Morgunblaðið - 12.05.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 12. MAÍ 2000 49
DAGBJARTUR
GUÐJÓNSSON
+ Dagbjartur Guð-
jón Guðjónsson
fæddist að Nýjabæ í
Sandvíkurhreppi 22.
apríl 1921. Hann lést
á Landspítalanum 1.
mai' síðastliðinn.
Dagbjartur var son-
ur hjónanna Guðjóns
Einarssonar bónda
og Helgu Halldórs-
dóttur húsfreyju.
Faðir hans átti þrjú
börn frá fyrra hjóna-
bandi, en hann hafði
misst fyrri konu sína
frá kornungum
börnum þeirra. Hálfsystkini Dag-
bjarts voru: Jónína Guðrún, f.
1894, d. 1948, giftist Haraldi Loft-
ssyni og eignuðust þau dótturina
Guðrúnu. Næst var Sólveig en
hún lést á barnsaldri. Yngstur
hálfsystkinanna var Guðmundur,
f. 1896, d. 1975. Alsystkini Dag-
bjarts eru: Eyrún, f.
1905, d. 1970. Hún
giftist Sveini Jóns-
syni. Guðjón, f. 1908,
bóndi á Bollastöðum
í Hraungerðis-
hreppi. Hann kvænt-
ist Kristínu Guð-
mundsdóttur og
eignuðust þau fjög-
ur börn: Sigríði,
Helgu, Gróu Stein-
unni og Ólaf.
Dagbjartur gekk
ungur til liðs við
Hvítasunnusöfnuð-
inn og starfaði sem
trúboði um árabil. Hann ferðaðist
um landið með kristileg blöð og
bækur, auk þess að taka þátt í
sönglífi safnaðarins.
Utfór Dagbjarts verður gerð
frá Hvítasunnukirkjunni Fíladelf-
íu, Hátúni 2, f dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Aldrei kemur maður í manns
stað. Þrátt fyrir að kenningasmiðir
hafi í árþúsund fengist við þá spurn
sem mannsandinn hefur frá upphafi
vega verið þá er ekki vitað til að
dauðlegir menn gisti jörðu öllu oftar
en einu sinni. Það er þess vegna
sem dauðinn, sá mikli rukkari, skil-
ur eftir sig svo margar erfiðar
spumingar. Jafnt ungir sem aldnir
glíma við þraut þessa og jafnframt
þá þversögn að lifa og hrærast í
þúsund ár; börn sem gamalmenni
eru eilífðinni falin og útenda sitt
skeið þannig hvert og eitt. Frekast
á Vesturlöndum er dauðinn eitthvað
sem er endanlegt og í eitt skipti fyr-
ir öll. Þar farnast kennimeisturum í
Gamla heiminum sem og í Asíu bet-
ur við börn sín; orsök og afleiðing
haldast í hendur, upphaf og endir
eru samofin tilgangi, skynjun tilver-
unnar í órofa heild sinni er hverjum
og einum í blóð borin.
Það er vormorgun í úrhelli á
morgni lífsins að úlpuklæddur mað-
ur styður sig við hjólfák sinn í
hjarta Reykjavíkur og ræðir við
mann nokkurn sem sýnilega á í
mestu vandræðum með að fóta sig í
bókstaflegum skilningi. Svo magn-
þrungin er sýn þessi því hún brýtur
í gegn öllum lögmálum um markað-
ssetningu og gera sig gildandi í
samfélagi spakviturra. Hvar var
vonin um greiðan aðgang í banka-
kerfi, að sitja að kjötkötlum, að ota
sínum tota í nefndum og ráðum
nema hvergi.
Þannig gekk Dagbjartur Guð-
jónsson hljóðlega um dyr og glugg
samfélagsins, ónáðaði engan én var
sívökull í starfi sínu sem sendiboði
Drottins á jörðu.
Dagbjartur gerði aldrei tilkall til
eins eða neins sjálfum sér til handa
en stundaði starf sitt næstum sér til
óbóta því frekar kaus hann að láta
sinn síðasta eyri af hendi rakna til
þess starfs er hann hafði helgað sig
en að sá eyrir íyndi sér stað í máls-
verði, klæðnaði eða skjóli. Fábrotin
vistarvera í Samtúni, gersneydd
veraldlegum verðmætum, bar þess
vísastan vottinn. Hvar voru banka-
bækurnar, verðbréfin og vaxtamið-
arnir nema í öllu því fólki sem hann
hafði eignast að vinum og kunningj-
um um nærfellt allt ísland á ferðum
sínum með blöð og bækur en þó
ekki sízt á síðustu áratugum í sálu-
sorgun því öllum var það ljóst
hversu einstakur og sérstakur hann
var í allri framgöngu að hann naut
trúnaðar sem leiðtogi hvort heldur í
einstigi eða á breiðstrætum.
