig,
litlu systur sína, og fá að snerta þig
og halda á þér og leyndi sér ekki
hve stolt hún var. Því skömmu áður
en þú fæddist var Hanna Björk spurð
að því í leikskólanum hvað hún ætl-
aði að verða þegar hún yrði stór.
~ Pá svaraði hún því að hún ætlaði
að verða stóra systir.
Þú varst fljót að þekkja snertingu
okkar. Þér fannst einnig gott þegar
mamma nuddaði þig og baðaði þig.
Mikið vorum við glöð þegar við feng-
um fyrsta brosið því þú brostir til
pabba á brúðkaupsdegi okkar og
stuttu seinna kom fyrsta hjalið.
Þú varst mjög hissa þegar við
keyptum handa þér kassettutækið
og þú leitaðir að því hvaðan hljóðið
kom og seinna var sett inn til þín
útvarp þar sem þér fannst gaman
að hlusta á talað mál. Þú varst einn-
ig svo dugleg að grípa um trúðinn
og hringlurnar og hélst fast. Þú tókst
orðið utan um bangsana þína með
*»,þáðum höndum og reyndir stundum
að naga þá.
Þér fannst gott að fá að sitja
upprétt í kassanum þínum því þá
náðir þú svo vel í allt dótið þitt og
síðan lést þú fletta bókunum fyrir
^LXXXXXXIXI^
H
H
H
H
H
H
H
H
S
Erfidrykkjur
L A N
^ Sími 562 0200 ^
riXXIXXXXXXll
þig og þú skoðaðir vel
það sem þér var sýnt.
Þú varst svo glöð þegar
verið var að leika við
þig-
Þegar þú varst þreytt
fannst þér svo gott að
láta klappa þér um
bossann og einnig að
halda í einn fingur á
mömmu eða pabba og
hlusta á róandi tónlist.
Öðru hvoru var verið
að reyna að koma þér
úr kassanum og í vöggu
og gefa þér súrefni í
gegnum slöngu í nefið.
Þér líkaði þetta vel í smátíma en
varst fegin að komast aftur í hita-
kassann þinn.
Við biðum heimkomu þinnar með
þolinmæði en stundum komu erfiðir
hjallar sem þú þurftir að yfirstíga
en síðasta hjallann náðir þú ekki að
komast yfir.
Mikið geta ljós heimsins fæðst lítil,
verið þó ljós heimsins um leið;
(Nína Björk Ámadóttir.)
Elsku Lilja Ósk, þú ert ljósið okk-
ar og megir þú lýsa okkur leiðina í
framtíðinni. Við þökkum þér fyrir
þann yndislega en stutta tíma sem
við vorum saman og fengum að vera
með þér og hugsa um þig. Við kveðj-
um þig með söknuði. Megi guðs
englar vaka yfir þér.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnaföður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða
lést þú eftir litla rúmið auða.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé guði, búin ertu að striða.
Upp til sælu sala
saklaust bam án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(M.Joch.)
Mamma, pabbi
og Hanna Björk.
Elsku fallega litla frænka mín.
Það er sárt að hugsa til þess að við
skyldum aldrei fá að kynnast þér
almennilega.
Þú sem kveiktir ljós og von um
að betri tímar væru í vændum.
Þér fór sífellt fram á spítalanum
þrátt fyrir að þú þyrftir alltaf að
hafa svolítið fyrir lífinu. En þú varst
dugnaðarstelpa sem gafst ekki upp.
Mamma þín og pabbi þinn voru
svo stolt af þér og Hanna Björk var
svo montin að eiga litla systur.
Ég veit að Guð hefur tekið vel á
móti svona fallegri og duglegri
stelpu eins og þér. Við munum
seinna leika okkur saman í skýjun-
um. Ljós þitt lifir áfram í hjarta
okkar allra.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Elsku Guðný, Hilmar og Hanna
Björk, ég og Skúli vottum ykkur
dýpstu samúð og biðjum þess að
Guð styrki ykkur í ykkar miklu sorg
og fylgi ykkur um ókomna tíð.
Harpa frænka.
í stórum og rúmgóðum sýningarsal okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða.
