Eintak - 24.02.1994, Blaðsíða 28

honum að mér hefði þótt þessi bók
skemmtileg, og skemmtileg ögrun
fælist í henni því Dagur væri sér-
fræðingur í að ögra íslenskum smá-
borgurum. Mér þætti gott mál að
hann hefði fengið þennan styrk og
að hann hefði átt hann skilið. Þá
spurði Vilhjálmur hvort ég gæti út-
vegað sér þessa bók. Ég sagði að það
vildi svo til að ég ætti sennilega
stóran hluta af upplaginu því ég
hefði gert Degi smá greiða og hann
síðan fært mér í plastpoka ein tutt-
ugu eintök af bókinni. Ég lofaði
Vilhjálmi að ég skyldi senda hon-
um bók. Vilhjámur hringdi í mig
skömmu eftir að ég sendi honum
eintakið og sagði: „Heyrðu, þetta er
alveg rétt hjá þér. Þetta er helvíti
góð bók. Þetta er staðreynd með
okkur alla. Við erum alltaf að
breikka á okkur rassgatið í stað þess
að lengja á okkur tittlinginn." Þetta
hressilega svar tveggja stráka á milli
er mér mjög minnisstætt.
Fyrir nokkrum árum síðan hitti
ég Dag einu sinni og við spjölluð-
um lengi saman og þá um kvik-
myndir. Það kom mér á óvart að
hann var mjög vel að sér á því sviði
og hafði ákveðnar skoðanir á mín-
um myndum. Þetta var ein af ör-
fárri gagnrýni sem ég hef fengið um
ævina, sem ég hef tekið alvarlega.
1 framhaldi af þessu jgaf hann
mér málverk sem heitir Utburður-
inn og ég hef alltaf á sérstökum stað
upp á vegg hjá mér.
Ég kveð þennan sérkennilega
mann með söknuði vegna þess að
hann er einn af örfáum mönnum
sem hefur þorað að standa á skjön
við íslenskt þjóðfélag og ekki látið
fjölmiðla og smáborgara brjóta sig.
Stórum feimn-
um glyrnum
HJÖRLEIFUR
SVEINBJÖRNSSON
Dagur var fastamaður hjá mér og
mínum meðan við bjuggum á
Bárugötunni í gamla Vesturbæn-
um. Hann lagðist frá eftir að við
fluttum vestur á Mela fyrir nokkr-
um árum. Radíusinn frá ríki hans,
miðbænum, trúlega verið orðinn of
stór.
Á Bárugötunni stoppaði Dagur
oft fram yfir matartíma ef hann var
á ferðinni á annað borð, og gat ver-
ið drjúgur að stúta aumlegum vín-
birgðum heimilisins. „Hann var
snaggaralegur gæi með bein í nef-
inu, skemmtilegur drykkjunautur,"
eins og hann segir í ljóði, þó ekki
um sjálfan sig heldur Jóhannes
nokkurn Súlúnegra. Þau skemmti-
legheit viidu nú seyrna með árun-
um eins og gengur og þess vegna
nenni ég ekki að halda einhverjum
slíkum til haga, en eins og Jóhann-
es, var Dagur góður sögumaður.
Einn hlýjan og bjartan hásumar-
dag með hrossaflugusveim í logn-
inu kom Dagur að vísitera. Við vor-
um úti í garði með krakkana litla.
Það vantaði sögu, svo að Dagur
lagðist endilangur í grasið og sagði
þeim ævintýri af tröllkonunni Gípu
átvagli. Þegar þar var komið að
Gípa var búin að éta lamb og kind í
haga, vinnukonu og vinnumann,
orf og hrífu, beljur í fjósi og fjósið
með, hlöðuna, smiðjuna, bóndann
sjálfan og annað lauslegt, þá hitti
hún bóndakonuna. Bóndakonan
spurði með umhyggju í rómnum:
„Og ertu ekki svöng, Gípa mín?“
Gípa átti alla samúð krakkanna
þegar Dagur lék svarið: „Jú, ég er
búin að borða lamb og kind í haga,
vinnukonu og vinnumann, orf og
hrífu, beljur í fjósi og fjósið með,
hlöðuna, smiðjuna og bóndann, og
ég er alveg sársvöng." En svo fyrir-
gerði hún samúðinni með því að
éta síðasfa viðmælandann, bónda-
konuna skilningsríku, og meira að
segja bæjarfjallið. Þá sprakk hún.
