Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 67

67
ein, sem báðir vildu ná, Aetius og Atli. Sendi Aetius
þórmund að taka hæðina; sló þar í bardaga milli
Vestur-Gauta og Húna, en Vestur-Gautum veitti betur,
og náðu þeir hæðinni. Sagt er, að Atli, sem var hjá-
trúarfullur, eins og flestir, sem engan betri átrúnað
hafa, hafi nú boðað spámenn sína til sín, og beðið þá
að leita fréttar um, hvernig bardaginn mundi ganga.
Gengu þeir á seiðhjall sinn og fræddu þeir Atla um,
að hann mundi bíða ósigur, en hershöfðingi fjandmanna
hans mundi falla. þetta þótti Atla tilvinnandi, með
því hann ætlaði, að fréttin mundi tákna fall Aetiusar,
er var sá eini maður, sem hann hafði beig af. Jom-
andes segir svo frá, að Atli hafi með ásettu ráði byrj-
að orustuna síðari part dags, um nónbil1, hvort sem
hann gjörði það sökum sólarhitans, er um þann tíma
árs (seinast í júní, eða fyrst í júlí) hlýtur að hafa ver-
ið erfiður framan af degi, eða hann vildi láta nótt
slita bardaganum, svo ekki yrði flótti rekinn, og hann
fengi hörfað inn í vagnborg sína. Fann Atli fremur
venju geig á Húnum, er sjaldan höfðu séð svo mikið
og fritt lið á móti sér, og hefir Cassiodorus, ráð-
herra þjóðreks mikla þjóðmarssonar, það eptir göml-
um Austur-Gautum, er úr bardaganum komust og síðar
voru i þjónustu þjóðreks, að Atli hafi þá breytt af
venju sinni og haldið tölu fyrir Húnum, sem honum
annars ekki var títt; hafi hann, eins og Sverrir kon-
ungur síðar, mint þá á, að alt væri forlagadómur,
hver falla skyldi og hver ekki, væri því ráðlegast, að
berjast hraustlega; þeim, sem falla ætti, væri ekki meira
lífs von, og þeim, sem lifa ætti eptir, ekki hættara, þó
þeir legðu báðir sitt fram, en sér i lagi brýndi hann
fyrir þeim, þá skemtun, sem pessum bardaga mundi
1) circa nonam diei horam — Jorn. 37.