Hvergi meira úrval. Yfir 45 ára reynsla
Verið velkomin til okkar,
eða fáið myndalista.
reynsla
SKEMMUVEGl 48, 200 KOP., SIMi: 557-6677/FAX: 557-8410
ÓLÖF
ELIMUNDARDÓTTIR
■4- Ólöf Elimund-
■ ardóttir fædd-
ist á Stakkabergi
í Klofningshreppi
11. júlí 1905. Hún
lést hinn 7. júlí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Staðarfells-
kirkju á Fells-
strönd 12. júlí.
Þegar ég sest niður
og ætla að reyna að
krota fáeinar línur um
Ólöfu frænku mína,
sem vanalega var
kölluð Lóa af kunnugum, ieitar sú
spurning á mig: hvað er frændfólk
og hvernig líta menn á skyldleika?
Svarið er ekki einfalt því að oft get-
ur fólk verið skylt, en ræktar frænd-
semina lítið af ýmsum ástæðum, og
þurfa ekki fáleikar að valda. Stund-
um veldur íjarlægðin ein og misjafnt
er hve menn leggja mikla áherslu á
að hafa samband við annað fólk.
Ólöf Elimundardóttir, sem hér
verður minnst, var í hópi systkina,
sem af mínu fólki var alltaf litið á
sem frændfólk. Astæðuna fyrir því
má rekja meira en öld aftur í tím-
ann, eða til um 1860 er langafi okk-
ar Jóhannes Þórðarson flyst á
Skarðsströnd ásamt konu sinni Elínu
Guðmundsdóttur frá Einfætingsgili
í Bitru. Þau hófu búskap á Stakka-
bergi 1867. Oft var þetta leið
Strandamanna að flytjast búferlum
að Breiðafirði. Jóhannes og Elín
voru langafi okkar og langamma,
en síðan hafa afkomendur þeirra
búið á sömu slóðum og ræktað
frændsemina eftir því sem ættin
hefur gengið fram.
Það orð fór af Jóhannesi að hann
hefði verið mikill dugnaðarbóndi og
smiður góður. Hann dó snemma eða
1888, en Elín lifði mann sinn lengi
og dó öldruð 1915 og mundi Lóa
hana vel. Lóu fannst sagnir ganga,
þar sem hallað væri á langafa okkar
og minningu annars manns og bað
mig að kanna málið; reyndist sögn
hennar eftir Elínu langömmu hafa
við skjöl að styðjast og fannst Lóu
hlutur þeirra réttast við það. Birti
ég grein um þetta í Breiðfírðingi
1995. Elín bjó lengi á Stakkabergi
eftir lát manns síns. Elín og Jóhann-
es áttu tvær dætur Elínu og Guð-
björgu Helgu. Einkasonur Elínar var
Elimundur, faðir Lóu og þeirra systk-
ina, en foreldrar hans dóu ungir.
Elimundur kvæntist Ingibjörgu
Guðmundsdóttur og voru þau fyrst
í húsmennsku og vinnumennsku á
Stakkabergi, en fóru ekki að búa
fyrr en 1905 og höfðu áður eitt staf-
gólf í baðstofunni. Elínu tókst að
eignast jörðina og kom
það sér vel fyrir Elimund
og konu hans, sem þurftu
því ekki að flækjast um.
Börnin urðu átta og voru
þau hjón mjög fátæk.
Elimundur gerði ekki víð-
reist um dagana og var
varla nótt að heiman
nema í kaupstaðar- og
réttarferðum. Þegar
hann lést 1959, var hann
jarðsettur í heimagrafreit
í gamla bæjarhólnum á
Stakkabergi, þar sem
Lóa hvílir ásamt systkin-
um sínum. Því er við
hæfi að þar sé sungið 8.
erindi kvæðisins: „Man eg grænar
grundir" eftir Steingrím Thorsteins-
son, en það hljóðar:
Kærsta sjón, er sá eg,
Sýndi móðurstorð,
Bijóst, er bam við lá eg
Blessa sonar orð;
Ei má eðli hagga,
Er það drottins gjöf,
Þar sem var mín vagga
Vil eg hljóta gröf.
Ég hygg að erfitt sé fyrir flesta
af yngstu kynslóðinni að gera sér í
hugarlund lífskjör og aðstæður hér
á landi í byijun aldar. Nefna má að
elsta systirin lærði lítið að skrifa,
fékk aðeins eina skrifbók. Lóa var
fjórða í aldursröð systkina sinna og
þurfti eðlilega að fara að vinna um
leið og hún gat. Þegar hún var orð-
in fullorðin og fór að fá kaup ann-
ars staðar keypti hún fyrstu skilvind-
una á heimilið árið 1927.
