Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 12

TRYGGVI EMILSSON:
Eðvarð Sigurðsson
Laugardaginn 9. júlí 1983, var Eðvarð
Sigurðsson ásamt eiginkonu sinni Guð-
rúnu Bjarnadóttur austur á Héraði á
sumarferðalagi, enn að skoða landið sitt
sömu ástríku fagnaðaraugunum og ætíð
fyrr og njóta þess. Það var hið fegursta
veður og landið í sumarskrúða, himinn-
inn heiður og blár og fjöllin í fjarlægð og
þó svo nálægt. Eðvarð stóð með alla
þessa fegurð fyrir augunum í faðmi nátt-
úrunnar íslensku sem hann unni svo heitt,
Eðvarð Sigurðsson og kona hans Guðrún Bjarna-
dóttir.
og þá kom dauðastundin, „á snöggu auga-
bragði“, vökumaðurinn hugljúfi var allur,
hann sem helgaði allt sitt líf því réttlæti
og þeim sannleika sem felst í baráttunni
fyrir málstað allra þeirra sem erfiði og
þunga eru hlaðnir, baráttunni fyrir betra
lífi, bjartari framtíð. Verkamaðurinn sem
frá unga aldri til æviloka lagði nótt með
degi þegar mestu varðaði að standa vörð
um fjöregg alþýðusamtakanna, verka-
lýðshreyfingarinnar, sjálfa sameininguna
og hann vék aldrei af þeim verði.
Eðvarð var einn þeirra forustumanna
sósíalismans sem svo var vandur að virð-
ingu sinni sem verkamanns og mikilvægi
þess starfs sem hann bar á hug og hönd-
um að á hann féll aldrei skuggi í lífi hans
eða athöfnum, hann var sósíalisti af hug
og hjarta og svo trúr sinni hugsjón eins og
hann var vinafastur.
Snemma á árum var hann kjörinn til
forustu í félagsskap róttækra verkamanna
og þeirri forustu hélt hann æ síðan, þar
var hann allur vegna skoðana sinna og
hæfileika sem einkenndust af öryggi og
festu og sterkri ábyrgðartilfinningu. Þeir
sem kynni höfðu af mannkostum lians,
gjörhygli og viljafestu, vita hverju hann
orkaði með sínum hljóðlátu rökfærslum
sem var skapgerð hans og lífsregla.
Eðvarði kynntist ég fyrst á vordögum
1947, þá nýfluttur til Reykjavíkur, hafði
þó hcyrt hann og séð löngu áður og notið
leiðsagnar hans innan verkalýðssamtak-
anna til jafns við aðra verkamenn á Is-
landi þegar baráttan um brauð fátæka
188