Kirkjuritið - 01.09.1948, Qupperneq 13

VIÐ VEGASKIPTI
187
Ef samskotalistum fylgdu öll þau orð, sem yfir þeim eru
sögð, og allar þær hugsanir, sem þeir vekja, svo að úr
því mætti lesa á móttökustað, mundu vesalings þiggjend-
urnir ekki finna eintómar blessunaróskir að sér streyma,
stundum kannske bölbænir öllu fremur. Þetta er ekki
ósvipað því, þegar menn greiða gjöld sín til opinberra
þarfa menningarþjóðfélags. Menn leggja ekki fyrirbænir
og heillaóskir ofan á framlög sín. Hitt er líklegra, að
gjaldandinn bölvi þeim vesæla skríl, sem hann verður
að styrkja með fjármunum sínum, því sem hann hefir
sjálfur unnið fyrir með súrum sveita eða eignazt fyrir
heiðarlegt framtak sitt. Svona fjarlægir hverjir öðrum
eru jafnvel þeir, sem eru þó að hjálpast að, hversu miklu
fremur þá þeir, sem vísvitandi deila og telja sig andstæð-
inga og f jandmenn. Er nokkur von til þess, að þrár mann-
anna mætist? Eða hvaða leið á að fara til þess, að svo
niegi verða?
1 19 aldir höfum við mennirnir átt svar við þessari
spurningu, og þó hefir það svar ekki orðið að lifandi
raunveruleika vor á meðal. Kærleikurinn er vel til þess
fallinn, að talað sé um hann í prédikunarstólnum á helgum
dögum. Um hann eru til fagrar sögur, einkum ef þær eru
nógu gamlar. Það getur verið gott að vita af honum í ann-
ari tilveru, ef hún er nokkur til. En birtist hann í lifi
samtíðarmanns, er hann aðeins dálítið brosleg firra. Að
visu er þeim, sem á bágt, einkar þægilegt að njóta hans,
en að gera hann að meginreglu til að lifa eftir, nær auð-
vitað engri átt, enda hefir það sjaldan verið reynt og að
því er virðist aðeins einu sinni tekizt. Og þó er hann það
oina, sem hugsanlegt er að gæti verið sameiningartákn
mannanna. Kærleikurinn, alheimselskan, ástin, er lykillinn
að hjörtum mannanna, að þau opnist og njótist.
Hélgi Konráðsson.