Lóa var víða í vistum: m. a. tvö
ár á Ytrafelli í næstu sveit, á Hraða-
stöðum í Mosfellssveit 1932, sumar-
ið 1936 var hún hjá húsverðinum í
Menntaskólanum í Reykjavík og
einnig vinnustúlka á ýmsum heimil-
um í Reykjavík. Þá var fólk látið
gera ýmislegt sem engum dytti í hug
núna og enginn fengist heldur til
að gera.
Sumarið 1939 fór Lóa vestur að
Stakkabergi sér til hressingar, en
hún hafði verið skorin upp við heila-
æxli og sögðu læknar, að hún mætti
ekkert vinna í ár. Ingibjörg móðir
hennar var orðin slitin, missti sjónina
og var blind nokkur ár. Var hún
rúmliggjandi undir það síðasta og
annaðist Lóa hana uns hún lést
haustið 1947. Var haft á orði að
henni hefði farist það vel úr hendi.
Jafnframt tók hún við búi ásamt
Ingimundi bróður sínum og héldu
þau heimili saman uns hann flutti
burt 1956. Elimundur faðir hennar
var alltaf á heimilinu þar til hann
lést 1959. Ekki lét Lóa hugfallast,
þótt enginn karlmaður væri á heim-
ilinu heldur bjó áfram á Stakkabergi
ARNI
MARGEIRSSON
+ Árni Margeirsson fæddist í
Keflavík 29. október 1957.
Hann Iést á Landspítalanum 25.
júní síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Egilsstaðakirkju
5. júlí.
Það er skoðun vor:
Að trú á Guð veiti lífinu tilgang og takmark.
Að bræðralag manna sé þjóðarstolti æðra.
Að skipting gæðanna verði réttlátust við ein-
staklingsfrelsi og fijálst framtak.
Að lög skuli ráða fremur en menn.
Að manngildið sé mesti fjársjóður jarðar.
Að efling mannsandans sé æðsta athöfn lífsins.
Þannig hljóðaði JC-eiðurinn þeg-
ar ég gekk til liðs við JC-hreyfing-
una upp úr 1980. Innganga í JC
hefur reynst mörgum gæfuspor, því
þar er unnið margbreytilegt og
þroskandi starf og félagar upp til
hópa yndislegt fólk.
Fljótlega eftir inngöngu mína í JC
kynntist ég Árna Margeirssyni og
síðar Önnu konu hans. Okkar sam-
skipti urðu strax mikil því við vorum
í aðildarfélögum sem höfðu ásamt
þriðja félaginu myndað vinafélaga-
tengsl, JC-HÁS. Við Ámi vorum
forsetar okkar félaga á sama tíma
og síðan svæðisstjórar á Norður- og
Austurlandi. Mín leið lá áfram í
landsstjóm en Ámi sneri sér að verð-
ugum verkefnum í heimabyggð.
í landsstjórn efldust tengslin við
Austurlandið - því ég hafði m.a.
umsjón með JC Héraði sem þá var
undir styrkri stjórn Önnu. Ferðir
mínar austur urðu þar af leiðandi
margar og alltaf var jafngott að
heimsækja þau Önnu og Árna. Ég
átti mitt herbergi hjá þeim og þau
hjá mér þegar þau komu til Akur-
eyrar.
Ýmislegt leiddi til þess að JC fé-
lögin okkar voru lögð niður - en
vináttan hélst. Heimsóknirnar hafa
verið árvissar og símtölin skapað
Pósti og síma dijúgar tekjur. Sím-
tölum okkar Árna er þó lokið í bili.
ásamt Siggu systur sinni, sem var
verulega fötluð líkamlega. Höfðu
þær fáeinar kýr, en var oft hjálpað
með heyskap og stóð svo til 1982,
er Sigga fór á sjúkrahúsið á Akra-
nesi. Var það mesta furða hve lengi
hún hélt heilsu og gat verið heima
á Stakkabergi. Lóa fór suður á Akra-
nes og leigði þar íbúð og síðan fór
hún til Reykjavíkur, þar sem hún
var ein í íbúð og var þar þangað til
í sept. síðastliðið haust er hún flutti
að Skjóli og naut þar góðrar umönn-
unar uns kallið kom er hún átti örfáa
daga í 92 ára afmælið. Meðan hægt
var reyndi hún að fara vestur að
Stakkabergi á sumrin og fór seinast
í ágúst í fyrra og bauð þá mörgum
í kaffi.
