Morgunblaðið - 17.07.1997, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 17. JÚLÍ1997 43
J
GUNNLAUGUR O.
BRIEM
+ Gunnlaugur Ó.
Briem fæddist í
Reykjavík 27. maí
1918. Hann lést á
Vífilsstaðaspítala
aðfaranótt 13. júlí
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ólafur Jóhann
Briem og Anna Val-
gerða Claessen.
Systkini hans eru
Margrét (látin),
Guðrún, Valgarð og
Ólafur.
Gunnlaugur
kvæntist Unni
Thors sem er látin. Börn þeirra
eru Unnur Margrét, Richard
Ólafur, Anna Jóna,
Asta Gunnlaug og
Helga Elín.
Gunnlaugur lagði
stund á verslun-
arnám í Skotlandi
og vann við milli-
ríkjaverslun í New
York á stríðsárun-
um. Er heim kom
starfaði hann alla tíð
í matvælaiðnaði og
við útflutning sjáv-
arafurða, lengst af
þjá Síldarverksmiðj-
um ríkisins.
Útför Gunnlaugs
fer fram frá Dómkirkjunni í dag
og hefst athöfnin klukkan 10.30.
Elskulegur tengdafaðir minn,
Gunnlaugur Ó. Briem, er látinn.
Eftir rúmlega tuttugu og fimm ára
samfylgd er margs að minnast og
fyrir margt að þakka. Fyrstu árin
sem ég tilheyrði fjölskyldu tengda-
föður míns voru samskiptin aðallega
í gegnum bréfín sem hann skrifaði
til okkar Rikka þegar við bjuggum
fjarri heimahögum. Á þessum árum
fyrir tíma beinna símtala til útlanda
og nútíma fjarskiptatækni var mjög
mikilvægt að finna reglulega bréf í
póstkassanum og bréfín hans
tengdaföður míns komu reglulega.
Það kom síðan fljótlega að því að
tengdaforeldrar mínir Unnur og
Gunnlaugur urðu afí og amma í lífí
mínu og eftir það voru þau fyrir
mér ávallt afí og amma á Bestó. I
heimsókn til íslands urðu samskipt-
in nánari og samverustundirnar á
Bestó margar og góðar.
Tengdaforeldrar mínir komu á
þeim sið að hafa nokkurs konar
opið hús á laugardögum fyrir börn-
in sín og fjölskyldur þeirra. Hjá
okkur hét þetta að fara í „pulsur"
á Bestó. Þetta var fastur punktur í
tilverunni og hvað sem hver var að
gera, sinna innkaupum, barnabörnin
að mæta á íþróttaæfíngar, í dans,
í afmæli eða spilatíma, þá vildu all-
ir líka ná „pulsunum" á þessum
dögum. Á þeim árum þegar við fjöl-
skyldurnar bjuggum til skiptis er-
lendis veit ég að allir hlökkuðu til
að koma heim í frí og þá um leið
að hittast á þessum sérstöku sam-
verustundum. Þetta voru ómet-
anlegir dagar fyrir barnabörnin eft-
ir því sem árin liðu og veit ég að
margir dáðust að þessum laugar-
dagspulsudögum okkar. Hlutverk
tengdaföður míns á þessum stund-
um var að sjá um kaffíð og bakkels-
ið því leyndarmálið á bak við eina
(og fleiri) með öllu var tengdamóður
minnar. Þama komust barnabörnin
að því að afí á Bestó gat hreyft
eyrun upp og niður og þau eldri
fengu smjörþefínn af sögunum af
þeim Habba og Stibba.
Það þurfti aldrei að vera mikið
tilstand í kringum hlutina til að
tengdaforeldrar mínir kynnu að
njóta þess eins og sagt er. Aðeins
það að fara og fá sér „kaffe og
kringler" í Kaupmannahöfn þegar
þau heimsóttu okkur þangað varð
að notalegum og eftirminnilegum
stundum. Tengdafaðir minn var
traustur bakhjarl sem ávallt vildi
það besta fyrir börnin sín og fjöl-
skyldur þeirra. Hann var greiðvikinn
og voru þær ófáar ferðimar hans
með barnabörnin út og suður þegar
á þurfti að halda. Tengdafaðir minn
var hár og myndarlegur og sann-
kallað glæsimenni þar sem hann
fór, en hann gekk löngum til og frá
vinnu í gegnum miðbæinn. Þegar
hann bjó sér nýtt heimili á Lindar-
götu 57 eftir að tengdamóðir mín
lést var það gert af mikilli smek-
kvísi og natni. Hann átti góðar
stundir á þessum nýja stað og tók
virkan þátt í félagslífi íbúanna.
