Kirkjuritið - 01.09.1948, Qupperneq 69

KRISTINDÓMSFRÆÐSLA í HÚSMÆÐRASKÓLUM 243
hugi og hjörtu barna sinna aS þeim hlutum, sem giftu-
samlegir eru í mannfélaginu, þeirri lífernislist, sem þeim
má helzt til blessunar verða. Því er treyst, að umhyggja
þeirra fyrir afkomendunum, heill þjóðfélagsins og mann-
kynsins í heild sé svo mikil, að til þess náms og starfs
leggi þær fram ekki minni alúð og orku en til annara starfa
í þágu heimilis síns.
Einar skáld Benediktsson segir í einu af sínum djúpúðugu
kvæðum:
„Móðurhönd, sem vögguvéin rækir,
vegaljósið býr til fjarstu stranda."
Þetta er sannleikur! Og þá er mikið undir því komið
að sú hönd sé ekki aðeins mild og hlý, heldur stjórni
henni einnig göfug og vitur sál, sem hefir ríka tilfinningu
fyrir ábyrgð sinni og mikinn skilning á því, hvers konar
gæfuhnoða hún vill gefa barni sínu í vöggugjöf.
— Þá kem ég að því atriði, sem líklegast hefði átt að
vera aðalefni þessara hugleiðinga, þó að þar verði ekki
úrlausnirnar miklar hjá mér. En það er: Hvert sé æski-
legasta fyrirkomulag þessarar kennslu?
I því sambandi vil ég skýra frá aðferð minni, en hún
er vitanlega enn á tilraunastigi.
Ég hefi notað Nýja testamentið við kennsluna og eink-
um lagt Fjallræðuna til grundvallar. En út frá henni hefi
ég reynt að gera sem skilmerkilegasta grein fyrir helztu
trúar- og siðahugsjónum kristindómsins og komið í því
sambandi að ýmsum dæmisögum Jesú og líkingum.
Námsefnið á að vera sæmilega kunnugt úr barnaskól-
anum. En af því að andlegi þroskinn er nú orðinn meiri,
hefi ég leitazt við að hafa útskýringar mínar á nokkru
rýmra sviði en að jafnaði tíðkast við uppfræðslu barna og
gert mér einkum far um að leitast við að efla skilninginn
á hinum örlagaríku áhrifum trúar og lífsskoðana á daglegt
líf og breytni, farsæld og hamingju einstaklinga og þjóða.
Hefir það gefið tilefni til að minnast á ýmislegt í sálvís-
indum, uppeldisfræði og mótun skapgerðarinnar.