„Þau gláptu á mig, stórum
feimnum glyrnum, blessuð krílin,“
hefði Dagur getað sagt um viður-
tektir sögunnar, rétt eins og henti
Jóhannes svarta innan um önnur
börn í ljóðinu Akkuru mákki
græða? Svo hélt hann áfram að ví-
sitera í góða veðrinu, en skildi eftir
þessa frásögn sem hefur breyst í
endingargóða minningu.
Dagbókarbrot
HJÁLMAR SVEINSSON
Sumarið ‘88 dvaldi Dagur í Vest-
ur-Berlín, eins og borgin hét þá.
Hann drakk lítið þetta sumar en
málaði mikið. Hann var í góðu
formi en virtist örlítið súr út í landa
sína því hann sagði alltaf „þetta er
gott á pakkið" þegar fóru að berast
fréttir um gjaldþrot á Islandi og að
uppgangstíminn væri búinn.
ii/7
Hitti Dag Sigurðar í afmæli hjá
H. í gærkvöld. Hann kvartaði yfir
að Þjóðverjar kynnu ekki að hlusta
á sögur. Þeir spyrðu alltaf „Wo liegt
die Pointe?“ „Þeir kunna ekki að
njóta þess að hlusta á vel sagða sögu
með öllum sínum útúrdúrum, lík-
ingum, ýkjum, tvíræðni og svo
framvegis, heldur vilja þeir redús-
era allt niður á einn punkt sem
hægt er að defínera. Þeir hugsa með
hausnum, Þjóðverjarnir. Það er það
sem gerir þá svo helvíti skynlausa
og Ieiðinlega. Þeir halda að það sé
heilastærðin sem skilur mann frá
apa en vita ekki að maðurinn hefur
þrisvar sinnum stærri tittling en
górillan.“
19/7
Dagur kom og fékk lánaða
Snorra-Eddu og Ecce Homo eftir
Grosz.
Ég man það allt í einu núna að
mig dreymdi hann um daginn. Var
að fara í sundlaug en uppgötvaði
það í sturtunni að ég hafði enga
sundskýlu. Dagur var þarna og
bauðst til að lána mér sína. Hún var
eldrauð en með brúnu bremsufari.
Ég vildi ekki fara í hana. Ég hugsa
að það hafi verið smáborgarinn í mér.
22/7
Nú var það ég sem heimsótti
Dag. Erindið var að ná í Grosz-
bókina en auðvitað gleymdist hún.
Hann sýndi mér nokkrar nýmálað-
ar myndir og var æstur yflr pólitís-
eringu listarinnar. „Ertu fróður um
hana?“ spurði hann, en gaf mér
engan tíma til að svara (ekki frekar
en vanalega) og fór strax að tala um
myndlistarskólann heima. Hann
sagði að það væri dæmigert fyrir
hnignun sinnar stéttar að upprenn-
andi myndlistarfólk léti sig hafa
það að þurfa að mæta í skólann
snemma á morgnana. Og svo væri
skólanum lokað klukkan sex í eftir-
miðdaginn til að enginn gæti málað
eftirlitslaust á kvöldin. Dagur talar
um þennan vekjaraklukkumóral 'í'
hvert einasta skipti sem ég hitti
hann og er alltaf jafn æstur. Á
morgnana dreymir fólk í lit og það
ættu að vera réttindi listamanna að
fá að dreyma þessa drauma í friði.
...Ein myndin sem hann sýndi mér
heitir „Hekla“ og sýnir Kölska
stinga forkinum í rauða píkuna á
Heklu og við það gýs hún af bræði.