Oft er talað um það með réttu
að gamalt fólk verði gjarnan ein-
angrað og fáir vitji þess, en það
átti ekki við um Lóu, því að gesta-
gangur var jafnan mikill hjá henni
og þess vejgna vildi hún ekki fara á
stofnun. Astæðan fyrir þessu var
hjartahlýja og alúð. Ég man að við
hlógum mjög að því, er hún hafði
eitt sinn miklar áhyggjur af mér,
þegar öllum öðrum fannst töluvert
ríkari ástæða til að hún hefði áhyggj-
ur af sjálfri sér. Þetta er aðeins lítið
dæmi um þá hlýju er hún sýndi mér
oftlega.
Eins og á öðrum sveitabæjum
voru á Stakkabergi oft börn til dval-
ar, sem bundu tryggð við fólkið þar
og reyndust þeim systrum einstak-
lega vel á seinustu árum. Eftir að
þær systur urðu tvær einar voru þar
oft unglingar um lengri eða skemmri
tíma og undu sér vel. Þegar ná-
grannar spurðu, hvernig á því stæði
að krakkar yndu svona vel hjá tveim-
ur kerlingum, svaraði Lóa: „Ég tala
við þau.“ Þetta segir mikið, því að
fátt er börnum og unglingum nauð-
synlegra en hlýtt viðmót og að talað
sé við þau. Ég talaði nú á dögunum
við dótturdóttur nágranna þeirra,
sem sagði: „Lóa og Sigga sendu
mér og systur minni bæði afmælis-
og jólakort oft með hlýlegum bréfum
og smávegis peningum, þótt ég
þekkti þær í raun mjög lítið.“ Sýnir
þetta mikla ræktarsemi og hlýju.
Orð fór af því hve Lóa var vönduð
í viðskiptum eins og faðir hennar
hafði verið, og var haft eftir ná-
grönnum þegar ókunnugir höfðu
verið að vinna á Stakkabergi: „í
guðanna bænum munið eftir að
senda henni Lóu reikninginn, því hún
er hætt að geta sofið.“
Þegar litið er yfir ofangreint lífs-
hlaup Lóu, sem einkenndist öllu öðru
fremur af mikilli fórn í þágu aldr-
aðra foreldra og fatlaðrar systur,
hefði mátt ætla að hún hefði orðið
bitur í lífið og tilveruna, en það var
öðru nær. Hún var jafnan glaðsinna
og mjög spaugsöm og gat jafnvel
átt til að hneyksla fólk, sem líkaði
ekki hipurslaust orðbragð, en a.m.k.
var það hollara fyrir hana en að
leggjast í þunglyndi.
Einar G. Pétursson.
Maðurinn með ljáinn bankaði upp á
í fyrravetur. Það tókst að halda
honum til hlés fram á vorið en þá
sótti hann sífellt harðar á.
Hetjuleg barátta Árna og fjöl-
skyldu hans við erfiðan sjúkdóm
verður örugglega ógleymanleg öll-
um sem til þekktu. Ég held reyndar
að við höfum vitað það öll þegar
við kvöddumst á F.S.A. að kvöldi
8. júní sl. að við ættum ekki eftir
að sjást oftar hérna megin - þrátt
fyrir að við værum að ræða fyrir-
hugaða heimsókn og veisluhöld í
tilefni af fertugsafmæli Árna nk.
haust. Svona smámunir skyldu ekki
koma í veg fyrir slíkt.
Sjúkdómurinn sigraði - en minn-
ingin lifir. Hana getur enginn máð
út né heldur áralanga vináttu. Fyrir
það viljum við þakka og sendum
Ónnu, Addý, Erlu Maríu og Unu
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Manngildið er mesti fjársjóður jarð-
ar, segir í JC-eiðnum. Þið eruð óend-
anlega ríkar af fjársjóði minning-
anna og þann fjársjóð getur enginn
frá ykkur tekið.
Hugheilar kveðjur og þökk fyrir
allt og allt.
Áslaug, Gísli og
Bergur Brynjar.