Yngstu barnabörnin sem ekki upp-
lifðu laugardagana góðu hjá afa og
ömmu á Bestó fengu nú í staðinn
að njóta þess spennings sem fylgdi
því þegar afi kom til skiptis í mat
á heimili barna sinna, oftast með
glaðning í poka sem ekki mátti opna
fyrr en eftir mat.
Nokkurra mánaða veikindastríði
tengdaföður míns er nú lokið. Fjöldi
minninga leitar á hugann að leiðar-
lokum hér á jörðu og tími kominn
til að þakka fyrir samfylgd sem
ávallt var ánægjuleg.
Guð blessi minningu elskulegra
tengdaforeldra.
Guðrún Birgisdóttir.
Gunnlaugur Briem var einn besti
maður er ég hef kynnst. Frá fyrstu
kynnum okkar, er ég kom í fjöl-
skyldu hans fyrir 22 árum, hafði
hann einstakt lag á að láta öðrum
líða vel í návist sinni og kalla fram
það bezta í vitund hvers og eins,
eins og kostur var. Rósemd hans,
yfirvegun og lítillæti var við brugð-
ið og framkoma hans öll fáguð og
virðuleg. Hinn stóri og glæsilegi
maður hugði vel að öllu, stóru jafnt
sem smáu í tilveru sinni, t.d. fata-
burði og útliti, var nákvæmur og
vandvirkur. Hann var kiminn en
raunsær og hélt stóískri ró sinni í
atgangi dagsins. Ljúfmennska hans
og sanngirni er mér þó einna minn-
isstæðust. Ég hef á tilfinningunni
að e.t.v. hafí hann ekki haldið yfír-
veguðum skoðunum sínum nógu vel
eða oft á loft í hinu daglega og oft
tilbreytingarlausa amstri en ef svo
er var það vegna hógværðar hans
og tillitssemi við aðra. Skoðanir
hans fóru þó ekki fram hjá þeim
er þekktu hann vel og skildu eftir
djúp spor í sálum afkomenda hans,
ættmenna og vina. Það, sem skiptir
hvað mestu máli í tilveru okkar, er
einmitt það sem Gunnlaugur gerði.
Hann kom vel til skila föðurlegu
hlutverki sínu og markaði veginn
til framtíðar fyrir böm sín og aðra
afkomendur.
Gunnlaugur og glæsileg kona
hans Unnur Thors Briem, er lézt
1992, bjuggu börnum sínum gott
heimili og þau hjón bæði áttu sínar
beztu stundir í faðmi fjölskyldunnar
á heimili sínu í Bergstaðastræti 84
og við Haffjarðará þar sem þau
voru langdvölum á sumrin með
bömum sínum. Þau hjón voru sann-
kallaðir heimsborgarar og fram-
koma þeirra við háa jafnt sem lága
einkenndist af samhug og elsku.
í einstaklega erfíðri baráttu
Gunnlaugs við hræðilegan sjúkdóm
sl. átta mánuði komu eiginleikar
hans bezt fram. Hann hélt virðingu
sinni fram til þess síðasta meðan
við hin héldum í vonina. Hann vissi
gjörla að hveiju stefndi og augna-
ráð hans síðustu mínútur ævi hans
er við ræddumst við var svo til
óbreytt og mér ógleymanlegt. Hinn
stóri maður var stærri en áður.
Líf hans fjaraði smátt og smátt
út dimman rigningardag. Það var
slökkt á öndunarvélinni. Hann
kvaddi eldsnemma á fallegum og
björtum morgni er heit júlísólin
braust fram úr skýjum. Það var
þögn á hlaðinu á Vífilsstöðum í
morgunblænum.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
þakka ég Gunnlaugi og Unni sam-
fylgdina.
Úlfur Agnarsson.
Er sólin hnigur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir,
á svalri grund, í golu þýðum blæ,
er gott að hvíla þeim, er vini syrgir.
í hinztu geislum hljótt þeir nálgast þá,
að huga þínum veifa mjúkum svala.
Hver sælustund, sem þú þeim hafðir hjá,
í hjarta þínu byijar Ijúft að tala.
Og tárin sem þá væta vanga þinn,
er vökvan, send frá lífsins æðsta brunni.
Þau iíða eins og elskuð hönd um kinn
og eins og koss þau brenna ljúft á munni.
Þá líður nóttin ljúfum draumum í,
svo ljúft, að kuldagust þú fmnur eigi,
og, fyrr en veiztu, röðull ris á ný,
og roðinn lýsir yfir nýjum degi.
(H. Hafstein)
Elsku afí minn.
Þá er komið að kveðjustundinni
sem er alveg jafnþungbær þótt að
henni hafi stefnt í dálítinn tíma.
