Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 116

Ii6
énn fjóra kveðst hann eigi skilja. Fyrra hluta vís-
unnar lætur hann eigi um getið.
Vísa þessi er, að því er sagan segir, kveðin eptir
það, er Glúmur hafði orðið að láta hrekjast burt af
þ>verá, og búið síðan einn vetur á Möðruvöllum í Hörg-
árdal og tvo vetur í Myrkárdal. þar hljóp skriða nær
bænum, svo að tók sum húsin, og eptir þann atburð
segir sagan að Glúmur hafi kveðið vísu þessa. Jeg sje
enga ástæðu til að víkja frá þessari sögn sögunnar,
og ætla, að vera megi, að vísan sje kveðin nokkru
síðar (eins og Dr. G. V.1 í Safni til sögu íslands:
tímatalsritgjörð sinni, 397. bls.), og jeg vil geta þess
þegar, að jeg ætla það öldungis rangt, að Glúmur
segist í vísu þessari „vera sextigi vetra“, eins og dr.
G. V. ætlar á sama stað. þá er Glúmur kvað vísu
þessa, þá var mjög tekið að hnigna hag hans, og met-
orð hans mjög svo tekin að rjena. í vísunni ætla jeg
að Glúmur lýsi hag sínum, og ber hann saman í síð-
ari helming hennar ástand sitt svo sem það nú var
orðið og sem það þá var, er hann var einhver mestur
höfðingi í Eyjafirði. Jeg ætla og, að i vísunni sje tal-
að um það, hvje langur sá tími hafi verið, er Glúmur
hjelt virðing sinni.—þá er í 5. vísuorðinu skiljegeigi.
Milli fyrri helmings vísunnar og síðari helmings henn-
ar er -eigi setningasamband, því að með byrjun hins
síðara helmings hefst algjörlega ný setning, eins og
optast er í dróttkvæðum vísum. í síðara helmingnum
er og eigi neitt orð, er þá er geti átt við. Jeg gæti
skilið þá er, ef enn væri einhvers staðar í síðari helm-
ingum, og mætti svo upp taka: nú er . . . minna,
enn þá er sátum fullkátir. Nú er eigi enn í vísuhelm-
ingnum, og verður eigi komið þar inn. Jeg vildi því
breyta þá er, því að hugsunin heimtar orð, er sje að
1) Guðbrandur Vigfússon.