Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 42

svona: „Við erum ekki á Filae-eyju“. En
Gléb glotti bara og pírði augun einsog
honum væri hefnd í huga. Öllum mæðr-
um frægra manna í þorpinu var illa við
Gléb. Og nú var semsé þessi kandídat
kominn, Sjúravljov...
Þegar Gléb kom heim frá vinnu sinni í
sögunarmyllunni þvoði hann sér og skipti
um föt, en sleppti kvöldmatnum. Hann
gekk út á veröndina til karlanna. Þeir
reyktu og töluðu smástund um daginn og
veginn, en forðuðust að minnast á Sjúr-
avljov. Síðan leit Gléb tvisvar í átt til
hússins hennar Agafíu Sjúravljovu, og á
endanum spurði hann:
— Eru gestir hjá Agafíu gömlu?
— Heldur betur! Kandídatar!
— Kandídatar? endurtók Gléb undr-
andi og dró seiminn. Oho! þeir verða nú
ekki veiddir með berum höndum!
Karlarnir glottu og hugsuðu með sér að
sumir gætu nú kannski veitt þá með ber-
um höndum... Þeir gjóuðu augunum á
Gléb, óþreyjufullir.
— Jæja, við skulum fara og líta á þessa
kandídata, sagði Gléb.
Hann gekk fremstur, með hendur í
vösum og einblíndi á húsið hennar Aga-
fíu. Það var engu líkara en karlarnir
leiddu Gléb fram. Þannig er reyndar
slagsmálahundur leiddur fram þegar
fréttist af kraftajötni í nágrenninu.
— Á hvaða sviði eru þessir kandídat-
ar? spurði Gléb á leiðinni.
— Hvaða sérgrein? Það má fjandinn
vita... Það er sagt þau séu kandídatar í
einhverju. Bæði hann og konan...
— Það eru til kandídatar í tæknivís-
indum og svo eru þeir sem eru kandídatar
svona almcnnt, og fást við kjaftæöi mest-
an part.
— Kostja var góður í reikningi, ef ég
man rétt, sagði einhver þeirra scm veriö
höfðu skólabræður Kostja í þorpsskólan-
um. Hann fékk alltaf tíu.
Gléb var aðkomumaður í þorpinu, og
hafði alist upp í öðru þorpi í grenndinni.
Hann þekkti því fáa þorpsbúa frá gamalli
tíð.
— Sjáum til, sjáum til, sagði Gléb
undirfurðulegur á svip. Það er margur
kandídatinn nú til dags.
— Hann kom á leigubíl...
— Ja, seisei, þeir verða að halda uppi
standartnum, þessir menn! Það er skrifað
Liverpool, en lesið Manchester. Allir
höfum við svosem lesið eitt og annað!
Konstantín ívanovits tók gestunum vel
og sá til þess að lagt yrði á borð fyrir þá.
Gestirnir biðu hógværir meðan Agafía
gamla lagði á borðið. Þeir tóku fræði-
manninn tali, og rifjuðu upp sameiginleg-
ar bernskuminningar.
— Æja, bernskan, bernskan! sagði
kandídatinn angurvær. Jæja, fáið ykkur
sæti, vinir.
Allir settust við borðið. Enn sem kom-
ið var hafði Gléb sig lítt í frammi, en auö-
séð var að hann bjó sig undir stökkið.
Hann jánkaði því sem sagt var um bcrnsk-
una, en allan tímann mændi hann á kandí-
datinn, einsog hann væri að vega hann og
meta.
Yfir borðum urðu samræöurnar fjör-
ugri og engu var líkara en menn hefðu
gleymt nærveru Glébs. En þá réðst hann
til atlögu.
— Á hvaða sviði starfar þú? spurði
hann.
— Hvar ég vinn?
— Já.
— Ég kenni við heimspekideildina.
— Heimspekingur?
— O, ekki segi ég það nú kannski...
— Hcimspcki er bráðnauðsynleg.
Gléb var mikið í mun að einmitt heim-
218