Dagur sagði að þessi mynd væri svo
genial að hann myndi seint láta
hana frá sér. Á annarri mynd er
þrýstin og nakin álfamær á þeysi-
reið á brúnum fola. 1 bakgrunn foss
og svarblár himinn og ein stjarna
eða tvær. Ég falaði þessa mynd af
honum og fékk hana á 200 mörk
með því skilyrði að ég léti setja
hana í vandaðan fururamma.
25/7
Dagur var mættur klukkan átta í
morgun til að ná í peninginn. Hann
djöflaðist á dyrabjöllunni, ég var
ekki vaknaður. Áður en mér hafði
svo mikið sem tekist að segja góðan
daginn var hann búinn að segja
mér allt um stúlkuna sem sat fyrir
hjá Botticelli, um úlfínn sem tákn í
norrænni goðafræði og tyrkneskri
menningu, um dauðakúltúr forn-
egypta og fræða mig á því að tólf
þrautir Heraklesar samsvöruðu
dýrahringnum í stjörnufræðinni.
Mér leið eins og það væri verið að
bora með loftpressu í hausinn á
mér, langt fram á kvöld.
29/7
Spurði Dag hvort hann ætlaði
aftur til íslands í bráðina. Hann
sagðist ætla að vera úti í tvö til þrjú
ár. Lofa þeim að kenna aðeins á
kuldanum þegar hann væri ekki á
svæðinu - síðan kæmi hann aftur
með sólina.
Liónið í sól
HILMAR ÖRN HILMARSSON
Alfreð Flóki var eini maðurinn
sem gat talað mig í kaf, Deddí boy
var eini maðurinn sem gat talað
Flóka í kaf og vakti það hjá mér
ótakmarkaða aðdáun. Síðan var
Dagur minn Oscar Wilde, minn
T.S. Eliot og minn fyrirmynd í að
rísa upp þrátt fyrir og í gegnum all-
ar niðurlægingar. I tvö ár planaði
ég með honum ferðalög til Afríku
tií að ljónið gæti baðað sig í sól.
Ferðaáætlunin brást en ég veit
núna að hann baðar sig í allri þeirri
sól og hlýju sem hann á skilið.
„Þú ert
vonlaus!“
HALLGRÍMUR HELGASON
Fyrir tíu árum var ég að setja
mína fyrstu olíuliti á striga í gamalli
stássstofu vestur í bæ. Dagur átti oft
leið hjá og glotti þá gjarnan á
glugga, svo sterkt að maður fann
það í gegnum glerið og leit við.
Hann bauð sér inn annað slagið,
einkum á sunnudagsmorgnum, og
hafði þá meiri áhuga á kaffi og
brauðsneið en málverkum. Honum
leist ekkert á það sem ég var að
gera.
„Þú ert vonlaus!" sagði hann og
hló.
Upp frá þessu urðum við góðir
kunningjar. Eftirlætisumræðuefni
okkar var Rússland, „napólígult“
og núansar í bragfræði.
Það var alltaf gaman að borga
fyrir hann á kaffihúsum.
