Æskan - 01.09.1974, Qupperneq 26

Meðan hann skoðaði sig um, fylgdu menn hans honum
fast eftir, en allt umhverfis sig fundu þeir til nálægðar
einhverra, sem þó enginn þeirra gat séð. Þessar ósýnilegu
verur komu aldrei svo nálægt þeim, að hægt væri að
festa auga á þeim.
Þetta tók á taugar svertingjanna. Þeir báðu Tarzan að
koma heldur aftur út í sólskiríið. Þeir kváðu þessar rústir
fullar af illum öndum, líklega öndum þeirra, sem eitt
sinn byggðu þessa borg.
„Þeir liorfa á okkur, ó, konungurl" sagði Busuli við
Tarzan. „Þeir bíða þess aðeins, að við förum inn í innstu
afkima þessarar hallar þeirra, þar munu þeir líklega ráð-
ast á okkur og bíta og slíta okkur sundur. Svona eru
andarnir. Móðurbróðir minn hefur oft sagt mér frá svona
öndum, en hann er gamall andalæknir."
Tarzan hló: „Hlaupið þið aftur út í sólskinið, börnin
góð,“ mælti liann. „Ég kem til ykkar þegar ég hef leitað
í þessum rústum hátt og lágt og fundið gullið eða ekki.
Við getum að minnsta kosti tekið með okkur töflurnar
af veggjunum, þó að stoðirnar séu of þungar fyrir okkur.
En hér eiga að vera herbergi full af gulli, sem við auð-
veldlega gætum flutt með okkur. Hlaupið nú brott út í
góða veðrið, svo að þið getið andað léttara."
Sumir hermennirnir tóku þessu með fögnuði, en Busuli
og nokkrir aðrir liikuðu við að yfirgefa foringja sinn. í
brjóstum þeirra barðist ástin til Tarzans við myrkfælnina.
Þá skeði skyndilega það, sem reið baggamuninn. Rétt
við eyru þeirra kvað við hið ógurlega óp, svipað því, sem
hrætt hafði þá mest nóttina áður. Svertingjarnir flýðu
sem fætur toguðu út úr musterinu og á brott frá rúsun-
um.
Tarzan stóð einn eftir og glotti. Hann beið óvinarins,
sem liann var viss um, að nú mundi ráðast á sig. — En
aftur varð þögn. Það heyrðist aðeins fótatak berfættra
manna einhvers staðar í nánd. Tarzán sneri sér við og
hélt lengra inn í musterið. Hann gekk úr einu herbergi
í annað, þar til hann kom að lokaðri liurð. Þegar hann
rakst á hana og reyndi að opna, kvað við í annað skipti
aðvörunarópið, og nú rétt að baki hans. Það var víst, að
hann var varaður við að fara inn í þetta herbergi. Skyldi
fjársjóðurinn vera geymdur þarna? Hinir ósýnilegu verð-
ir musterisins höfðu að minnsta kosti einhverja ástæðu
til þess að varna honum að komast inn í þetta herbergi.
Það var Tarzan nóg. Hann ýtti með'herðum sínuffl a^
öllu afli á hurðina, enda þótt ópin héldu stöðugt áfraiB>
þar til hún lét undan og opnaðist. Það marraði í viSar-
hjörunum. Inni var niðamyrkur. Enginn gluggi var ^
þessari vistarveru, og þar eð hálfdimmt var í garðinuffl>
kom engin birta inn um dyrnar. Tarzan þreifaði fyrlf
sér með spjóti sínu og gekk lengra inn í dimmuna.
Skyndilega heyrði hann, að hurðin að baki honum sfflall
í lás. Jafnframt gripu ótal hendur í hann frá öllum hliðu®-
Apamaðurinn barðist af öllu æði lífshvatarinnar og ðfð
ekki af sér. En þótt hann hitti oft með höggum sínuffl
og tennur hans lentu í kjöti, komu ætíð tvær hendur, að
honum fannst, þar sem ein var áður.
Loksins var hann felldur á gólfið og hægt og hægt yfir
buguðu þeir hann með fjölda sínum. Hann var síða11
bundinn á höndum og fótum. Hann hafði engan hávaða
heyrt, nema þungan andardrátt andstæðinga sinna. Halin
hafði því ekki hugmynd um, hvaða verur það voru, serö
höfðu handsamað hann, en auðséð var af því, að hanu
var bundinn, að þær voru mannlegar.
Allt í einu var hann hafinn á loft og borinn út í husa
garð um aðrar dyr. Nú sá hann sigurvegarana. Þeir v°lU
líklega um hundrað, stuttir, klunnalegir menn með sltt
skegg, er huldi andlit þeirra og féll langt niður á loðm
brjóst þeirra. — Mikið skoljarpt hár óx ofan í augu °8
náði langt niður á bak. Fætur þeirra voru stuttir °S
gildir, handleggirnir langir og vöðvastæltir. Þeir hár11
pardusskinn um lendar sér og á brjóstinu héngu verl1
argripir, gerðir úr klóm sömu dýra. Á höndum og fótlltn
báru þeir gilda gullhringa. Að vopnum liöfðu þeir þunS
ar trékylfur og sveðjur, er stungið var undir belti þeirra'
Það, sem Tarzan furðaði mest á, var þó hörundslimr
þeirra — hann var hvítur, og ekkert einkenni svertingla
var á þeim, enda þótt afturhallandi enni, illúðleg, n^in
augu og gular vígtennur gerðu þá allófrýnilega ásýnóu111
Enginn hafði mælt orð, meðan á bardaganum stóð, e
nú tóku ýmsir þeirra að tala mál, sem Tarzan skildi e
orð í, og innan skamms lögðu þeir hann á gólfið og
inn í annað herbergi. — Umhverfis garðinn voru Pa^j
hver upp af öðrum, og sá fanginn við og við glóatl
glyrnur stara á sig af þeim.
Framh-
JESKANTgr
24