Eintak - 24.02.1994, Blaðsíða 39

Ertu fylgjandi
innflutningi ís-
lensks fisks fil
Frakklands?
Kristín Einarsdóttir
alþingismaður
„Já, eru ekki allir fylgj-
andi því að íslenskur
fiskur sé fluttur til út-
landa?"
Helgi S.
Guðmundsson
fulltrúi hjá VÍS
„Já, auðvitað er ég
það.“
Jóhannes R.
Snorrason
fyrrverandi
flugstjóri
„Já, ég tel áð flytja eigi
út ísienskan fisk til
Frakklands rétt eins og
til annarra landa."
Gunnlaugur
Júlíusson
hagfræðingur Stétt-
arsambands bænda
„Mér finnst það sjálf-
sagt ef Frakkar vilja
kaupahann.
Afstaða stjórnvalda skiptir náttúrlega
miklu, og ef þeim finnst eðlilegt að
flytja fisk til Frakklands, með hliðsjón
af afleiðingunum, er ekkert við því að
segja. Hér er verið að tala um inn-
flutning sem hefur áhrif á afkomu
fólks innanlands og Frakkar hafa nú
komið því á framfæri að þeir kæri sig
ekkí um hann.“
Sigríður
Kristinsdóttir
formaður Starfs-
mannafélags
ríkisstofnana
„Ég tel að við íslend-
ingar þurfum að fara
varlega í allri umræðu um baráttu
Frakka gegn innflutningnum og virða
rétt þeirra. Sem smáþjóð höfum við
sjálf þurft að berjast vegna innflutn-
ings erlendra vara inn í landið.”
En ertu fylgj-
andi innflutn-
ingi á frönsk-
um osti til Is-
lands?
Kristín Einarsdóttir
alþingismaður
„Já, sem og öðrum
vörum ef samkeppnis-
staða íslenskra vara er
sambærileg. Því miður
er misbrestur á því.“
QFlosi ekur niður Hverfisgötu
O Jón Kjell beðinn um að útsetja öll Eurovisionlögin
Flosi ólafsson,
leikari, virðist hafa
gleymt þeim umferð-
arreglum sem gilda í þéttbýli eftir
að hann fluttist í sveitasæluna í
Borgarfirðinum fyrir nokkrum ár-
um. Eftir að sýningar hófust á
Gauragangi í Þjóðleikhúsinu er
hann með annan fótinn í Reykjavík
en eitthvað var hann annars hugar
þegar hann ók sem leið lá frá leik-
húsinu í síðustu viku. Blaða-
maður eintaks, sem átti leið
upp Hverfisgötuna á bíl,
mætti honum þar sem hann
kom akandi NIÐUR götuna og
þurfti í snarhasti að skutlast
yfir á hægri akrein til að forð-
ast árekstur! Hverfisgatan er
sem kunnugt er einstefnu-
akstursgata og hefur verið í
áratugi. Sennilega hefur Flosi,
sem virtist vera dreymandi og
áhyggjulaus á svip og tók ekki eft-
ir írafárinu sem hann olli með
aksturslagi sínu, verið í huganum
kominn á bak einum fáka sinna
vestur í Borgarfirði...
w
Islenska þjóðernisstoltið skert-
ist örlítið í fyrra þegar Norð-
maðurinn JÓN Kjell sigraði
bæði Landslagskeppnina og for-
keppni Söngvakeppni evrópskra
sjónvarpsstöðva. Svo vill til að
þau Anna Mjöll Ólafsdóttir,
Fridrik Karlsson og Gunnar
ÞÓRÐARSON sem sömdu lögin í
forkeppnina í ár, leituðu öll til Jóns
eftir aðstoð við útsetningar og
annað þess konar, til að gera lög-
in sem best úr garði. Jón er því
heldur ekki langt undan þetta ár-
ið...