Maður sem gat
HALLDÓR GUÐMUNDSSON
Dagur var orðinn þjóðsaga á
menntaskólaárum mínum, við
hrifumst af sumu í kveðskap hans
og kannski ekki síður því sem við
héldum hetjulegt líferni hans. Ég
hugsa að hann hafi verið þjóðsaga
bókmenntalega þenkjandi mennta-
skólanema æ síðan, og það var ekki
fyrr en síðar sem maður áttaði sig á
því hversu erfitt hlutskipti það er að
vera lifandi þjóðsaga - kannski ekki
meðvituð breikkun á raskati en í
það minnsta fullt starf og ekki mik-
ill tími til að skrifa með því. Þegar
Mál og menning ákvað að gefa út
heildarsafn kvæða hans árið 1989
voru því ýmsir til að telja úr okkur
kjarkinn; Dagur yrði okkur erfiður
og það bórgaði sig að láta slíkan
mann eiga sig. En sú varð ekki
raunin. Skáldið tók útgáfuna alvar-
lega og öll samskipti við það á for-
laginu fóru fram með spekt. Ég
minnist þess að einhverri penni út-
lendri jakkafatasendinefnd brá að
vísu í brún þegar Dagur kom til
leiks á fund hennar með útgáfu-
stjóranum til að ræða um minni
háttar fyrirframgreiðslu vegna
skyndilegra verðhækkana á öli í
miðbænum (fundu þó að þeir
höfðu ekki séð skáld áður). En
minnisstæðara er mér þegar Dagur
kom að lesa prófarkirnar. Hann sat
nötrandi við skrifborðið tímunum
saman, hugurinn einbeittari en lík-
aminn, og fór vandlega yfir hverja
línu, bar Neruda þýðingar sínar
saman við frumtextann þegar því
var að skipta og setti jafnvel upp
gleraugun svo ekkert færi ffamhjá
honum. Á þeim stundum varð ljóst
að þarna fór maður sem gat - ekki
vegna þess hvernig hann lifði, held-
ur þrátt fyrir það - maður sem gat
ort.
Blíður risi
HALLDÓRA THORODDSEN
Þegar við Dagur vorum ung, fékk
dúfa að verpa í baðherberginu
heima. Þetta var látið eftir ömmu
okkar. Fyrsta minning mín um Dag
er frá því að ungarnir fóru að
þreyta flugið um íbúðina. Ég man
eftir honum skellihlæjandi í gang-
inum og það flögruðu fuglar í
kringum höfúðið á honum. Mér
fannst hann eins og risi. Hann var
að eigin sögn í „stóru skömmtun-
um“. Það var þessi risi, sem löngu
seinna kallaði um hánótt frá Skúla-
götunni, til mín upp á Grettisgötu:
„Systir, ljáðu mér pott“ og við lék-
um leikritið á enda. Og það var
blíður risi sem huggaði mig á ung-
lingsaldri, þegar ég var hrædd við
að deyja og sagði mér hvernig
dauðinn væri á litinn, nefnilega
gulur, grænn og rauður.
Matarást
HAFLIÐI HELGASON
Dagur hafði á mér matarást og
var sannfærður um að það að hitta
mig boðaði honum saðningu.
Hann var oft svangur. Stundum
kom hann heim til mín að borða,
en stundum hittumst við niður í
bæ og var hann þá alltaf sannfærð-
ur um að það vissi á máltíð, hvort
sem hún væri á mínum vegum eða
annarra.
Um það leyti sem hann varð
fimmtugur var hart í ári hjá hon-
um, hann hafði orðið fyrir von-
brigðum með það að honum skyldi
ekki haldin veisla í tilefni þess að
hann væri kominn í öldungaráðið.
Hann var timbraður og svangur og
tók því fálega þegar ég óskaði hon-
um til hamingju með tímamótin.
Spurði mig því næst hvort ég vildi
ekki koma með sér og galdra svolít-
ið til að við gætum komist í góða
hluti eins og mat og vín. Ég hélt nú
það og við fórum út í Hljómskála-
garð, þar sem við tíndum saman
sprek og kveiktum lítið bál. Við sát-
um þöglir nokkra stund og frömd-
um litla brennifórn með ilmefnum
til Venusar og Júpíters. Dagur sagði
að nú fengjum við mat og vín og
sennilega fallegar konur líka. Svo
gengum við aftur niður í bæ og
Dagur léttari á brún. Ég skaust inn í
símaklefa og hringdi í Alla vin
minn sem leigði með mér. Ég sagði
honum hvað gerst hafði og kom
okkur saman um að við yrðum að
sjá til þess að fómin færi ekki for-
görðum. Við ákváðum að halda
Degi litla veislu í tilefni afmælisins
og buðum honum út að borða.
