Æskan - 01.09.1974, Side 28

Fátæki drengurinn
unnar átti engan föður, aðeins móður, sem bjó í
kofa og lifði á því að vefa og splnna fyrir aðra.
Hún hafði Ktið handa á milli, en það vissi Gunnar ekkert
um. Honum leið vel. Vindaugað lá vel við sólu og sólar-
geislarnir liðu um gólfið. Hann skreið á eftir þelm og
vildi veiða þá og hann lék sér við kettlinga, sem voru
jafnléttlyndir og áhyggjulausir og hann. Mamma hló að
þeim og gleymdi erfiðleikunum um stund. Hún söng oft
fyrir hann og hann var hrifnastur af þessari vlsu:
„Lítill fugl sat á lindarkvlst
fyrir Guðs náð —
Hann söng svo vel um Jesú Krist —
fyrir Guðs náð.“
Þetta varð til þess, að hann fór að vlrða fuglana fyrir
sér. Hvers konar fugl var þetta?
Var það starri? Eða þröstur? Kannski sólskríkjan, sem
söng svo vel. Svalan á háu flugi? Nei, það voru ekki
þannig söngvar, sem hann þráði. Loks kom gaukurinn
sfðastur allra. Var það hann? Þá hló mamma og þau
komu sér saman um, að enginn nema starrinn gæti set-
ið á lindarkvist. Þar sat ekki sólskríkjan við söng.
— Það var svo margt að sjá og læra daglega.
Nágrannlnn áttl stórþýli og hest og kú og hafði smala.
Hvers vegna eigum við það ekki, mamma? — Hverju
þar þá að svara ...
Á jólakvöld fengu þau jólatré og mamma söng um
jólaþarnið:
„Eins og sólin bjarta brosir
barnið milt í móðurfaðml."
Hún sagði honum líka frá Betlehemsstjörnunnl. Gunnar
fór að virða himininn fyrir sér, sól og tungl, stjörnur og
ský. Allt var jafnfurðulegt! Blátt áfram stórmerkilegt!
I fyrsta skipti, sem hann kom til kirkjunnar undraðist
hann turninn og hanann, sem var efst uppi. Hann kippt-
ist allur til, þegar þjöllunum var hrlngt. Var það þessi
hani, sem galaði svona hátt?
Hann klpptist við, þegar orgelleikurinn hófst, en fannst
þetta eitt hið fegursta, sem hann hefði heyrt og kirkju-
söngurinn minnti hann á ölduklið. Hann fór að syngja
með sætum róml, en orðin kunni hann ekkl. Mamma
varð að þagga niður í honum.
Þá steig maður í undarlegum klæðum upp i stól og
hóf að tala með syngjandi raust. Gunnar sofnaði værum
svefni...
Gunnar var myrkfælinn jafnvel að degi til, þegar skugg-
arnir hvíldu um fellin og fjörðurinn var myrkur, en hví
var hann svo myrkur? Hvers vegna skín sólin ekki,
mamma? Hefur hún nokkuð annað að gera?
Einu sinni spurði hann: „Hvers vegna er kalt, mamma?
Hvar eru allir fuglarnir? Hvar eru öll blómin?"
Það var ekki auðvelt fyrir hana að veita honum svar
við öllum spurningunum. Einu sinni kom hann hágrát-
andi inn eftir að hafa leikið sér við önnur börn, sem
kölluðu hann lausaleikskrakka.
„Hvað er lausaleikskrakki, mamma?"
í annað sinn fékk hann framan í sig nafnið „Gustuka-
barn“.
„Hvað er gustuk, mamma?"
Svo varð mamma veik og þoldl ekki grófa helmabak-
aða brauðið og Gunnar átti að fara og kaupa sykrað
brauð hjá bakaranum. Á heimleiðinni leit hann i pokann
og ... namm, namm! Gat hann ekki fengið sér elnn blta'?
Nei, mamma átti að fá allt til að hressast.
Hann hrökk við, því að geltandi hundur kom út um
eitt hliðið. Gunnar dirfðist ekki að bæra á sér, en hundur-
inn kom geltandi til hans. Gunnar fékk blóðbragð i munn-
inn, svo hratt sló hjarta hans.
Nú er úti um mig!
Hann vissi ekkert, hvað hann átti tll bragðs að taka.
Hann greip í pokann og rétti hundinum sykrað brauð-
Hundurinn glefsaði í það og dinglaði svo skottinu vln-
gjarnlega. Þeir voru orðnir vinir.
Gunnar sleikti sjálfur sykurkornin af fingrunum.
Skömmu seinna brast hann í grát. Mamma átti að té
þetta allt til að verða frísk — var ekki of litið eftir?
Ég átti ekki að gefa hundinum bita, en þá hefði hann
víst drepið mig og mamma hvort eð er ekkert fengið.
Svo hljóp hann við fót til að fleiri hundar gætu ekki
freistað hans og hugsaði kátur, þegar hann kom að kof'
anum: „Ég ætla að borða hafragrautlnn, já, það geri ég
til að mamma verði frísk!
En hundskömmin, að gefa honum einn blta af þessu
fina brauði! Svei þeim kláðagemlingi!
JESKAN7ST
26