Málgögn
Hannes Hólmsteinn Gissurar-
son, dósent í stjórnmálafræði og
hugmyndafræðingur, gefur sem
kunnugt er út tímaritið Efst á
baugi. Það fjallar um stjórnmál og
þá frá sjónarhóli Hannesar og hans
nánustu fylgisveina. Blaðið er því
nokkurs konar málgagn Hannesar,
tímarit um skoðanir hans á mönn-
um og málefnum.
Slík tímarit voru algeng fyrr á
öldinni og á þeirri síðustu, en hafa
orðið fátíðari á síðustu áratugum.
Vilmundur Gylfason reyndi þó
fyrir um fimmtán árum að halda
úti Nýju landi en gafst fljótt upp.
Ásgeir Hannes Eiríksson bjó líka
til í kringum sig blaðið ísafold en
náði bara að senda frá sér eitt blað.
En þótt slík einkamálgögn séu
Hannes Hólmsteinn
Gissurarson
Gefur út einka-málgagnid
Efst á baugi
Prentverk „Svörtu DÚFUNNAR“
Það er prentsmiðjan sem gefur út blað Bjarna — sem
aftur heitir sitt á hvað.
Með illu skal
A8«IW
Ugi shaí gráta Björn bónda -
í ættinni
^ti§p§gifif
■ ? Wý:-A ul j*1'>’£ ta allf
Skyttan að verki
■i -c
■fiSSSSSi.
c«w«:öíj^®éu»j.
orðin fátíð er Hannes þó ekki
einn um slíka útgáfu. Móður-
bróðir Hannesar, Bjarni Hann-
esson, gefur líka út sitt einka-
málgagn. Það blað er fjölritað
og ekki jafn mikið í það lagt o;
blað frænda hans, Hannesar.
blaði Bjarna eru heldur engar
auglýsingar og það heitir held-
ur ekki neitt ákveðið heldur
ber mismunandi — en ætíð
krassandi — nöfn. Yfirleitt er
þó tilgreint að það sé komið
frá Prentverki „Svörtu dúf-
unnar“.
Bjarni er bróðir Ástu
Hannesdóttur frá Undir-
felli, móður Hannesar Hólmsteins,
og kennir hann sig við bæinn.0

te.-,
KSSsg5s
■^iaBs*SggBaaaaB

**•*«»tSa

Bjarni Hannesson
Móðurbróðir Hannesar er ekki síð-
ur umsvifamikill i útgáfumálum.
ÁbyrgBíímaBur þctsa ríiefnis
Djftirti HafwctKm Kt.f)M)V42-5{MÍ> ^
Fnunkvnmiastjöri
Raniisöknarsiofmmiu Gcfjuttar
HagrannsókJtastoftmmu irmar F'reyju
Sístú: 985-27131
Prentftö & vUtvtcitffii p.appír
EQ VEIT PAÐ EKKI
EFTIR HALLGRÍM HELGASON
TÆKI
VIKWNNAR
Vinur
þyrsta
mannsins
Gripurínn að ofan erómiss-
andi fyrír drykkjumenn og
barþjóna. Hér er í einu app-
arati að fínna hníf, kork-
trekkjara og upptakara.
Hönnunin stýrist algeríega af
notagildi og töffatæki þetta
getur enst von úr viti þrátt
fyrirmikla notkun. Hið eina,
sem þarfað hyggja að, er
hnifurinn. Hann þarfoftað
skerpa þar sem honum er
gjaman beitt á blý.
Snjór í París og Björk í bœnum
Helgi S.
Guðmundsson
fulltrúi hjá VÍS
„Nei, ég tel okkur alveg
fullnægja þörf okkar á
ostum. Fiskur er aftur á
móti helsta útflutning-
svaran okkar.”
Jóhannes R.
Snorrason
fyrrverandi
flugstjóri
„Ég tel enga nauðsyn á
að flytja franskan ost
hingað inn í landið. Við
framleiðum sjálf bestu osta á norður-
hveli jarðar. Alla vega hef ég ekki
smakkað þá betri.”
