Eintak - 24.02.1994, Blaðsíða 16

Við trúðum því að Irfið yrði alltaf þægilegra og
þægilegra. Að hver kynslóð lifði efnahagslegra betra
lífi en sú næsta á undan. Að öllu fleygði fram; vísindunum,
veferðinni, tækninni, hagvextinum. Við trúðum því
— en trúum því vart lengur. Hjálmar Sveinsson skrifar hér
um þá kynslóð sem vex úr grasi á þessum trúskiptum og
þau Gerður Kristný, Jón Kaldal og Loftur Atli Eiríksson
ræða við tíu eintök af þessari kynslóð.
AGNAR JÓN
EGILSSON
„Við verðum að
njóta dagsins
því kannski
rennur morgun-
dagurinn ekki
upp"
Agnar Jón Egilsson er fæddur
árið 1973. Hann hefur starfað við
markaðssetningu ýmissa leikhópa
en er nú að leita sér að verkefnum.
„Þegar ég var lítill ætlaði ég mér
að verða kokkur eða bakari með
stóra bumbu. Aðrir spáðu því að ég
yrði óperusöngvari því ég var svo
hávær. Ég var kallaður Agnar sem
aldrei þagnar.
Eftir grunnskólapróf hélt ég til
Los Angeles ög ætlaði bara í stutta
heimsókn til frænku minnar. Þegar
út var komið fannst mér ég aftur á
móti ekkert hafa að gera aítur heim
og reif flugmiðann til baka. Ég fór í
„high school“ og var úti í eitt ár. Ég
lenti meðal annars í því að lög-
regluþjónn miðaði á mig hríð-
skotabyssu fyrir það eitt að ég hló
að honum. íslenska frelsið fékk alls
ekki að njóta sín þarna. Þetta var á
Halloween-kvöldi og ég hafði farið
ofan í miðbæ þar sem fólk hafði
safnast saman í drag- klæðnaði og
fylgdist með Rocky Horror á risa-
stóru tjaldi.
Ég fór í Menntaskólann við
Hamrahlíð þegar ég kom heim en
ég var í raun bara að bíða eftir því
að komast aftur út í lönd. Ég hafði
áhuga á að læra leiklist og þegar ég
var 17 ára hélt ég til London í þeim
erindum.
Mér tókst að ljúka post graduate-
námi í leiklist áður en Lánasjóður-
inn breytti lögunum á þann veg að
ég fékk hvorki framfærslulán né lán
til skólagjalda til áframhaldandi
náms.
Mér finnst heimurinn alltaf
verða Ijótari og ljótari en við kom-
umst alltaf betur hjá því að sjá það.
Fyrir fáeinum árum fórust hundr-
uðir manna í flugslysi í Austur-
löndum og allur heimurinn syrgði.
Nú væri öllum meira eða minna
sama, rétt eins og um ástandið í
Júgóslavíu. Enginn hefur orku í að
hugsa um slíkt. Þess í stað pælir
fólk meira í sjálfu sér sem er gott að
vissu leyti. Við verðum að njóta
dagsins því kannski rennur morg-
undagurinn ekki upp.
Ég er hommi. Það er ekki hægt
að lifa í skápnum hér á Islandi þar
sem allir eru ofan í hvers annars
koppi. Sumir ráða ekki við það og
enn er landsflótti úr hópi samkyn-
hneigðra. Það er auðvitað skiljan-
legt því samkvæmt könnunum eru
tíu prósent alls fólks samkynhneigt,
tíu prósent þeirra kemur út úr
skápnum, tíu prósent þeirra eru á
mínum aldri, tíu prósent þeirra
gætu mér fundist álitlegir en fimm-
tíu prósent allra þeirra sem koma
úr skápnum eru lesbíur. Sam-
kvæmt þessum útreikningi hef ég
úr 0,05 prósentum þjóðarinnar að
velja.
Ég uppgötvaði fyrir skömmu að
ég var búinn að vera í föstum sam-
böndum síðan ég var 13 ára. Ég
fann að ég nennti því ekki lengur.
Það eru svo margir að leita sér 'að
einhverjum félaga. Ástin skiptir
okkur ennþá miklu máli.
Það er alltaf eitthvað að koma
mér á óvart og þá sérstaklega það
hvað manneskjan er skemmtilegt
fyrirbæri. Þó mér þyki við lifa í
mjög þröngum heimi hér á Islandi
gæti ég aðeins hugsað mér að búa
tímabundið erlendis, til dæmis í
London. Maður snýr alltaf aftur
heim.
