Skírnir - 01.01.1929, Blaðsíða 98
92 Lífsskoðun Hávamála og Aristoteles. [Skírnir
sumr af fé ærnu,
sumr af verkum vel. (69)
Hann telur fyrst sonaeignina, framhald ættarinnar. Með því
heldur logi lífsins áfram, lýsandi og vermandi, frá kyni tiL
kyns. Og svo er annað:
Sjaldan bautarsteinar
standa brautu nær,
nema reisi niðr at nið. (72)
Þar kemur fram þráin að lifa í endurminningu komandi
kynslóða, ekki aðeins í holdi og blóði niðjanna, heldur og:
í vitund þeirra og allra sem til spyrja, þráin eftir orðstir,.
sem aldrei deyr. Það er eini ódauðleikinn, sem höfundur-
inn virðist trúa á. Þess vegna ríður á að fá svo mikinn
árangur af þessu lífi, sem unnt er. Meðan lífið helzt, verða
einhver ráð til að afla sér helztu nauðsynjanna: »ey getr
kvikr kú« — allt af getur lifandi maður eignast belju. Og
þó að maður sé haltur eða handarvanur, daufur eða blind-
ur, getur hann orðið að einhverju liði (71). Eftirtektarvert
er það, hve lítið atriði auðurinn er í augum höfundarins.
Það er bein afleiðing af því, að hann metur mann eingöngu
eftir því, hvað hann er, en ekki eftir hinu, hvað hann á:
Þveginn ok mettr
riði maðr þingi at,
þótt hann sét væddr til vel;
skúa ok bróka
skammisk engi maðr
né hests in heldr
þótt hann hafit góðan. (61)
Betur er eigi unnt að taka fram, að umbúðirnar eru litils
virði, innihaldið aðalatriðið:
Hví skal ei bera höfuð hátt
i heiðurs fátækt, þrátt fyrir allt?
Koma á þingið og leggja sitt til málanna, þó að klæði og[
skæði séu ekki sem bezt? En »þveginn« á maður að vera,
því að annað væri virðingarleysi jafnt fyrir sjálfum sér og
öðrum — »ok mettr«. Sumir hafa haldið, að þar ætti að