Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Page 39

39
kvíslar. Alanar stóðust ekki áhlaupið, en réðu af að
ganga í lið með Húnum. Héldu hvorirtveggja síðan
yfir Asofshaf og réðust á ríki Jörmunreks. Átti hann
tvær orustur við Húna, beið ósigur í báðum, vildi ekki
lifa við skömm, og féll að fornum sið í sverð sitt.
Skilur hér með Austur- og Vesturgautum, alt til þess
þeir á 6. öld e. Kr. aptur sameinuðust undir fjógreki
mikla f>jóðmarssyni. Austurgautar undir Amala- eður
Amlunga-konungsættinni, er Jörmunrekur einnig rakti
kyn sitt til, gengu að mestu á vald Húnum, en Vest-
urgautar undir goðum sínum (dómara kallar Gibbon
þá) Aþanreki, Friðigerni og Alavíva, af Balta-ætt,
stukku undan; leitaði einn flokkurinn (undir Aþanreki),
og með honum sonarsonur Jörmunreks, barn að aldri,
til Siebenbúrgen eða Transsylvönsku fjallanna (Cauca-
lands) en hinir, og var það meginherinn, suður yfir Dóná,
og beiddu Rómverja ásjár. Eptir mörg umskipti og
margar orustur við Rómverja, sem ýmsum veitti betur
í, lentu þeir loksins á Suður-Frakklandi vestanverðu
(Aquítaníu, Septimaníu, nú Languedoc og Gascogne),
og stofnuðu þar mikið ríki undir Aðólfi mági Alareks
þess, er tók og rænti Rómaborg. Aðóifur settist að
i Toulouse, giptist Placidíu, dóttur Theodosíusar keis-
ara mikla, og einn af hans næstu eptirmönnum, f>jóð-
rekur sonur (eða sonarsonur?) Alareks varð, eins og
síðar mun sagt verða, til þess að hefna Jörmunreks
forföður síns á Húnum á Catalánsku völlunum.
Hvers kyns þjóð voru nú Húnar, og hvaðan stöf-
uðu þeir?— J>að sem menn með vissu vita um þá, er
það, að þeir á 3. öldinni fyrir Krist höfðu mikið ríki
vestur og norður af Kínaveldi. Hlýddu þeir höfðingj-
um, er nefndu sig Tanjou, og lögðu undir sig mikinn
part af Skytíu og Síberíu; réðust á sjálft Kínaveldi,
og var þá 300 mílna langur veggur hlaðinn til varnar
gegn áhlaupum þeirra. En — 5. keisarinn af Han’s