Æskan - 01.09.1974, Side 27

Gylltu skórnir
Gamalt rússneskt ævintýri
inu sinnl var karl og kerling, þau áttu tvær dætur.
Eitt sinn fór karllnn til borgarinnar og keypti fisk
handa eldri dótturinni og annan handa þeirri yngri.
Eldri systirinn át sinn fisk, en sú yngri fór út að vatns-
bólinu og sagði: „Lltli fiskur, hvað á ég að gera við þig?“
.,Þú skalt ekki éta mig,“ sagði fiskurinn, „heldur sleppa
mér út í vatnið og það getur verið, að ég getl launað þér
iif9jöfina seinna."
Stúlkan sleppti fisklnum f vatnið og fór heim.
Nú var það svo, að kerlingin hafði yngri dóttur sina
utundan. Hún gaf þeirri eldri alls konar ffn föt og var
alltaf tilbúin til að fara með hana uppdubbaða til klrkju.
En þeirri yngri gaf hún aðeins föt úr strigatuskum og fór
a'drei neitt með hana.
Hún var látin sækja allt vatn og gera öll skltverkin f
kotinu.
Næst þegar yngri dóttirin fór að sækja vatn settlst
bón á bakkann á vatnsbólinu og fór að gráta. Þá kemur
fiskurinn syndandi til hennar og segir: „Af hverju ert þú
að gráta, fagra mær?“
„Hvað get ég gert annað en grátið?" svaraði stúlkan.
„Mamma mín hefur klætt eldrl systur mfna f sitt bezta
stáss og farið með hana til kirkju, en skipað mér að
018,3 rúg heima og hafa lokið þvf, þegar þær koma
aftur frá messugerðinni."
^iskurinn svarar: „Farðu og klæddu þlg eins vel og
bú getur og farðu svo til kirkjunnar. Rúgurinn skal vera
'halaður, þegar þú kemur aftur."
Stúlkan gerði þetta og fór til kirkjunnar.
^óðir hennar þekkti hana ekki og er messu var lokið
fór stúlkan heim.
Rétt á eftir komu móðir hennar og eldri systir helm.
t^amma hennar sagði: „Jæja, letinginn þinn, hefurðu
i°kið við að mala rúginn?"
„Já,“ svaraðl dóttirin.
„vi8 sáum mjög fagra stúlku við klrkjuna," sagði móð-
'r hennar. „Prestinum nærri fipaðist í messunni, hann
starði svo á þessa fegurðardfs. Það var munur eða að
Sfú Þig f þessum görmum."
„Já, ég var nú ekki við kirkjuna, en ég veit allt um
Petta,“ sagði yngri dóttirin.
„O, hvað ætll þú vitir svo sem,“ sagði móðir hennar.
Næsta dag fóru móðirin og eldri dóttirin aftur tll klrkju
stássbúnar. Kerllngin skildi eftlr þrjár byttur af byggi og
skipaði yngri dóttur sinni að þreskja bygglð meðan þær
'/®ru burtu. „Við ætlum að vera vlð hámessu," sagði
ket-lingin.
Yngri dóttlrin fór út að brunnlnum og byrjaði að gráta,
bar sem vatnið var venjulega tekið.
„Hvers vegna ertu að gráta, fagra mær?" sagðl flsk-
Urinn.
„Æ, ég get ekki annað," svaraði stúlkan. „Móðlr mfn
og eldri systir eru farnar til kirkju toppffnar, til þess að
vera við hámessu. En mér skipaðl móðir mfn að þreskja
þrjár byttur af byggi og hafa lokið þvf áður en þær kæmu
aftur."
„Þú skalt ekki gráta, en þúðu þig og farðu á eftlr þelm.
Ég skal sjá um að þreskja byggið," sagði fiskurinn.
Stúlkan bjó sig og fór til kirkjunnar og fór að lesa
bænir sfnar.
Prestinum stórflpaðist í messunni og gat hvorki tónað
eða leslð.
Þennan dag var sonur konungsins við messu og hann
varð svo hrifinn af stúlkunni, að hann sá ekkert annað
og langaði svo afskaplega til að vita hvers dóttir þessl
stúlka væri. Svo tók hann deigklístur frá þjóni sfnum og
kastaði þvi undir annan gullna skóinn hennar, þar sem
hún gekk út úr klrkjunni og skórinn varð eftlr.
„Ég ætla að giftast þeirri stúlku, sem á þennan skó,“
sagðl ungl prinsinn.
Þegar stúlkan var komln heim komu móðir hennar og
eldri systir rétt á eftir. Þá segir kerlingin: „Það var naum-
ast að það var fegurðardfs við kirkjuna f dag, presturlnn
gat hvorki tónað eða lesið, hann horfði bara á þessa
stúlku. Það var nú eitthvað annað eða að sjá smettið á
þér.“
Yngri dóttirin þagði.
Á meðan þessu fór fram, þaut prinsinn úr einum stað
á annan að leita að stúlkunni, sem hafði týnt gullskónum,
en hann gat enga fundið, sem skórinn var mátulegur á.
Að lokum kom hann heim til kerlingarlnnar og sagði:
„Kallaðu á yngrl dóttur þfna, ég ætla að máta þennan
skó á hana.“
„Dóttir min gengur f skftugum skóm og þessi skór verð-
ur óhreinn, ef hún fer f hann,“ svaraði kerling.
Stúlkan kom samt og skórinn passaði á hana.
Prinsinn gekk svo að eiga hana og þau lifðu vel og
lengi og margt fólk á ættlr sfnar að rekja tll þeirra.
Ég drakk bjór f velzlunni þeirra og hann rann Ijúflega
niður og var ekki rammur á bragðið. Mér var gefinn háls-
festi úr blómum, en þá flaug hrafn yfir höfuð mér og
krúnkaði: „Blómafesti, blómafesti". Ég hélt, að hann værl
að segja: „Fleygðu festi, fleygðu festi," svo ég fleygðl
festinni.
Ég bað um húfu, en þá fékk ég högg. Mér voru gefnlr
rauðir skór, en hrafn flaug yfir höfuð mér og krunkaðl:
„Rauðir skór, rauðlr skór." Ég hélt, að hann segði: „Rænd-
ir skór, rændir skór,“ svo ég fleygðl þeim burt. En minn-
ingunnl um veizluna get ég ekki kastað burt. Hún hverfur
ekki úr huga mér, þótt árln líði.
Þorvarður Magnússon, þýddi.