Gunnlaugur
Júlíusson
hagfræðingur
Stéttasambands
bænda
„Þetta er náttúrlega
hliðstætt íslenskum
fiskinnflutningi til Frakklands. Ef
stjórnvöld telja í lagi að franskur ostur
sé keyptur inn í landið er varla hægt
að líta fram hjá því.“
Sigriður
Kristinsdóttir
^ l formaður Starfs-
* mannafélags
ríkisstofnana
„Það þarf að vernda ís-
lenskar landbúnaðaraf-
urðir. Að öðru leyti hef ég ekkert á
móti því að’boðið sé upp á franska
osta hér á landi, enda var ég í París í
sumar og fannst þeir afskaplega
3óðir.“
Ég veit það ekki. Hvað er þetta
eiginlega? Það bara snjóar hér í Par-
ís eins og gengið hefði verið frá því í
EES-samningnum. Eitt veður yfir
alla ganga, frá Lillehammer til
Lissabon. Jón Baldvin kom þessu
víst í gegn, í neðanmálsklausu á
lokafundinum. Klukkan var orðin
fímm um morgun. Sameinuð snjó-
hvít Evrópa. „Dalatangi, suðaustan
fjórir, slydda. Bordeaux, suðaustan
þrír, snjókoma á síðustu klukku-
stund...“ Maður bíður bara eftir því
að franskir vínbændur rísi upp með
rótum og mótmæli þessu með
vegatálmum, já eða bara með botn-
lausu fylleríi. Talsmaður vínbænda,
draugfullur í sjónvarpinu: „...já það
nátt’lega bara sýnir sig sjálft að
þetta gengur ekki sona, sérstaklega
fyri þá, sem eru með rauvín, það
gefur nátt’lega auga leið...“ En þó
snjónum kyngi niður festir hann
ekki á götum Parísar. Hann bara
festir á þökum húsa og bíla, nær
ekki lengra niður. Hitamunurinn
er það hárfínn hér í tíunda hverfi,
að maður ropar í snjókomu, rekur
við í slyddu og reimar skóna í regni.
Margt í mörgu hér í París og næst-
um því bara jólin endursýnd (eins
og íslenskt úrvalsefni). Kannski af
því að Björk er í bænum og það eru
náttúrlega jól út af fýrir sig. Tvenn-
ir tónleikar í Elysée Montmartre og
stúlkan á sínum frumlega erma-
langa söngkonu-bréfkjól úr órífan-
legu belgísku umslagaefni. Himna-
sending fyrir þúsundir Bjarkarað-
dáenda, sem bíða í leðurjökkum
fyrir framan sviðið og fórna hönd-
um þegar snjóboltinn rúllar inn á
sínum löngu ermum, karlmennn í
meirihluta, allir á að giska 27 ára
einhleypir grafískir hönnuðir með
dálítið ótrúlega góðan tónlistar-
smekk. Og þeir fórna höndum með
hrópum að loknu hverju lagi og
manni finnst maður vera að upplifa
íslandssögulegt móment í pökkuð-
um sal, sem minnir helst á gamla
Hálogaland og það er satt: Hárið á
manni logar í hverju lagi, nú þegar,
eftir 714 hlustanir, öll lögin á plöt-
unni eru orðin jafngóð, nema helst
Play Dead, sem er aðeins betra af
því að maður er bara búinn að
hlusta 53svar á það, og samt eru þau
aðeins betri á tónleikunum...
