Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 41

VASILÍ SJÚKSJÍN:
Spæling
Agafía gamla Sjúravljova var búin að
fá gesti. Sonur hennar, Konstantín ívano-
vits, var kominn ásamt konu sinni og
dóttur að heimsækja gömlu konuna og
slappa af í sveitinni.
Novaja er ekki stórt þorp, og þegar
leigubíllinn ók í hlað vissu allir þorpsbúar
samstundis að Agafía hafði fengið son
sinn í heimsókn og að það var miðsonur-
inn, vísindamaðurinn Kostja, sem þar var
á ferð ásamt fjölskyldu sinni.
Þegar leið að kvöldi fóru ýmis smáatriði
að skýrast: sonurinn reyndist vera kandídat
í einhverjum fræðum og konan líka, dótt-
ir þeirra gekk í skóla og þau höfðu fært
Agafíu að gjöf rafmagnaðan samóvar,
rósóttan slopp og trésleifar.
Um kvöldið söfnuðust nokkrir karlar
saman á veröndinni hjá Gléb Kapústín.
Þeir biðu húsráðanda.
Hér þarf að gera hlé á sögunni og segja
deili á Gléb Kapústín, til að ljóst megi
verða hversvegna mennirnir biðu hans á
veröndinni og eftir hverju þeir voru að
bíða.
Gléb Kapústín var varaþykkur, Ijós-
brýndur náungi um fertugt, mælskusnill-
ingur þorpsins, víðlesin eiturtunga. Ein-
hvernveginn hafði það æxlast svo, að þótt
Novaja væri ekki stórt þorp hafði alist þar
upp margt frægra manna: einn ofursti,
tveir flugmenn, læknir, blaðamaður... Og
svo þessi Sjúravljov, kandídatinn. Það
var orðið að venju, að þegar þessir frægð-
armenn komu í heimsókn í þorpið safn-
aðist fólk saman hjá þeim á kvöldin til að
hlusta á sögur þeirra eða segja frá sjálfu
sér, ef svo bar undir og sá frægi nennti að
hlusta. Og þá var það sem Gléb Kapústín
kom til sögunnar og spældi gestinn.
Margir höfðu ýmugust á þessu atferli
hans, en sumir karlanna biðu þess með
eftirvæntingu að Gléb Kapústín kæmi og
spældi fyrirfólkið. Ekki nóg með það,
heldur fóru þeir heim til Glébs og sóttu
hann, og fóru síðan allir saman á fund
gestsins. Einsog þeir væru að fara í
leikhús. í fyrra hafði Gléb spælt ofurst-
ann. Þá hafði talið borist að stríðinu
1812... í ljós kom, að ofurstinn vissi ekki
hver það var, sem gaf skipunina um að
Moskva skyldi brennd. Hann sagði
reyndar að það hefði verið einhver greifi,
en kom ekki nafninu fyrir sig, hélt helst
hann hefði heitið Raspútín. Gléb hófst á
loft einsog hrægammur — og spældi ofurst-
ann. Meðan hlaupið var heim til kennslu-
konunnar eftir öruggri vitneskju um rétta
nafnið sat Gléb eldrauður í framan, beið
eftir úrslitunum og endurtók í sífellu:
„Rólegan æsing, félagi ofursti, við erum
ekki á Filae-eyju, eða hvað?“ Gléb bar
sigur úr býtum, ofurstinn varð miður sín,
barði krepptum hnefa í höfuð sitt og
skildi hvorki upp né niður í þessu minnis-
leysi sínu.
Lengi á eftir töluðu þorpsbúar um Gléb
og minntust þess sem hann hafði sagt:
„Rólegan æsing, félagi ofursti, við erum
ekki á Filae-eyju, eða hvað?“ Gömlu
mönnunum lék forvitni á að vita hvers-
vegna hann hafði orðað þetta einmitt
217