Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 21

kot, þar sem nú stendur Betel.
Um 1898 kom Hertervig að vestan með
límonaðigerð. Eg var hjá honum um vet-
urinn. Hann var þá í kjallaranum á Helge-
senshúsinu, er var þar sem Sigríðarstaðir
eða Hótel Hekla er nú. Sumarið eftir var
ég í eyrarvinnu. Fyrst hjá Smithsverslun í
kolum. Það kom skip með kolin til her-
skipanna. Smith tók á móti þeim. Kolin
voru látin þar sem Hafnarstræti 17 er nú.
Ekki fengu aðrir vinnu við kolin en þeir
sem skulduðu í versluninni. Faðir minn
skuldaði þar ekki neitt, og fékk ég því
ekki vinnu þegar hún hófst. Þá var siður
að tína kol sem féllu af bátum og bleytti
maður sig þá oft rækilega. Ég fór því að
tína kol þegar ég fékk ekki vinnu. Ég var
þá með vasaklútinn minn fullan af kolum.
Þegar fjaraði lengdist burðurinn upp úr
bátunum. Á hádegi fékk ég vinnu. Eg var
með vasaklútinn fullan af kolum. Karlinn
tók hann af mér og lét í bynginn um leið
og hann sagði mér að fara að vinna. Ég
fékk 20 aura á tímann. Strákarnir, synir
þeirra sem skulduðu í versluninni fengu
ekki nenia 16-18 aura. Sumir þeirra fóru
aldrei aftur í vinnu til Smithsverslunar.
Árið 1905 fór Sigurður norður í Axar-
fjörð að vinna við brúna á Jökulsá á
Fjöllum. Hafði áður unnið hjá Thomsen
1903 í kjallaranum. Fór helst norður, segir
hann af því ég óttaðist að ég yrði of mikill
drykkjumaður. Það var töluverður vökvi
hjá Thomsen. Við bárum brennivíns-
tunnurnar í kaðalbörum. Oftast voru
teknar upp 4-6 brennivínstunnur og 10-
12 öltunnur.
í seinna skiptið er ég fór frá Thomsen
fór ég til Ziemsen. Hann hafði þá afhend-
ingu á vatni til skipa. Þá var kominn þar
brunnur og notaður mótor, en hann gekk
mjög skrykkjótt. Mitt verk var aö dæla í
bátana. Vatnið var leitt í rörum niður á
bryggju og flutt í seglpokum, er tóku sex
tonn, út í skipin. Það voru margir franskir
togarar og vildu fá mikið vatn. Þegar
vatnið kom frá Elliðaánum byrjaði ég á
vatnsbátnum. Ziemsen og Miljónafélagið
sömdu um að flytja vatnið. Ziemsen ann-
aðist vatnssölu og útlán, en Miljónafélag-
ið tók að sér flutninginn. Ég var á bátnum
hjá Miljónafélaginu til 1915. Við vorum
mánaðarkaupsmenn á litlu kaupi, 60 kr.
(á mán.), en fengum uppbót eftir vatns-
magni. Fyrst þegar við byrjuðum á vatn-
inu fluttum við aðeins 70 tonn og höfðum
7 aura af tonninu. Við fengum ekki nema
gamla pumpu af Snorra goða, er búið var
að fleygja í land og gátum því litlu afkast-
að, 3-4 tonnum á klst. Ég byrjaði í vatns-
flutningum hjá höfninni 1918. Knútur
Ziemsen var bæjarstjóri þá. Hann keypti
bátinn hjá bróður sínum, — og við fylgd-
um bátnum. Pá fengum við miklu betri
útbúnað og gátum afkastað miklu.
Vinnutíminn var mjög mikill. Við kom-
um kannski ekki heim sólarhringana út.
Ég var svo óslitið í vatninu meðan ég
þoldi.
— Og svo hefur kaupið og vinnutím-
inn lagast? Svar Sigurðar var: í fyrra
stríðinu var unnið allan sólarhringinn.
Það breytti engu um kaupið þó verið væri
að vinna allan sólarhringinn. Á nrilli
stríðsáranna var mánaðarkaupið svo lágt
að það ætlaði mig alveg að drepa. Held
þó að það hafi verið komið upp í 300 kr.
Kolaverðið komust upp í 600 kr. Húsa-
leigan breyttist ekki mjög mikið. Þegar
við höfðum ekkert að gera á vatnsbátun-
um slæddum við kol. Höfðum stundum
poka við poka á dekkinu. Ziemsen sagði
við okkur: Þið skuluð bara toga kol eins og
þið getið. Einu sinni þegar Alliance fékk
kolaskip voru þau flutt á uppskipunarbáti
sem kallaður var stirði Mangi. Hann
197