Kirkjuritið - 01.09.1948, Side 8

182
KIRKJURITIÐ
Jafnvel í fagnaðarglaumi samlanda sinna og gleði þeirra,
er þeir báru hann á höndum sér, hinn kæra gest, hafa þeir
ekki getað dulið úlfseyru óeiningarinnar. Er þá hægt að
óska vinum sínum nokkurs betra að skilnaði en þess, að
óskir þeirra fái að mætast, og gera það í þeirri öruggu
trú, að svo verði einhvern tíma?
n.
Ef til vill hefir Stephan G. vitað, að með vísu sinni
var hann að sanna sín eigin orð, að „guðspjöll eru skrifuð
enn.“
Ef við spyrðum, hver verið hafi kjarninn í boðskap Jesú
Krists, mundum við ekki vera í vafa um svarið: Eining.
„Ég og faðirinn erum eitt.“ „Allir eiga að vera eitt.“ Þess-
ari bæn lúta öll hans orð, líf hans allt og starf. Enginn
hefir sagt átakanlegri orð en hann um sundrung mann-
anna og það böl, sem hún veldur, baráttu hins góða og
illa á himni og jörðu. I prédikun hans eru sterkar línur
og stórbrotin litaskil. Þær myndir sýna okkur ljós og
myrkur, líf og dauða, tvo vegi, veg lífsins og veg glötunar-
innar. Oft eru tveir menn settir hlið við hlið, bræður, en
þó er eins langt á milli þeirra og bilið milli ljóss og myrk-
urs, lífs og dauða.
Þannig er ein af frásögnum Meistarans:
En það var maður nokkur ríkur, er klæddist purpura
og dýru líni og lifði hvern dag í dýrlegum fagnaði. En
fátækur maður nokkur, er Lazarus hét, hlaðinn kaunum,
hafði verið lagður við fordyri hans; og girntist hann að
seðja sig af þvi, er féll af borði ríka mannsins, og jafnvel
hundar komu og sleiktu kaun hans. En svo bar við, að
fátæki maðurinn dó og að hann var borinn af englum í
faðm Abrahams, en ríki maðurinn dó líka og var grafinn.
Og er hann hóf upp augu sín í helju, þar sem hann var
í kvölum, sér hann Abraham álengdar og Lazarus upp
við brjóst hans. Og hann kallaði og sagði: Faðir Abraham,
miskunna þú mér og send Lazarus, að hann dýfi fingur-