Þaðan fórum við á efri hæðina á
Gauk á Stöng þar sem við lögðum
inn Visakort og sögðum Degi að
hann gæti farið á barinn eins og
honum sýndist þetta kvöld.
Og þarna fengum við að líta
glaðan Dag. Hann var fullkomlega
afslappaður, glaður og reifur og
launaði greiðann margfalt með
skemmtilegheitum. Það var ekki al-
gengt að Dagur væri blindfúllur og
skemmtilegur í senn, en þarna var
hann það og er mér ógleymanlegur
þetta kvöld. Auðvitað vissi Dagur
að brennifórnin myndi virka, ef
ekki á Venus og Júpíter, þá á mig og
Alla. Einhvern veginn held ég líka
að við höfúm lagt okkar til, öll fjög-
ur, því það var erfitt að segja nei við
Dag.
Skugga-Sveinn
GtJÐRÚN PÉTURSDÓTTIR
Þótt hann væri tillitssamur, fór
ekki á milli mála þegar hann var á
leið upp þröngan stigann á Berg-
staðastrætinu. Húsið var einfald-
lega of lítið utan um hann. Hann
var mikill eins og Skugga-Sveinn og
svipaður til fara og ekki laust við að
færi um ókunnuga gesti þegar hann
fyllti allt í einu út í gættina og ská-
skaut á þá augunum. En undan
úfnum feldinum birtist fágaður
maður, þótt hann væri bæði svang-
ur og órakaður og eins misjafnlega
á sig kominn og veðrið fyrir utan.
Það var hressandi að fá hann í hús-
ið, gaman að tala við hann, óham-
inn, fjölmenntaðan og hárná-
kvæman í smekk. Hann kom að
hlutunum með fyllsta öryggi úr allt
annarri átt en maður átti að venjast
og opnaði þannig nýjar leiðir til að
skoða og skilja. Skörp tilfinning
hans birtist í öllum málum, en
dæmi um nákvæmt fegurðarskyn
man ég þegar litirnir á borðbúnaði
og dúk fóru illa og hann missti
matarlystina. Einu sinni átti hann
peysu, svo fallega upplitaða, að öll
litbrigði græns og blás runnu frjáls
um hana. Úr trosnaðri erminni
lagðist mislitur blágrænn þráður
stoltur fram á sólbrúnan handlegg-
inn. „Sjáðu hvað hann er fallegur“
hrósaði Dagur og naut þess lengi að
horfa á þráðinn. Hann var aristó-
krat, alltaf tillitssamur og svo barn-
góður að dætur mínar báðu mig að
ættleiða hann, þegar þær fréttu að
hann væri munaðarlaus á sextugs-
aldri, og ætluðu að gefa honum
dótið sitt og leyfa honum að sofa
upp í hjá okkur.
Hann var ráðhollur vinur og gat
leyst úr flóknustu vandamálum.
Einu sinni lánaði ég heimili mitt
dulspekingi og galdrakarli, sem
magnaði upp slíka anda, að þegar
ég kom heim voru öll húsgögnin
hnípin og tepotturinn að leka nið-
ur. Ég bar mig upp við Dag sem
skildi vandamálið strax. „Settu
hardrock á fóninn á hæsta, opnaðu
alla glugga og komdu í kaffi á
Mokka á meðan." Þegar við kom-
um heim var maran fokin út í veð-
ur og vind, tepotturinn keikur og
stólarnir beinir í baki. „Þarna
sérðu,“ sagði Dagur.