Eg á svo margar minningar sem
tengjast þér frá þeim rúmlega tutt-
ugu og tveimur árum sem við höf-
um fylgst að og þær eru undan-
tekningalaust góðar. Það var alltaf
svo létt yfir þér og stutt í grínið
hvort sem verið var að spila marjas
eða borða pylsur í vikulegum pylsu-
veislum í Bergstaðastrætinu sem
svo sannarlega þjöppuðu fjölskyld-
unni saman. Það er heldur ekki
hægt að kvarta yfír því að manni
hafi leiðst þegar maður gisti eða
kom í heimsókn til þín og ömmu.
Þið áttuð troðfullan bílskúr af dóti
og nægan tíma, ást og hlýju fyrir
okkur barnabörnin.
Með tímanum breytist þó allt.
Litlir strákar verða feður, foreldrar
verða afar og ömmur, afar verða
langafar og hverfa á braut. Ég vildi
óska að Klara litla hefði fengið að
kynnast þér. Séð þig hreyfa eyrun,
leika „Dalla“ eða sprella eitthvað
fyrir okkur krakkana eins og þér
einum var lagið. Ég man að þegar
amma dó fannst mér eins og þú
hefðir elst um mörg ár á einni
nóttu. Og eins og svo oft fylgir
ástvinamissi þá hrakaði heilsunni
líka í kjölfarið. Það var mjög átak-
anlegt að sjá jafn tígulegan mann
og þig leggjast inn á spítala fyrir
nokkrum mánuðum og heija erfiða
baráttu sem maður hafði oft á til-
finningunni að væri kannski meira
fyrir okkur sem næst þér stóðum
en þig sjálfan. Mikið ofboðslega er
ég feginn að ég fór að heimsækja
þig síðastliðið fímmtudagskvöld,
síðasta kvöldið sem þú varst með
meðvitund. Það munaði nefnilega
ekki miklu að ég frestaði ferðinni
því myndir úr skírninni hennar
Klöru sem ég var búinn að lofa að
sýna þér týndust. Þær fundust þó
sem betur fer, ég fór, og náði að
hitta þig í tæka tíð. Tárin streymdu
niður kinnarnar þínar þegar við
skoðuðum myndirnar því þú hefur
eflaust vitað það sem ég vissi ekki,
að nú væri að nálgast kveðjustund-
in.
Elsku afí, takk fyrir allt.
Þinn,
Birgir Andri.
Elsku afi minn.
Nú á ég aðeins minninguna,
meira verður ekki spunnið við okk-
ar 22 ára vinskap. Öll sú ást sem
þú og amma Unnur gáfuð mér er
lán sem mun fylgja mér þar til við
hittumst á ný. Eg man ekki eftir
mér án þín. Ég stappaði í polla,
sofnaði standandi í bílnum, fór með
þér til Gvendar í Sjóbúðinni. Já,
allir okkar yndislegu helgarmorgn-
ar. Sem og aðrir, við vöknuðum
fyrir allar aldir, á undan öllum
öðrum heima á Bestó. Mjólkurglas
og brauð með osti og alltaf sami
spenningurinn hvar súkkulaðimol-
inn leyndist. Og síðan myndasög-
urnar, ég hlakkaði svo til að gabba
þig og lesa sjálf þegar að þeim
stórviðburði kæmi að ég gæti það.
Þú rúntaðir endalaust með okkur
Bigga, fórum hundrað þúsund sinn-
um í loka augum. Urðum eitruð
af því að stíga á strik. Og alltaf
fylgdir þú mér út á stoppistöð,
beiðst með mér í öllum veðrum.
Svona leið æskan, elsku afí, og þó
við tækju unglings-, mennstaskóla-
og loks fullorðinsár fjarlægðumst
við aldrei hvort annað. Alltaf varstu
til staðar sem vinur, afi og fyrir-
mynd. í eigingirni minni óskaði ég
þess að þú yrðir eilífur. Síðustu
mánuðirnir voru strangir og erum
við sem elskum þig því hvíld þinni
jafn fegin og þú. Þrátt fyrir það
er söknuðurinn óbærilegur en
minningin um glæsilegan og góðan
mann og umfram allt yndislegasta
afa sem hægt er að hugsa sér þerr-
ar tár mín.
Þökk fyrir allt og allt.
Þín elskandi,
Edda.
vinar í stað, afa sem alltaf gaf sér
góðan tíma til að sinna þeim og
svara spurningum þeirra. Spurn-
ingum, sem svo mjög einkenna ung
börn í uppvextinum og eru þroska-
merki vaknandi vitundar sem hlúa
ber að.
