Æskan - 01.09.1974, Qupperneq 39

að fara ekki alveg tómhentur, tók hann fuglabúrið meS sér. „HvaS ætlarðu að
gera?" spurðu menn.
„Allt fær sá sem blður,“ svaraði pllturinn. Það var gamalt máltæki. Þetta
var reyndar ekkert svar, en hann hafði heldur ekkúmargt að segja. Hann flutti
í kofa úti í skógi. Og menn töluðu um sérvizku hans, þar til þeir voru sjáifir
orðnir þreyttir á því og gleymdu honum.
Hann plægði jörðina og veiddi fisk og skógardýr sér til matar. Það kom
aldrei fyrir að hann iðraði þess, að hafa ekki farið með bræðrum sínum.
Einu sinni að kvöldlagi, þegar hann var að sofna, heyrðist honum dreplð
hægt á gluggann, en sá ekki neitt. Eftir það hafði hann giuggann alltaf opinn.
Nokkru seinna vaknaði hann við að drepið var á dyrnar. Hann fór á fætur,
opnaði, en sá engan. Eftir það lét hann dyrnar alltaf vera I hálfa gátt á nóttunnl.
Enn liðu nokkrir dagar. Þá var það einu sinnl, þegar hann vaknaðl, að hann
heyrði einhvern þyt inni í kofanum, en gesturlnn, hver sem hann var, snaraðist
út um dyrnar aftur.
Þá fór kóngssonurinn að hugsa margt. Hann tók gamla fuglabúrið, setti það
á borðið og lét það standa opið.
Nú leið á löngu, áður en hann varð nokkurs var. En loks heyrði hann elna
nótt þyt og þrusk Inni i kofanum. Einhver smaug inn í búrið og það skali
aftur um leið.
Kóngssonurinn klæddist hljóðlega og gægðist inn ( búrið. Þar sat vlzku-
fuglinn.
Hann var hvorki svartur né hvitur. Hann var grár, og svo samlitur morgun-
skímunni inni í kofanum, að erfitt var að koma auga á hann.
„Ætlarðu að eiga heima hjá mér?“ spurði kóngssonurinn.
Euglinn svaraði ofur lágt: „Allt fær sá sem bíður.“
Skömmu seinna gengu tveir skógarhöggsmenn fram hjá kofanum. Þeim datt
í hug að fara inn og fá sér hressingu. Kóngssonurinn bauð þeim inn.
þegar þeir fóru þaðan aftur, kom þeim saman um, að þeir hefðu aldrei taiað
við jafn vitran mann og þennan kofabúa. Eftlr þetta kom það oft fyrir, að menn
Qerðu sér ferð heim að kofanum, ef þeir áttu í einhverjum vandræðum. Stund-
um sagði kofabúinn aðeins: „Ég skal hugsa um það til morguns."
Allir töluðu um vitra manninn i kofanum og seinast mundi einhver eftir þvi,
að hann væri kóngssonur.
,,Farðu aftur heim í höllina. Við skulum krýna þig tll konungs," sögðu menn.
„Bræður þinir hafa enn ekki komið aftur með fuglinn Alvis. Og ráðgjafarnir
eru orðnir hrumir af elli.“
En kóngssonurinn vildi ekki flytja úr kofanum.
Einu sinni sá hann, sér til mikillar undrunar, að farið var að rifa skóginn í
kringum kofann. Siðan var konungshöllinn rifin og flutt smám saman út í skóg-
lnn. Ráðgjafarnir sátu við borð og kinkuðu kolli, en tóku ekki eftlr þvi, að
höllin var rifin utan af þeim, fyrr en fór að rigna. Þá flýðu þeir undan iilviðrinu
hiður í kjallarann, og siðan hefur ekkert af þeim frétzt.
Svo var farið að reisa höiiina aftur. Hún var reist utan um kofann mannsins
' skóginum. Hann varð að sætta sig við það. Nú var hann kominn i höllina og
al,ir sóttu ráð til hans. Hann var því orðinn kóngur.
Þá komu kóngssynirnir fjórir loksins aftur. Þeir höfðu farið á heimsenda, en
komu aftur tómhentir og fálækir. Enda voru þeir fegnir að koma heim.
Þeim þótti það dálítið undarlegt, að yngsti bróðir þeirra skyldl vera orðinn
konungur og eiga vizkufuglinn. En þeir voru orðnlr lífsreyndir menn og vissu,
aS Þann fugl eitir enginn uppi, þó að hann fari á helmsenda með gull og frítt
föruneyti.
75 ÁRA
RITHÖNDIN
Rithandafræðingar fuliyrða, að inn-
ræti manna og lundarfar endurspeglist
í rithönd þeirra. Kerfi það, sem kennt
er við Þjóðverjann W. Preyer, er [ fáum
dráttum þannig:
1. Halli línunnar (því að fæstir skrifa
alveg beinar linur, þó að svo virðist (
fljótu bragði): Hallist línan upp á við
frá vinstri til hægri, ber það vott um
bjartsýni og áhuga. Hallist linan niður
á við frá vinstri til hægri, sýnir það, að
skrifarinn er svartsýnn og niðurdreginn.
2. Bugðóttar línur (á óstrikuðum papp-
fr) eru tvenns konar: Ef línan bognar
fyrst upp og heldur svo niður á við,
táknar það, að skrifarinn er áhugasam-
ur við störf sin i byrjun, en missir kjark-
inn, þegar fram líða stundir. Beygist
línan fyrst niður og réttir sig siðan upp,
er skrifarlnn verkkvíðinn en sækir i sig
veðrið, þegar hann venst starfinu. Þá eru
til örfáir menn, sem skrifa bugðóttar
línur með báðum þessum einkennum á
vixl. Það eru stjórnkænskumenn og læ-
visir yfirborðsmenn. Þelr fáu, sem skrifa
alveg þráðbeinar línur, eru menn, sem
láta ekki utan að komandi áhrif breyta
skoðun sinnl og óttast hvorki framtið-
Ina né hlakka til hennar.
3. BiliS milli línanna og orSanna er
athyglisvert: Litlir stafir og þétt skrift
bera vott um nízku. Stór og gisin skrift
táknar gjafmildi. Sé hún úr hófi fram
gisin, merkir það óhófssemi.
4. Ruglist línur og orð saman, sýnir
það óskýra hugsun. Óskýr skrift og
óskýrt málfar fer oft saman. Hæfilegt
og greinilegt bil milli lina og orða sýnir
skarpa og rökrétta hugsun (Þannlg er
skrift Darwins).
5. Sundurlausir stafir bera vott um
óhagsýni, vöntun á rökvisi en mikið
hugmyndaflug. Þannig skrifa margir
listamenn. Miklir rithöfundar skrifa
sjaldan samhangandi skrift. En það
gera lærðir menn oftast.
6. Þegar stafirnir hallast mjög frð
vinstri til hægri, sýnir það, að skrifarinn
er tilfinningamaður. „Kaldir og rólegir“
menn skrifa lóðrétt. Ef stafirnir mynda
45° horn við línuna, er skrifarinn hæfi-
lega viðkvæmur en lætur ekki tilfinn-
ingarnar fara með sig i gönur.
7. StærS stafanna: Stafagerð áhuga-
samra manna er stórgerð. Vel lagaðir
stafir, án aukahlykkja, bera vott um
« þroskað hugsanalíf.