Olnbogabarn
ógæfunnar
^ GUÐMUNDUR ANDRI
THORSSON
„Þú ert djöfúll góður strákur en
þú getur ekkert skrifað,“ kallaði
hann á mig yfir allt Mokka-kaffi
þegar ég hafði hætt mér þangað inn
til að pissa og ég svaraði honum
ekki: „þótt þú sért lélegur náungi er
ekki þar með sagt að þú getir eitt-
hvað skrifað,“ vegna þess að í fyrsta
lagi datt mér það ekki í hug fyrr en
einhvers staðar í Bankastrætinu og í
öðru lagi hef ég aldrei verið góður í
þessum pabbi-minn-á-miklu-flott-
ari-bíl- umræðu og í þriðja lagi
held ég að hann hafi verið að reyna
að vikja að mér góðu. Hverjum
málmi sinn són. Hann hafði setið
hjá okkur Árna Óskarssyni
nokkru áður og harmað hlutinn
sinn drjúga stund þar til Árna tók
að leiðast þetta sífúr og spurði hann
hvort hann hefði nokkurn tímann
fengið í bakið. Skáldið hvað nei við
því. I magann? Nei eiginlega ekki.
Verið bara heilsuhraustur? Já! Allt-
af verið heilsuhraustur, og aldrei
lent á spítala! Eftir að hafa endur-
tekið þetta hálf hissa nokkrum
sinnum og minnst á ýmsar aðrar
vistarverur sem hann hefði aldrei
þurft að gista fór hann af okkar
fundi, hugbjartur. Hann kom aldr-
ei aftur. Eg þekkti hann ekki mikið
en fannst gaman að ræða við hann
skáld 19. aldar. Ég held hann hafi
litið til þeirra tíma í einhvers konar
löngun eftir því að vera óskabarn
ógæfunnar þó hann hafi ef til vill
fremur verið í einhverjum skilningi
olnbogabarn ógæfunnar, því svo
vel höfðu þær Freyja María og íris
gert við hann þrátt fýrir erfiðar
skyldur Beat-sukkarans. Ég held að
hann hafi verið fórnarlamb ein-
hvers konar misskilnings um að
annað hvort sé maður góður strák-
ur eða gott skáld. Ég held að hann
hafi sýnt fram á að stundum er
maður hvort tveggja, stundum
hvorugt.
Konungur
dýranna
GUÐMUNDUR BJARTMARSSON
Um daginn á „tímum áts og frið-
ar“ eins og það hét, sátum við Dag-
ur og horfðum á sjónvarpsþátt sem
fjallaði aðallega um brennivíns-
drykkju Jökuls Jakobssonar
„Gvendur, ætlið þið að tala
svona um mig þegar ég verð dauð-
ur?“
Við vorum staddir á Keisaranum
— stað með stíl — eins og það hét í
auglýsingunni.
Það er mættur maður upp á
borðinu og verða strax fagnaðar-
fundir, óskaplegt samhjóma fagn-
aðaröskur „MANNSTU DAG-
INN.“
Og þar með var hann kominn í
gang. Sólskinsdagurinn sprottinn í
sinni stærð fram úr kráarbrælunni.
Og þeir í árabát, tveir drengir á leið
yfir fjörðinn. Blár himinn, „víg-
tenntir fjallgarðar", gul sól, kríur og
mávar, logn og spegilsléttur sjór
svo hægt var að telja fiskana og svo
komu hvalirnir að leika sér við bát-
inn...
Þá var Dagur kóngur á kránni.
Rússlandsárið
GEIRLAUGUR MAGNÚSSON
Haustið 1967 ákvað stjórn Æsku-
lýðsfylkingarinnar í Reykjavík að
senda þrjá menn á skóla Komsorn-
ol, sovéskra ungkomma í Moskvu.
Þetta var ekki í fyrsta sinn, en áð
þessu sinni varð nokkur kurr, þó.
einkum meðal þeirra er lengi höfðu
boðað fagnaðarerindi Sovétsins,
þegar spurðist að meðal útvalinna
væri „l’enfant terrible“ reykvískrar
borgarastéttar, skáldið Dagur Sig-
urðarson. Sýndi sig þar að bylting-
arforkólfarnir voru ekki síður
hneykslunargjarnir en smáborgar-
arnir sem þeir hæddu hvað mest.
