Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 90
84
9-
Prestur einn á SuÖurlandi hafÖi þann sið, að
spyrja vermenn í kirkjunni. Þótti mörgum þeirra
það leiðinlegt, og vildu hjá því komast. Einu sinni
voru Norðlingar margir á ferð saman til suður-
róðra, og áttu tal um þetta, en sáu ekkert til und-
anfæris. Segir þá einn, hvað þeir vilji gefa sér til
þess, að hann losi þá við spurningar prests. Þeir
liétu honum talsverðu, en hann ákvað að sitja þar
í kirkjunni, að prestur fyrst beindist að honum, og
þetta var hjá hinum auðfengið. Nú kemur þar að,
að prestur spyr börn að vanda sínum, og þá því
er lokið, gengur hann fram að sætum þeirn, sem
vermenn sátu í. Er hinn þar næstur og fremstur
í sæti. Prestur spyr hann að einhverju, en hann
þegir, og svo gengur um nokkrar spurningar. Loks-
■ins spyr prestur, hvort hann kunni ekki fræðin.
„Jú, jú, eitthvað kannast eg við þau,“ segir hinn.
„Lestu þá eitthvað í þeim,“ segir prestur. Hinn
fer að lesa og segir: „Þetta eru tíu lagaboðorð guðs,
fyrsta boðorð.“ Nú þegir hann, en prestur ætlar
að minna hann á og segir: „Eg er drottinn þinn,
guð.“ „Er það svo,“ spyr hinn. „Já, svo er það,“
segir prestur, „eg er drottinn þinn guð.“ „Og ekki
nema það,“ segir hinn, „að þú sért drottinn minn,
þú ert ekki óþvílikur, skrattinn trúi á þig í minn
stað.“ Með slíkum og fleiri fáryrðum kom hann
því til leiðar, að prestur spurði ekki meira í það
sinn og aldrei vermenn optar.
xo.
Við kirkju er það alvenja, að konur hittast og
eru að sýna hver annari börn sín og geta fram-
fara þeirra. Sú var ein einu sinni, sem átti dreng,
er henni þótti afbrigða barn, einkum að því, hversu