Blanda - 01.01.1932, Blaðsíða 304
2g8
Fyrirvinna eða ráSsma&ur hjá Margréti var í
Galtardal alla tíS, eptir aS séra Jón fluttist norSur
1788, maSur sá, er Hannes hét Jónsson. Var hann *
hann þá magnaÖ tóu og sent að Galtardal til þess að spilla
samförum síra Jóns og Margrétar. Þetta getur enginn hafa
átt að vera annar en Snæbjörn Staðfeldt. Tóa þessi varð
síðan erfðafé og kynfylgja niðja séra Jóns og Margrétar,
en einbirni þeirra var einmitt Guðrún amma mín. Var tóu
nafn gefið eins og öðrum merkisfylgjum; var hún kend við
Galtardal og nefnd Galtardalstóa. Því trúði fólk og eystra,
þegar eg var að alast þar upp, að hún hefði fylgt föður
minum, því að „hann hefði sjálíur altaf lokað siðastur
bænum á kvöldin, áður en háttað væri, til þess að loka
tóu úti.“ Eg sagði föður mínum síðar frá þessari bábylju.
Hann brosti að, og kvað það jafnan hafa verið vandai sinn
í öllum sínum búskap, að hafa gætur á því, áður gengið
væri til rekkju á kvöldum, hvort bænum væri lokað eða eld-
ur falinn til hlítar. Annars var tóa ekki nein óheillafylgja
með niðjum sira Jóns og Margrétar, heldur einmitt vernd-
arvættur, því að það sagði móðir min mér — en hún var
heilbrigð í hugsunum, og hálfhló að því, þegar tóa var
nefnd -— að merkilegt hefði það mátt heita, þegar þau voru
á Borg faðir minn og hún (1859—1875), að aldrei hefði
það komið fyrir, að bitizt hefði fyrir þeim kind, þó að fé
væri rifið, dýrbitið og jafnvel drepið hjá öllum í grend
inni. „Tóa“ varði kindur lánardrottins síns fyrir aðskota-
dýrunum. Amiars var alls ekki trútt um það, að ýmsir af
frændum mínum hefði óbifur á „tóu“. Og lítið vantaði á,
að Rögnvaldi húsameistara Ólafssyni frænda minum —*
mesta afbragðsmanni til sálar og likama, sem nú er dáinn
fyrir rúmri viku, þegar þetta er ritað — hnikti við eða
jafnvel blöskraði ofdirfð min, þegar eg sagði honum frá
þvi að eg ætlaði að láta grafa mynd af henni á tannbauk,
sem Björn gullsmiður Árnason — dverghagur maður —•
frændi okkar, ætti að smíða handa mér, og lét um sama
leyti gera tóbaksdósir með tóu á, er eg gaf Guðbrandi syni
mínum. Björn gullsmiður átti þá heima á ísafirði, er þetta