Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 159
153
hét, og fór aÖ heimsækja hana; bau'S hann mér aÖ
VerÖa með og gista þar. Hafði eg heyrt áður sagt af
henni, að hún væri mesta strákaflenna, hefði átt
^örg börn, sitt með hverjum og kenndi sum útlend-
ingum, og bauð mér við að gista ]iar. Þó fórum við
t>angað, kom hún út og sagði okkur velkomna. Ekki
þótti mér hún aðlaðandi fyrir pilta, hún var fölleit
°g grannleit, með stórt nef og hroðalega rangeygð,
smá vexti en fjörug og kát. Þar fengum við strax
haffi. Eg spurði hana, hvernig henni litist á mág sinn.
»Betur en eg vil hafa orð á,“ sagði hún, „því væri
hann ekki giptur systur minni, mundi eg reyna að
hlófesta hann.“ Þá skellihló eg og ýtti í Odd, en
hann glotti við. Þá var barið á dyr og gekk hún út,
en kom strax inn aptur og sagði, að úti væri stúlka,
sem spyrði eptir Símoni Eirikssyni, skagfirzkum. Eg
varð undrandi, því eg þekkti enga stúlku í Vík. Fór
þó út og sá þar fallega stúlku. Hún heilsaði mér og
mælti: „Komdu blessaður og sæll, Símsi minn!
Bg tók dauflega undir. Hún mælti brosandi: „Þekk-
ir þú mig ekki ?“ „Nei,“ sagði eg. „Eg heiti Ingibjörg
Friðsemd,“ sagði hún, og kannaðist eg þá strax við
hana, þvi hún hafði þá fyrir nokkrum arum verið
haupakona hjá foreldrum mínum og komið sér vel.
hlún sagðist hafa komið í hús, þar nærri, og heyrt
Borstein frá Ivúskerpi geta mín, „og er þér betra að
•?ista hjá mér, en í þessari svínastíu." Eg fór inn og
hauð góða nótt, fór svo með henni að stóru húsi og
UPP á lopt. Átti eg þar hina ágætustu nótt að veit-
ingum og aðbúð allri. En um morguninn kom Odd-
Ur að sækja mig. Kvaddi eg Ingibjörgu og bauð hún
U'ér að heimsækja sig aptur. Þá var komin norðan-
hríð, þó svo að ratandi var. Hópuðum við okkur sam-
ari, io vermenn, allir norðlenzkir, og ætluðum land-
veg suður. Komum við dóti okkar, því er við ekki