Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 46

nefnilega hægt að endurtaka orðið
„hunang“ hundrað sinnum án þess að fá
sætt bragð í munninn. Og þarf ekki kandí-
datspróf til að skilja það, eða hvað? Það
er hægt að skrifa margar lærðar greinar
og nefna alþýðuna í annarri hverri setn-
ingu, en þekkingin eykst ekki við það. Og
ekki verðið þið alþýðunni nákomnari fyr-
ir vikið. Þið skuluð því hafa augun hjá
ykkur þegar þið farið á fund við þessa al-
þýðu. Búið ykkur betur undir það næst.
Annars er hætt við að þið gerið ykkur að
viðundrum. Verið þið sæl. Ég vona að þið
eigið ánægjulegt sumarfrí meðal alþýð-
unnar. Gléb brosti sigri hrósandi og gekk
út. Þannig var hann vanur að ganga út.
Hann heyrði ekki það sem karlarmr
sögðu skömmu síðar, þegar þeir héldu
hver til síns heima:
— Sá lét hann heyra það! Hann er al-
veg eldklár, hundurinn! Hvaðan hefur
hann alla þessa vitneskju um tunglið?
— Hann spældi hann... Hvar grefur
hann þetta upp?
Og karlarnir hristu höfuðin undrandi.
— Hann er eldklár, hundurinn. Sá lét
hann aldeilis hafa það, þennan Konstan-
tín ívanovits! Og þessi Valja, hún fékk nú
ekki einu sinni að opna munninn.
— Hvað átti hún svosem að segja? Það
var ekkert að segja. Hann hefði svosem
getað sagt eitthvað, hann Kostja... En
hann komst bara ekki upp með það.
Það var engu líkara en karlarnir fyndu
til samúðar. En Gléb var þeim stöðugt
undrunarefni einsog fyrri daginn. Þeir
dáðust meira að segja að honum. En
þeim þótti ekki vænt um hann, ónei. Gléb
var grimmur, og enginn hefur nokkurn-
tíma clskað grimmd, hvergi nokkursstaðar.
Daginn eftir kæmi Gléb til vinnu sinnar
og þá mundi hann glotta til karlanna og
spyrja:
— Jæja, hvað fannst ykkur um kandí-
datinn?
— Þú spældir hann, mundu þeir svara.
— Það var ekkert, mundi Gléb þá
segja, lítillátur. Hann hafði gott af því.
Hann hefur þá eitthvað til að hugsa um í
sumarfríinu. Þetta fólk er alltof merkilegt
með sig.
(Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi)
222