Dagbjartur var réttsýnn maður
og sanngjarn og svo mjög hafði
hann kynnst lífinu sjálfu í gegnum
starf sitt að kenningar og kenni-
setningar, kreddur og einsýni urðu
honum helst aldrei að fótakefli held-
ur miklu frekar til að rétta hlut
manna gegn óbilgirni sem af flónsku
var grunduð á hjáróma útúrsnún-
ingum og orðhengilshætti í fræðun-
um sjálfum. Dagbjartur var svo vel
lesinn í bók bókanna og hafði
ígrundað rök sín svo vel að fáum ef
nokkrum gekk að mæla í mót; hann
var svo sannur og heill í verkum sín-
um, upphafinn; málsendar hans
voru hin hinztu rök.
Dagbjartur gaumgæfði þýðing-
una á einni bók bóka frá 1912 jafn-
framt sem hann kynnti sér þýðing-
una frá árinu 1981 og bar þessar
tvær saman. Þá fannst honum ekki
minna um vert að fá tækifæri til að
lesa drög að hátíðarútgáfu þeirri
sem í smíðum var í tilefni þúsund
ára kristni í landinu og út skyldi
koma árið 2000. Hann setti lítið fyr-
ir sig áhyggjur fræðimanna að
skammt væri milli þýðinga heldur
færði að því rök að þýðingarnar
hefðu mátt við því að vera endur-
skoðaðar.
í þessum punkti mætti gjarna til-
færa einlæga aðdáun hans á kveð-
skap Hallgríms Péturssonar. Mér
er næst að halda að hann hafi kunn-
að flesta sálmana utanbókar. Það
sama gilti um ritningarstaði og
greinar, allt var það tiltækt og ótrú-
lega áreynslulaust og innan handar.
A síðustu árum þóttist ég kenna
að Dagbjarti væri ljóst að senn yrði
hann kallaður til fundar við höfund
lífsins og tár og tregi jarðlífs yrðu
að baki og svo lítið ofhasaðist hún
honum þessi tilhugsun að jafnvel
nauðsynleg læknishjálp mátti missa
sig. Eg sá þá í fyi’sta skipti hversu
dýr sú fórn var sem hann hafði fært
fram.
Dagbjartur var alvörumaður í lífi
og starfi. Orð og æði svo vandað að
einfaldri spurningu var ósjaldan
svarað með spurningu í viðtenging-
arhætti hvar pottþétt svar og af-
dráttarlaust var íþætt; ósjaldan allri
orðræðu hagað svo. Þetta var kúnst
sem hann einn kunni að fara með en
var eftirminnileg öllum sem til
þekktu. Alvara hans fólst í að vera
ævinlega til staðar. Meðan flöktandi
mýraljósin slokknuðu og þau fjöl-
mörgu blómstur sem fagnandi
prýddu beð vakningar og nýbylgju
fölnuðu og bliknuðu og fuku sinn
veg þá var hann þar. I gleði og sorg,
þá var hann þar. Og enn er hún
minningin kær er tær og ómþýð
rödd hans hljómaði um Fossvog-
skirkju svo björt og hrein að allir
viðstaddir litu upp og undruðust því
engu líkara var að af himni ofan
kæmi og með ólíkindum að nokkr-
um jarðneskum manni væri slíkt
lánað.
Og þannig var Dagbjarti flest vel
gefið og eftirminnilegur öllum sem
honum kynntust. Skilyrðislaus
þjónusta hans og fórnfýsi er fráleitt
skiljanleg enda maðurinn um flest
sérstakur og híbýli hans og vett-
vangur tæpast jarðnesk og því
þekkti hann betur öðrum mönnum
og þræddi það einstigi sem hvorki
var þar né hér.
Ættingjum, venzlafólki og vinum
sendi ég samúðarkveðjur.
Guðni Björgólfsson.
