Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 146
140
i
sögðu strákarnir, að við hefðum tárfellt að skilnaði,.
en það var ekki satt, þó vel hefði það mátt vera, því
hún var mér góð, þegar eg var lítill drengur. Héldum
við nú um kveldið til gistingar að Gilhaga, og er sá
bær norðan á Holtavörðuheiði. Þar bjuggu ung
hjón1) en fátæk, með 2 börnum. Bóndi var eigi
heima, en konan sagði okkur alla velkomna. Tveir
vermenn voru áður komnir, svo við vorurn 7 gestirn-
ir, en baðstofan afarlítil, með þremur rúmum, sem
öll voru stór. Þessir gestir voru: Vigfús frá Auð-
kúlu og Hannes frá Bergsstaðaseli í Svartárdal. Þar
fengum við strax kaffi, og var konan glaðlynd og
kát. Þegar átti að fara að hátta, fóru 3 í eitt rúmið
og 2 í annað; þá vorurn við Oddur rúmlausir. Þá
sagði konan, að Oddur yrði að búa um sig á gólfinu,
„en þessi litli snáði á að sofa hjá mér tilfætis, þó
greyið laumist uppítil hjá mér, sakar lítið, — og
farðu nú að hátta, drengur minn!“ En eg afsagði
það með öllu og kvaðst heldur fara út í hesthús og.
sofa þar hjá Grána m'mum, þó eg væri myrkfælinn,
heldur en láta það berast norður, að eg færi að hvíla
hjá konum. Var nú mikið hlegið að þessu. Þá sagði
konan og hló við, að við Oddur yrðum að búa um
okkur á reiðingstoríum á gólfinu, gerðum við það
og tókst vel. Þá sagði konan: „Mikið er logið frá
Norðlendingum, ef enginn ykkar vill sofa hjá mér.“
Þá hvíslaði eg að Oddi: „Mikil b.... strákaflenna
er þessi kona,“ en Oddur bað mig þegja. Um morg-
uninn snemma gáfum við hestum okkar, en er við
komum inn aptur, var bóndi korninn og sat á rúmi
sínu með vetlinga á höndum. Þá sagði konan honum
1) Þessi hjón haía veriÖ DaviÖ Bjarnason, síöar á Mel-
um og Þórdis Jónsdóttir, hún þá á fertugs-, en hann á
fimmtugsaldri.