Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 57

57
i, að Húnar létu af að leita inn á rómverska landar-
eign framar en samningar heimiluðu, 2, að Atli léti sér
nægja jafntigna sendimenn þeim, sem venja var að
velja honum, og 3, að Onegesíus yrði sendur til þess
að semja við stólkonunginn af hálfu Húna—upp á þetta
fékk Maximínus engin andsvör. Fór hann þá við svo
búið og með honum Berekur sá, sem ofan er getið,
með bréf frá Atla til Theodosiusar.
Maximínus skildi svo við Atla, að hann vissi sjálf-
ur minna um hinn sanna tilgang sendifarar sjálfs sín,
en Atli. Svo var mál meðvexti, að áður en Edekon, Ores-
tes og Vigilas fóru frá Miklagarði, hafði Chrysaphíus
geldingur keypt við Edekon að veita Atla banatilræði.
í vitorðinu um þessa ráðagjörð var einnig Vigilas, en
Orestes ekki, þótt hann grunaði, að eitthvað byggi
undir launfundum Edekons við Chrysaphíus og stól-
konunginn sjálfan. Hafði Edekon annaðhvort gengið
eða að minnsta kosti látizt ganga að kaupunum fyrir
100 pund gulls (kr 72,000); en hvort sem hann nú ótt-
aðist, að Orestes mundi eitthvað gruna, eða hann hafði
aldrei játað kaupunum, nema til þess að hafa fé útúr
Rómverjum — nokkuð er það, að þegar hann skildi
við þá Maximínus og Priscus á Dónárbökkum, og kom
aptur heim til Atla, þá sagði hann Atla upp alla sög-
una og þóttist hafa tekið boðum Chrysaphíusar, til
þess að veiða Rómverja í þeirra eigin snöru. þ>egar
Maximínus kom á eptir á fund Atla, þá vissi Atli af
þessum svikráðum við sig; hann vissi og, að Vigilas
var í vitorðinu; en það sem honum var ókunnugt var
það, hvort Maximinus einnig væri flæktur í þetta vand-
ræði. Eptir þessu vildi hann komast, en er hann varð
þess vís, að Maximínus var saklaus, lét Atli hann fara
í friði, en með erindisleysu. þar á móti rak hann
Vigilas öfugan aptur til Miklagarðs til þess að sækja
gull það, sem lagt hafði verið til höfuðs sjálfum hon-