Æskan - 01.09.1974, Síða 23

Steinskoltur
'JC nútur og Ketill flatmöguðu ög störðu I bæjar-
hylinn fyrir utan húsið. Það var eitthvað svo
heillandi að horfa í hann og þeir bærðu ekki á sér, nema
hvað þeir töluðu saman.
Skammt frá var kettlingur og hann glápti líka i hylinn,
teygði úr sér. „Kis-kis,“ hvíslaði Ketill.
Fyrir fáeinum dögum höfðu þeir fundið lítinn urriða,
Sem hafði fest sig milli steina. Það munaði engu, að
hann dæi þar, en Knútur lagði til, að þeir færu með hann
heim og settu hann í lækjarhylinn. Þeir settu vatn 1 húf-
urnar og fiskinn ofan ( og hlupu eins og eitthvað Ijótt
dýr væri að elta þá meðan þelr skiptu um vatn í húfunni
°9 hlupu og hiupu allt hvað af tók til þess, að urriðinn
^hætti lífi halda í lækjarhylnum.
þeir komu heim með hann sprikiandi og ekki spriklaðl
hann minna, þegar hannn var í hylnum um kvöldið. Hann
synti fram og aftur til baka og hrlng eftir hring, en loks
hvíldi hann höfuðið við steinvölu og geispaði svo að
skein í skoltinn. Það var þeim, sem á horfðu eins og
hu9ljómi og Ketill ákvað nafnið: „Stelnskoltur“, sagði
hann og Knútur sagði: „Já“. Nafnið festist á stundinni
vi3 urriðann.
Nú var hann búinn að vera í lækjarhylnum lengi og
bæði Ketill og Knútur höfðu sanna ánægju af að sjá, hvern-
'9 Steinskoltur lifði sinu urriðalífi.
^ráði hann fljótið? Æ, ætli það ekki. Hann lá oft svo
|engi og hvíldi höfuðið við stein, svo beittl hann sporð-
'num og silfurgeislar sáust á vatnlnu. Hreistrið var vist
úr silfri á honum Steinskolti. Hann nam staðar, kafaðl
°9 augun voru svo glær og stór. Drengirnlr gátu alls
ekki skilið, að fiskarnir gætu sofið, fyrst þeir lokuðu
a|örei augunum. Ekki einu sinni á nóttunni, þegar augna-
'°kin urðu svo þung.
Stundum bylti hann sér á aðra hlið og lét annað aug-
að vita upp eins og hann vildi virða skýjaflókann fyrir
sér.
Hann fékk orma í matinn, þvi að Knútur og Ketill þótt-
Ust vera að leita að agnl og hentu svo Ijósrauðum orm-
uhum, sem ekki vildu sökkva, en gerðu það þó, til Stein-
skoits. Stundum greip hann við ormunum, en stundum
lét hann þá lönd og leið ef til vill i þelrri von, að þeir
9®tu lifað á lækjarbotnl.
En skelfing gat hann hrifið alla, þegar hann vildl blta
°9 synti um allan lækinn og lét glitra og glampa á sig.
Sfrákarnir kölluðu á mömmu og pabba og maðkarnlr
sukku til botns meðan urriðinn botnveltlst eftir þeim.
Seinna lærðl hann næstum að dansa [ þakklætisskynl
,yrir matinn. Hann lét gullhvítan kviðlnn vfsa upp og
hað blikaðl og skein á grænt, blátt og gullið hrelstrið,
he9ar hann sneri sér I vatnlnu.

Kötturinn steingleymdl þv(, að hann hafðl notað hyl-
inn til að spegla slg I, þegar hann var kettlingur. Hann
skildi ekkl þetta kvikindi, sem leið greinilega bezt ofan
[ vatnlnu! Fuss, hefur klsa víst hugsað með sjálfrl sér
og svo sat hún lengi og elti fiskinn með augunum eins
og Ketill og Knútur gerðu. Elnu slnni sáu þeir allir þrlr
köttinn snerta trýnið á Steinskolti og það var glettnis-
blik i augum hans. Ketill hélt nú eiginlega, að hann væri
að glettast, en kötturinn flýði.
„Steinskoitur," hvisluðu strákarnlr að leikbróður sín-
um, sem hafði ef til vill gleymt þvf, að hann kom frá
fljótinu og sætt sig við að vera [ lækjarhyl.
Svo var enginn i hylnum!
Það gerðist meira að segja á góðviðrisdegl og sunnu-
degi i ofanálag! Ketill og Knútur voru búnir að þvo sér
og komnir ( hreina skyrtu og sparibuxur og kötturinn
hafði víst þvegið sér llka, þvl að það gljáði á hann.
Þeir ætluðu að gefa Steinskolti eltthvað gott að smakka,
því nú var sunnudagur.
Þá heyrðist vængjaþytur f lofti og dlmmur skuggi féil
yfir hylinn.
Þetta kom svo snöggt, að drengirnlr stóðu klumsa eft-
ir. Skugginn hvarf til lofts og þeir sáu, að þetta var fugl
með breiða vængl. Hann flaug hærra og Ketlll velnaðl,
því í klónum sá hann glampa á silfurhreistur Steinskolts.
Þeir fengu kökk I hálslnn, þvl að ræninginn steig sffellt
hærra til hlmins. Hann flaug yfir tlndana og hvarf.
Svona er hamingjan hverful. Þeir gengu að hylnum og
fannst hann svo tómur, að þelm vöknaðl um augu. Þelr
kölluðu á köttinn og hann kom og hlustaði á meðan þeir
sögðu honum frá Stelnskolti, sem lá I rándýrsklóm og
lifði ekkl lengur.
21