í dag kveðjum við kæran trú-
bróður og vin, Dagbjart Guðjóns-
son. Dagbjartur, venjulega kallaður
Denni, var einhver traustasti og
trúfastasti maður sem ég hef kynnst
um mína daga. Eins og fjölmargir
íslendingar minnist ég Denna úr
bernsku minni sem skemmtilegs
karls sem söng svo vel um Jesú með
vini sínum Daníel Glad. Þeir félagar
fóru vítt og breitt um landið með
Guðsorð og bænir inn á heimili
landsmanna, óteljandi mörgum til
blessunar og huggunar. Eg minnist
þess eftir að ég stofnaði eigið heim-
ili að Denni kom stundum við til að
athuga hvernig við hefðum það og
vildi hafa stund með okkur.
Denni átti þessa einu hugsjón, að
breiða út fagnaðarerindið um Jesú
Krist, og hafa þúsundir íslendinga
meðtekið boðskap frelsisins úr hans
hendi í formi smárita. Það starf var
honum ævistarfið. Hann gerði sér
mikla grein fyrir alvarleika eilífðar-
innar sem framundan er og unni sér
ekki hvíldar í boðun Orðsins uns yf-
ir lauk.
Allur hugur hans var við Drottin
og úr þeim farvegi miðlaði hann til
annarra svo ötull að margur stór-
prédikarinn bliknar í samanburði.
Denni átti við alvarleg veikindi að
stríða síðustu árin en eins lengi og
heilsan leyfði dreifði hann smáritum
og lét sig ekki vanta á samkomum
safnaðarins síns.
Fíladelfíusöfnuðurinn gi-ætur
hljóðum tárum með þakklæti og
kveður kæran og traustan sam-
starfsmann til margra ára.
Eg og mín fjölskylda nutum um-
hyggju hans og bæna til margra ára
og fyrir það þökkum við af alhug
með djúpri virðingu. Eftirlifandi
ættingjum sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Drottinn blessi minningu góðs
drengs.
Erling Magnússon
og fjölskylda.
Ungur maður endurfæddist
Dagbjartur Guðjónsson til lifandi
trúar á Jesúm Krist og lét skírast í
Fíladelfíusöfnuðinum 1949. Hann
var um árabil einn af ötulustu
trúboðum hvítasunnumanna og
ferðaðist um landið í erindum
Drottins, heimsótti fólk, dreifði rit-
um hvítasunnumanna, seldi sumar
bækur og gaf aðrar, söng sálma, las
úr Ritningunni og bað bænir. Hann
átti stóran hóp viðskiptavina og það
skipti hann mestu að þeir fengju
Guðs orð og annað uppbyggjandi
lesmál, greiðslan mátti gjarnan
bíða. Þeim viðskiptum var þó öllum
haldið til haga á litlum miðum og
gerð upp þegar vel stóð á.
Ég kynntist Dagbjarti vel í starfi
mínu við blaða- og bókaútgáfu Ffla-
delfíu. Orðvarari og umtalsfrómari
maður en Dagbjartur verður vand-
fundinn. Hann vandaði sig svo við
að segja satt að sumir hentu jafnvel
gaman að. Dagbjartur var ákaflega
bóngóður, greiðvikinn og hrekklaus.
Oft undraðist ég þolinmæði hans og
gi'eiðasemi við fólk sem ég taldi
vilja misnota góðsemi hans og
hlunnfara hann. Ef ég minntist á
þær áhyggjur mínar eyddi hann því
tali. Svo komst ég að því að Dag-
bjarti var einfaldlega annara um ná-
ungann en aurana sína. Hann lifði
bókstaflega eftir orðum Páls post-
ula sem er að finna í fyrra Tím-
óteusarbréfi 6. kafla:
„Já, guðhræðslan samfara nægju-
semi er mikill gróðavegur. Því að
ekkert höfum vér inn í heiminn flutt
og ekki getum vér heldur flutt neitt
út þaðan. Ef vér höfum fæði og
klæði, þá látum oss það nægja.
En þeir, sem ríkir vilja verða,
falla í freistni og snöru og alls kyns
óviturlegar og skaðlegar fýsnir, er
sökkva mönnunum niður í tortím-
ingu og glötun. Fégirndin er rót alls
þess, sem illt er. Við þá fíkn hafa
nokkrir villst frá trúnni og valdið
sjálfum sér mörgum harmkvælum.
