Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 269
2Ó3
hvorn vegg, en lét búkinn liggja meS röptum i rjáfr-
inu, og er fjósamaöur og mjaltakonur tvær komu
inn, lét hann þau ganga undir krof sitt. Uröu þau
hans ekki vör, enda tendruðu þau ekki ljós, fyr en
þau komu inn í sjálft fjósið, enda hálfblinduð af
hríðinni, því úti var blindbylur. Páll heyrði það,
að önnur mjaltakonan hafði orð á því, að leiðin-
legt væri, að honum hefði verið úthýst piltinum í
rökkrinu í kveld; líklega yrði hann nú úti á heið-
inni, en fjósamaður hélt það hefði þá farið fé betra;
nóg væri til af þessum, sem hann kvað að, flæk-
ingum. — Páli gramdist og hugsaði honum þegj-
andi þörfina fyrir undirtektir hans. — Páll var kyr
á sínum stað, meðan fólkið lauk fjósverkum. Hafði
önnur mjaltakonan orð á því, að lítil væri mjólk-
in, venju fremur, í einni kúnni, en ekki var þó
meira um það rætt. — Páll bjó nú um sig eptir
föngum í fjósinu, og svaf þar rótt fram eptir nótt-
inni. Að áliðinni nóttu vaknaði hann og gáði út.
Var þá upp birt hríðinni, skarpa frost og glaða
tunglsljós. Leysti þá Páll út allar kýrnar, gekk örna
sinna á fjósþröskuldinn, er hann fór, og rak kýrn-
ar með sér upp á heiði. Gerði hann hið fyrtalda
til hefnda og í blóra við fjósamann. Páll skildi við
kýrnar á heiðinni og hélt leiðar sinnar heim, og
farnaðist vel, en fjósafólk á bænum þóttist sakna
vinar í stað, er það kom i fjósið um morguninn, og
fjósið var opið og allar kýrnar burtu. Var þeirra
leitað lengi dags og fundust loks illa til reika og
drapst eitt ungviði af kuldanum. Var piltinum, sem
úthýst var, að vísu kennt um þetta, sökum kveðj-
unnar, sem Páll skildi eptir á þröskuldinum, en
enginn vissi deili á honum, svo slóðin varð ekki
rakin til Páls.