Ég vil fyrir mína hönd og fjöl-
skyldu minnar þakka Gunnlaugi
Briem fyrir ljúfar og ánægjulegar
stundir á umliðnum árum. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur send-
um við börnum hans og fjölskyldum
þeirra og óska þess að minning
Gunnlaugs og andi megi áfram lifa
með þeim og verða þeim öllum það
ljós og sá styrkur sem hann sýndi
í lífí sínu og veikindum nú síðast.
Uggi Agnarsson.
Fyrstu geislar morgunsólar
brugðu bleikum bjarma á austur-
himininn. Það var kyrrt og hægt
yfir öllu árla morguns hinn 13. júlí-
dag. Það var friður og ekkert hljóð
rauf þögnina nema stöku þröstur
sem hóf upp raust sína í Vífils-
staðahrauninu og fagnaði nýjum
degi - eða var það söknuður eftir
því liðna? Lífsskeið Gunnlaugs Bri-
em var á enda runnið - sandurinn
úr stundaglasinu. Það var ró og
virðuleiki sem einkenndi síðustu
stundir lífs hans líkt og verið hafði
um ævi hans alla. Fjölskyldan var
saman söfnuð að skilnaði. Þannig
vildi hann kveðja en hvfldin var
verðskulduð eftir langa og harða
bráttu sem þó hlaut að enda á einn
veg.
En nú er tími til að minnast og
þakka fyrir liðnar gleði- og sam-
verustundir. Gunnlaugur hafði átt
láni að fagna í lífinu. Hann var
fjölskyldumaður í orðsins fyllstu
og bestu merkingu.
Þau hjónin, Unnur Thors Briem,
sem látin er fyrir nokkrum árum,
og Gunnlaugur, sem hér er kvadd-
ur, áttu saman langa ævi í Berg-
staðastrætinu þar sem fjölskyldan
bjó góðu búi. Þar ólu þau upp börn
sín, fjórar dætur og einn son, í
miklu ástríki, eindrægni og sam-
heldni. Samheldni, sem oft brestur
hjá nútímafólki. Samheldni sem
verður einstaklingum skjól og at-
hvarf í ólgusjó nútímans þar sem
hraðinn og breytileikinn ber
mannssálina stundum ofurliði.
Börn þeirra, þau Unnur, Richard,
Anna Jóna, Asta og Helga, hafa
sýnt, að sú samheldni sem ein-
kenndi fjölskylduna í uppeldi þeirra
hefur orðið þeim styrkur í lífinu,
uppspretta þolgæðis og dugnaðar
og hefur nú einnig hjálpað þeim
að annast föður sinn í hinum erfiðu
veikindum hans og veitt honum
styrk.
Ekki þekki ég starfsferil Gunn-
laugs til neinnar hlítar og verða
eflaust aðrir til að segja frá þeim
hluta lífs hans, en mér er ljúft að
minnast mannsins, hægláta, þolin-
móða og einkar barngóða.
Barnabörn Gunnlaugs sakna nú
MymnDOTOflp íJAum
flÓTÍL flOfld
iunnuMiti • (íu
lipplýsingar í s: 551 1247
Héma lágu léttu sporin,
löngu horfin, sama veg
sumarblíðu sólskins-vorin
saman genp þeir og ég,
vinir mínir, aliir, allir
eins og skuggar liðu þeir
inn í rökkurhljóðar hallir,
hallir dauðans - einn og tveir,
einn - og tveir!
(G.G)
Kær vinur er látinn, langvinnt
stríð er til loka leitt.
Minningamar streyma fram í
hugann, æskuárin í Reykjavík,
sambýlisárin í New York og gleði-
stundir með Unni og bömunum.
Allt kallar þetta á ólýsanlegan
söknuð, sem ekki verður bættur.
Við biðjum harmi ástvina hugg-
unar.
Bjarni Björnsson,
Björn Hallgrímsson og
Guðmundur Árnason.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina
Mikil áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin,
vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í texta-
meðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er enn fremur
unnt að senda greinarnar í
símbréfi (5691115) og í tölvu-
pósti (minning@mbl.is) —
vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi.
Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII skráa sem í
daglegu tali em nefndar DOS-
textaskrár. Þá eru ritvinnslu-
kerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úr-
vinnslu.
Um hvem látinn einstakling
birtist ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar
greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd, - eða 2200
slög (um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt
til þijú erindi. Greinarhöfund-
ar em beðnir að hafa skímar-
nöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Marmari ♦ Granít ♦ Blágrýti ♦ Gabbró
r
Islensk framleiðsla
Sendum
myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4 - Reykjavik
sími: 587 1960-fœc: 587 1986