En þú, Guðs maður, forðast þú
þetta, en stunda réttlæti, guð-
hræðslu, trú, kærleika, stöðuglyndi
og hógværð. Berstu trúarinnar
góðu baráttu, höndla þú eilífa lífið,
sem þú varst kallaður til og þú ját-
aðist með góðu játningunni í viður-
vist margra votta.“
Baráttu Dagbjarts við sjúkdóm
og hrörnun er lokið, hann er geng-
inn inn til fagnaðar herra síns. Sam-
ferðarmenn minnast hans sem
vandaðs og hrekklauss manns sem
vann árangursríkt starf í víngarði
Drottins.
Guð blessi minningu Dagbjarts
Guðjónssonar.
Guðni Einarsson.
Trúbróðir, gamall og góður vinur
til margra ára, er genginn á fund
frelsara síns. Ég vil með fáum orð-
um minnast Dagbjarts Guðjónsson-
ar trúboða eða Denna eins og hann
var oftast kallaður af vinum sínum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir
tæpum fjórum áratugum eftir að ég
hafði frelsast fyrir trúna á Jesú
Krist. Ég bar strax virðingu fyrir
þessum hæverska og geðprúða
manni. Síðar urðum við nánir sam-
starfsmenn í ferðatrúboði vítt og
breitt um landið um margra ára
skeið. Denni hafði fyrst ferðast um
landið á reiðhjóli ásamt Þorsteini
Einarssyni ferðatrúboða, farið veg-
leysur og vaðið óbrúaðar ár til að
segja frá frelsaranum Jesú Kristi.
Trúin var honum hjartans mál og
Jesú Kristur skipaði efsta sæti í lífi
hans.
Denni var öðlingur og sannkrist-
inn maður sem gat staðið fast á sínu
þegar orð Guðs og trúin á frels-
arann Jesú Krist áttu hlut að máli.
Hann kynntist mörgu fólki gegnum
trúboðsstarf sitt og víða stóðu hon-
um opnar dyr enda hafði hann
heimsótt þúsundir heimila með
kristilegar bækur og rit. Tíðlega
voru í leiðinni hafðar samkomur á
heimilum, sjúkrahúsum, skólum og
dvalarheimilum eða hvar sem opn-
aðist fyrir slíkar samverustundir.
Denni lék á gítar sem hann skyldi
+ Gunnlaugur Kristjánsson
fæddist í Reykjavík 28. apríl
1957. Hann Iést á heimili sfnu 30.
apríl si'ðastliðinn og fór útför hans
fram frá Háteigs-
kirkju 9. maí.
Vorkomunnar er
óvíða beðið með meiri
eftirvæntingu en á ís-
landi. Dimmur, langur
og rysjóttur vetur hop-
ar, fuglar flykkjast til
landsins og náttúran
vaknar úr vetrardái.
En í miðjum þeim klíð-
um verður góður
drengur og fyrrum
vinnufélagi okkar
flestra á Veðurstofunni
til margra ára að játa
sig sigraðan í glímunni miklu milli
lífs og dauða. Glímu sem við öll göng-
um í gegnum fyrr eða síðar en hann
þurfti að takast á við allt of snemma.
Gunnlaugur Kristjánsson, eða
Gulli eins og hann var ávallt kallaður,
hóf störf ú Veðurstofunni síðla árs
1979 og þá í veðurfarsdeild. Ari síðar
flutti hann sig um set í spádeildina
þar sem starfaði næstu árin. A þess-
um árum var tölvuvæðingin að hefj-
ast fyrir alvöru á Veðurstofunni og
m.a. þess vegna runnu fjarskiptin,
sem áðui’ var sinnt af stórri og mann-
frekri deild, inn í spádeildina. Ungur,
úhugasamur og greindur stúdent
dróst því inn í verkefni, sem þessari
miklu tæknibreytingu fylgdi og áður
en varði var hann orðinn lykilmaður í
flestu því sem laut að tölvum og
tölvurekstri. Sérstök tölvudeild var
svo stofnuð á Veðurstofunni árið
1984 og í ársbyrjun 1985 flutti Gulli
sig formlega þangað. Þegar skipu-
lagsbreytingar voru gerðar á Veð-
urstofunni fyrir sex órum og upplýs-
ingatæknideild tók til starfa varð
Gulli starfsmaður hennar þar til
hann ákvað síðla árs 1994 að leita á
vit nýrra verkefna og ævintýra í
tölvuheiminum. Vildi hann spreyta
sig á sjálfstæðum vettvangi í sam-
vinnu við öflugt tölvufyrirtæki GSS
sem hann hafði kynnst vegna verk-
efna sem það vann fyrir Veðurstof-
una. Þannig starfaði Gulli í um 15 ár
á Veðurstofunni eða stærstan hluta
starfsævi sinnar.