Hófst nú japl og jaml og virtir
flokksbroddar áttu oft leið í Garða-
strætið til að vara húsráðendur þar
við að veita slíkum manni aðgang
að fyrirmyndarríkinu. En þar sem
fylkingarmenn létu sig ekki, enda
þá róttækari en allt róttækt og
stríðnir að sama skapi þá varð af
þeirri sendingu. Fannst þó sumum
til bóta að komið var fram yfir bylt-
ingarafmæli og því útséð að ódám-
ur sá spillti þeim mannfagnaði.
Einn hafði þó helst úr lestinni og
voru því sendimenn tveir, títtnefnt
skáld og undirritaður. Það var því í
byrjun desember á frostköldu
kveldi að námum land í Garðaríki
nokkuð þrekaðir eftir nætursigl-
ingu um tundurduflabelti Hafnar.
Fyrstu kynnin af valdsmönnum
þarlendum voru þau, að þegar þeir
spurðu hvort við flyttum með okk-
ur pornógrafíu ffá því siðspillta
Danaveldi, seildist skáldið niður í
skjatta sinn, dró upp biblíu og kvað
þar vera nægt klám til vetrardvalar,
ekki varð þó sú hin helga bók upp-
tæk gerð að sinni.
Með gerskum dvöldumst við
fram á mitt sumar og er margs að
minnast, við fundum Matisse-
myndir á hanabjálka í Ermitage,
kneyfúðum kampavín með kátum
verksmiðjujöxlum i Bolshoj, stik-
uðum um torgin rauð, skáldið í far-
arbroddi og börðumst upp á líf og
dauða í Friðarstræti, hvers vegna
gleymdist, en rússneskir lögreglu-
þjónar töldu ohæfú, að maður svo
nauðalíkur Gorkí efndi til óspekta
á svo fögru stræti. Gorkínafnið fest-
ist við Dag á strætum og margur
góður drengur hóf samræður með
því að minnast hans. Dvölinni lauk
síðan austur í Kirgísjá þar sem Len-
ín stóð á stalli, skáeygður sem
heimamenn en hrægammar fylgd-
ust með glottandi þegar morgun-
svæf skáld voru skikkuð í fjallgöng-
ur.
En nokkuð höfðu þeir til síns
máls, þeir byltingarhollu, sem
töldu fásinnu að senda Dag Sigurð-
arson í pólitíska uppfræðslu. Á
skóla þessum ægði reyndar saman
margvíslegustu manngerðum, þar
voru afríkanskir byltingarmenn,
frelsishetjur frá Angola, flóttamenn
frá Suður-Afríku, bannfærðir
kommar víðs vegar úr Latnesku-
Ameríku en einnig upprennandi
verkalýðsforkólfar, finnskir og
franskir, auk strefbera frá bræðra-
þjóðum Austur- Evrópu. Það varð
brátt ljóst að þeim síðastnefndu
leist ekki alls kostar á þessa síð-
komnu íslendinga og hófust tíð
fundahöld þar sem ýmsum þeirra
var bannað allt samneyti við slíka
öfgamenn. Var þá ekki að sökum
að spyrja að ævintýragjörnum
flokksdrengjum þótti nokkur vegur
í því að laumast á fund þessara
voðamenna til að finna lyktina af
vestrænni úrkynjun. Olli þetta
nokkurri streitu meðal skólayfir-
valda en þó tók steininn úr einn
fagran sunnudag. Það var vor í
lofti, fuglar kvökuðu á grein þegar
íslenska sendinefndin stikaði til há-
degisverðar, skáldið í fararbroddi,
síðhærður í slitnum gallabuxum,
ekki ósennilegt að hafi kyrjað viki-
vaka þann er við höfðum gjarnan í
biðröðum.
Ása gekk um strœti
ogfarvelfley
heyrði húnfögur lœti
und Suðurey
Fögrum tjöldum slógu þeir upp
und Sámsey
En í þann mund rann í hlað bíla-
floti mikill, voru þar rennireiðar
slíkar er helst sáust undir Kremlar-
veggjum og undanþegnar voru um-
ferðarreglum, steig út feitur dreng-
28
FIMMTiJDAG U R.24. .ÆEBfiÚA R .1334.