Stemmningin frá tárum yfir í
teknó. Sándið hreint og bandið
þétt: maður fattar allt í einu að það
er enginn gítar, enginn gítarleikari,
kannski þess vegna sem þetta er
svona gott, svona voðalega Big
Time Sensuality. Björk og ermar og
læti... en dúnaþögn og orgel í Anc-
hor Song, sem hljómar alveg eins
og orgelið í litlu bláhimnuðu
sveitakirkjunni í Árnessýslunni þar
sem lagið varð til, eða það segir
hún... sem mann langar alltaf til að
draga að hún... eða eitthvað... ég
veit það ekki... þegar hún býður
kampavín backstage og maður þar
dálítið eins og „bragi með erró“ en
íslenskar au-pair-dúkkur í tugatali
frammi á gangi; músaraugum
mæna þær inn í hvert skipti, sem
opnað er „bara eitt orð við hana,
gerðu það!“ og blaðamenn frá öll-
um landshornablöðum þröngva sér
1
o
>
5
„þegar hún býður
kampavín backstage
og maður þar dálítið
eins og„bragi með er-
ró“ en íslenskar au-
pair-dúkkur í tugatali
frammi á gangi; mús-
araugum mcena þœr
jnn í hvert skipti, sem
opnað er „bara eitt
orð við hana, gerðu
það!““
inn á boðsmiðum fengnum í gegn-
um Icelandic Seafood eða eitthvað
álíka Fleetwood Mac-fýrirbæri og
reyna að fá viðtal við úffsveitta
sönggyðjuna, sem „er að lenda“ og
bandar þeim frá sér „ekki núna
plís“ og setur plötu á fóninn, eitt-
hvað stórkostlegt trans-world-tjun-
ic-bad-scanner-flip-up-from-hea-
ven-sánd, sem maður kannast í
mesta lagi við, hún náttúrlega
hundrað árum á undan í öllu,
klæðaburði sem kasettum, og það
liggur við að mann langi til þess að
að súa hana „...já já, það var ég sem
átti hugmyndina að Debut. Ég man
að ég var einu sinni í partýi með
henni eftir ball í Árnesi, eða þetta
var sko í tjaldi þar fyrir utan, og þá
man ég að ég sagði við hana að hún
ætti sko pottþétt að gera sólóplötu.
Það var fírllt af fólki þarna, sem get-
ur staðfest þetta.“ Og það er fullt af
fólki, sem vill fá smámola, sykur-
molana sem falla úr sökksessi, þó
ekki fari allir út í málaferli, kannski
bara nóg að fá að tala aðeins við
trommarann indverska, sem minn-
ir óneitanlega einhvern veginn á
Ringo, blessuð sé sál hans, hvar á
jörðu sem hana er nú að finna, nú
er bítl að baki og Björk málið hér í
París og Frans, eins og annars stað-
ar og ekkert MTV með það. Að
loknum tónleikunum: Aðeins neð-
ar á Pigalle, í dyragættinni á „næt-
urhólfinu" (eins og Frakkar segja)
„Erotica" stendur stúlka með
Bjarkarhárgreiðslu: Hundrað
hnúta í hárinu og einn á sálinni.
Við þurfum ekki að standa lengi
upp í hárinu á henni, þurfum ekki
nema rétt að stíga upp á það, hanka
hana á eftirhermunni, til að komast
frítt inn i þetta fyrrum píp-show,
nú kríp-show: Módel og Manna-
kinnar, Megaboltar og Múslívoffar,
Mátaðar dömur og Dátaðar
Mömmur, Minjagripir í hverjum
klobba og alltaf einn Guðjón
Bjarnason innan um, allt svo heitt
og kúl og gamall þægilegur klám-
andi í loftinu. Staður hinna
gleymdu fullnæginga. En allir núna
svo violently happy að dansa, disk-
óa, djamma til’ the mornin’ light og
svo vaknað á hádegi með Lille-
hammer í hausnum: Hundrað litlir
ísknattleiksmenn að berja hamri
við ístað í eyrum manns og líkam-
inn þakinn þynnku, sem fellur þétt
að manni eins og níðþröngur
skautabúningur með hettu og upp í
hillu standa tíu þúsund Norðmenn
hoppandi í kuldanum með þrílitan
fána, að hvetja mann áfram, fram
úr rúminu. „Veeiii!!!“ gellur við
þegar maður stígur loksins inn á
bað og út um opinn sturtuglugg-
ann eru þökin Parísar snævi þakin
rétt eins og á skautahöllinni í Ham-
ar, þar sem ég fór einu sinni á ball
og fékk þá reyndar hugmyndina að
Ólympíuleikunum í Lillehammer.
Nú er bara málið að fá sér lögfræð-
ing. Og þó. Kannski of seint núna.
Ég veit það ekki. ©
FIMMTUDAGUR 24. FEBRÚAR 1994
39