Á þessu tímabili mikillar uppbygg-
sjaldnast við sig á þessum trúboðs-
ferðum. Hann var afbragðs söng-
maður og lagviss og kunni flesta
söngva og sálma utan að.
Denni bar ætíð á sér Nýja testa^
menti í brjóstvasanum vel undir-
strikað því Guðs orð var honum
kært og hugleikið. Þá vissi ég að
hann hafði einnig hin síðari ár mikl-
ar mætur á Passíusálmunum.
Þegar hann talaði um Drottin
sinn og frelsara og nauðsyn þess
fyrir hvern mann að frelsast frá
synd og glötun, benti hann gjarnan
á orð séra Hallgríms Péturssonar í
27. passíusálmi og 12. erindi, sem er
á þessa leið: Frelsaður kem ég þá
fyrir þinn dóm! Hann talaði tæpi-
tungulaust um synd og náð og bætti
svo kannski við þessum orðum;-»
„Það er ekki ný trú sem við (hvíta-
sunnumenn) boðum. Það er gamla
trúin sem Hallgrímur Pétursson
átti.“
Þetta er í fullkomnu samræmi við
hina heilnæmu kenningu Drottins
Jesú Krists og postula hans eins og
hana er að finna í Nýja testament-
inu. Þar er nærtækast að minna á
hinn þekkta ritningarstað, Jóhann-
es 3:16, eða Litlu-Biblíuna, og orð
Jesú Krists í 10. kafla og 9. versi Jó-
hannesarguðspjalls er hljóða svo:
„Ég er dyrnar. Sá sem kemur inn
um mig mun frelsast..."
Þetta var trú Denna og í þessari
sælu trú kvaddi hann hið jarðneska
líf til að vera með Jesú Kristi um
alla eilífð í himneskri dýrð. Blessuð
sé minning hans.
Ég votta öldruðum bróður hans
og ættmennum innilega samúð. Guð
blessi þau öll.
Hallgrímur S. Guðmannsson.
ingar á tölvusviðinu naut Veðurstof-
an starfa Gulla og innan veggja
stofnunarinnar byggði hann upp yf-
irburða þekkingu sína og reynslu í
tölvuheiminum. Þannig
mótaði hann starfsem-
ina og starfsemin mót-
aði hann. Því varð til
gagnkvæmur hlýhugur
milli Gulla og annarra
starfsmanna Veður-
stofunnar. Og aufúsu-
gestur var hann ávallt
þótt hann léti af störf-
um við stofnunina.
Greiðvikni, jákvæði og
glaðværð voru eigin-
leikar sem fylgdu hon-^
um fram til þess síð-
asta. Bóngóður var
hann með afbrigðum og
skipti þá lítt máli hvenær sólarhrings
var kallað til hans. Það var djúpt á
nei-inu þegar til hans var leitað. Þeg-
ar ég sá hann síðast fyrir nokkrum
vikum var ekki að sjá að þar færi
maður sem fengið hefði vitneskju um
örlög sín. Þessi góði drengur var enn
óbeygður og með glaðvært fas.
Undangengið misseri hefur verið
það harðasta í 80 ára sögu Veðurstof-
unnar. Á síðustu mánuðum liðins árs
missti stofnunin tvo menn í blóma
lífsins í bflslysum og nú sjáum við á
bak Gulla. Á besta aldri fellur hann
frá stórri fjölskyldu, sem í alltof_
stuttan tíma naut gjafa Gulla og
hann í sinni blóðbornu greiðvikni
naut að gefa.
Fyrir hönd Veðurstofu íslands vil
ég þakka honum langa og dygga
þjónustu og persónulega þakka ég
honum samfylgdina á þeim tímum
sem við unnum saman. Eiginkonu
hans og öðrum ástvinum votta ég
mína dýpstu samúð.
Magnús Jónsson.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró-og greiðslukortaþjónusta
EnUBnBBnHHBHI
GUNNLAUGUR
KRISTJÁNSSON