Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Page 49

49
og síðar kom fram, vissi gjör um erindið, en höfuð-
mennirnir sjálfir. Engin dvöl varð á ferðinni fyrstu
13 dagleiðirnar, fyr en í rúmra 15 þingmannaleiða
fjarlægð frá Miklagarði, í borginni Sardica (nú Sophia),
sem fyrir skemmstu hafði verið allmikil borg, en sem
nú var að mestu fallin í rústir. Með því það var í land-
areign Rómverja, fundu þeir Maximinus og Priscus
sér skylt, að auðsýna Húnum þar rómverska gestrisni,
og var Húnum þar veizla búin með öllum þeim föng-
um, sem til voru í svo gjöreyddu héraði. Undirborð-
um kom til tals, hvor meiri væri fyrir sér, stólkon-
ungurinn eða Húnakonungur. þ>ótti sínum hvað og
sló í mannjöfnuð; hafði Vigilas túlkur hátt um það,
að það næði engri átt og væri guðlasti næst, að jafna
svo ólíku saman, eins og hinum guðdómlega Theodo-
síusi, og öðrum eins rusta (barbara) og Atla. Ut af
þessu komst í hart, og lá við sjálft, að til vandræða
horfði, hefði Maximinus ekki sefað reiði Húna með
silkislæðum og indverskum perlum. Kvað Orestes þá
upp úr með þeim orðum, að það kynni að hafa gefizt
betur, hefði ser ávalt verið sami sómi sýndur, eins og
Edekoni. þessi orð, sem síðar urðu öllum full skilj-
anleg, skildi þá enginn, nema Edekon og Vigilas.
þ>aðan var haldið áfram rúmar 5 þingmannaleiðir til
Naissus-borgar (nú Nissa) fæðingarstaður Constantín-
usar keisara hins mikla. Lá sú borg einnig í hruni,
og var héraðið alt í kring þakið dauðra manna bein-
um, engu líkara en stórum sáluhliðslausum kirkju-
garði, eða plátsi, sem engisprettur hefðu yfirfarið,
eins og á dögum Faraós. þ>essi og þvíumlík voru
jafnan fótspor Húna. Nú beygðu sendimenn til út-
norðurs yfir serbisku hálsana og komu þá ofan á
mýrarnar, er liggja að Dóná að sunnan. Var þar svo
fult af eintrjáningsnökkvum Húna, holuðum út úr
Tfrnarit hins íslenzka Bókmentafélags. III. 4