Það er aðeins tvennt sem maður-
inn þarfnast í lífinu, það er, skjól og
fæði. Hitt er allt eitthvað sem mann
langar í tímabundið og þegar það er
fengið, gleymist það. Það er þó eitt
sem mig hefur lengi langað í; lykla-
kippu með boxhanska. 7
Eftir að ég kom heim frá Banda-
ríkjunum gat ég ekki hugsað mér
að flytja aftur heim til foreldra
minna. Ég passaði ekki inn í heim-
ilismynstrið. Eftir á að hyggja held
ég að samkynhneigðin hafi átt þar
hlut að máli. Mig langar sjálfur í
eigin fjölskyldu með hundi, ketti,
kærasta og bíl. Hver veit nema barn
bætist við. Það er fullt af börnum
sem vantar foreldra. Það er eflaust
verra að eiga enga heldur en tvo
pabba. Samkynhneigðir eiga eftir
að berjast fyrir réttinum til ættleið-
ingar auk erfðaréttar og sambúða-
réttar. Við verðum bara að hafa í
huga að það er ekki langt síðan
samkynhneigð var á opinberum
listum yfir geðveiki.
I framtíðinni langar mig til að
læra eitthvað í myndlist sem gæti
gefið mér skemmtilega sýn á leik-
húsið. Svo stefni ég aðallega að því
að gera eitthvað skemmtilegt. Mað-
ur er svo ungur og á svo margt eft-
ir.“
k y n s I ó ð i n
(Leitin að einhverju ekta)
„Ég uppgötvaði fyrir skömmu að ég var búinn að vera
íföstum samböndum síðan égvar 13 ára. Égfann að
ég nennti því ekki lengur. Það eru svo margir að leita
sér að einhverjum félaga. Ástin skiptir okkur ennþá
miklumáli.u
Það liggur eitthvað í loftinu. Lykt af
brundi og blóði, lykt af alvörugefni og
nautnalegu meinlæti. Það er einhver leit í
gangi, leit að einhverju sönnu og einlægu.
Og allt í einu er orðið óhætt að tala aftur
um ástríður, hugsjónir og sársauka. Ég er
að hugsa um tíunda áratuginn, síðasta ára-
tug þessarar skelfilegu aldar sem hefur
stundum verið svo dásamleg.
Við trúðum því öll að lífið yrði alltaf þægi-
legra og þægilegra. Já, við vorum sann-
færð um að hver ný kynslóð lifði efnahags-
lega betra lífi en sú næsta á undan. Við
trúðum á hagvöxtinn, tækninýjungarnar og
framfarirnar. Og við höfðum svo sannar-
lega ástæðu til að vera bjartsýn. Læknavís-
indunum fleygði fram, hagvöxturinn jókst
stöðugt og hljómurinn í geisladisknum er
svo miklu betri en í gömlu hljómplötunni.
„Kalda stríðinu", í fleiri en einum skilningi
þess orðs, var lokið og kommúnisminn
sigraður. Lífið stefndi afar hratt upp á við
og fram á við, á því lék ekki nokkur vafi.
Okkur fannst víst að það væri eins konar
náttúrulögmál. En það væri varla í frásögur
færandi nema vegna þess að nú er komin
fram kynslóð sem, nauðug viljug, lítur öðru
vísi á málin. Þetta er kynslóðin sem er í
dag á milli átján og þrítugs. Hún er þegar
búin að fá nafn eða réttara sagt bókstaf: X.
Þessi kynslóð er fyrsta kynslóðin í sögu
Vesturlanda sem mun ekki njóta sömu lífs-
gæða og kynslóð foreldranna. Hún ólst
upp við allsnægtir en verður nú að sætta
sig við atvinnuleysi og eilíf blankheit. Hún
hefur átt kost á meiri og betri menntun en
nokkur önnur kynslóð á undan henni. Aldr-
ei áður í sögunni hafa jafn margir útskrifast
með próf úr iðnskólum, menntaskólum og
háskólum. En það er kreppa og enga vinnu
að fá, markaðurinn er mettaður. Það verð-
ur æ algengara að ungt fólk með glæsileg
háskólapróf, góða málakunnáttu og sér-
fræðiþekkingu á tölvum - fólk sem hefði
getað valið um störf fyrir tíu árum - verði
að sjá fyrir sér með illa borguðum íhlaupa-
vinnum á veitingastöðum eða við húsbygg-
ingar. Það fær engar atvinnuleysisbætur
vegna þess að það hefur aldrei fengið
16
FIMMTUDAGUR 24. FEBRÚAR 1994