Tímarit lögfræðinga - 01.12.1985, Blaðsíða 51

þótt slys sé ekki í tengslum við vinnuna, svo fremi að ekki sé til að
dreifa ásetningi eða gáleysi launþegans sjálfs.“
í framsögu flutningsmanns lagafrumvarpsins á Alþingi, þáverandi
félagsmálaráðherra, segi m.a. að til grundvallar ákvæðum 5. gr. liggi
sú hugsun að eðlilegt sé að launa tryggð við ákveðinn vinnustað með
auknum starfsréttindum. Réttur verkafólks til þessara greiðslna sé ein-
ungis háður fastráðningu um tiltekið árabil. Hins vegar skipti ekki máli
hver sé orsök veikindanna eða hvar launþegi hafi orðið fyrir slysi.
Sé litið til þessa svo og þess, sem að framan er rakið, tilurðar lag-
anna nr. 19/1979 og þeirrar staðreyndar að þau séu hluti af launakjör-
um verkafólks, verði ekki talið að réttindi, sem launþegi hefur áunnið
sér samkvæmt þeim, skuli falla niður þótt um sé að ræða vinnuslys hjá
öðrum aðila en þeim sem launþegi sé aðallega ráðinn hjá. Orðalág fyrr-
nefndrar 5. gr. laganna og þau lagasjónarmið, sem að baki búi, styðji
þá niðurstöðu að stefnandi eigi rétt til slysabóta úr hendi stefnda
samkvæmt 1. og 2. mgr. 5. gr. laga nr. 19/1979 vegna slyss þess sem
hér um ræðir, enda hafi hann verið óvinnufær í meira en þrjá mánuði af
þeim sökum, svo sem framlögð læknisvottorð beri með sér. Ekki verði
talið að aðilabreyting á firma stefnda, sem stefnandi vann hjá, eigi að
skerða áunninn rétt hans í þessu efni. Beri því að fallast á kröfu stefn-
anda um rétt til launa í greindu slysatilfelli. Ekki verði talið að stefn-
andi hafi sýnt af sér slíkt gáleysi er hann fór fótgangandi áleiðis heim
til sín og í því veðri, sem geisaði tiltekið sinn, að áhrif skuli hafa á
bótakröfu hans til lækkunar, eins og atvikum máls þessa sé háttað.
Þá verði ekki talið að frá bótakröfu stefnanda beri að draga þær
greiðslur sem hann hafi fengið frá Reykjavíkurborg vegna slyssins,
enda sé þar og um að ræða launaréttindi sem stefnandi hafi áunnið sér
vegna þess starfs.
Ekki verði heldur talið að til frádráttar bótagreiðslu skuli koma
sj úkrastyrkur sá sem stefnandi fékk úr sjúkrasjóði Sveinafélags pípu-
lagningarmanna vegna slyssins, enda sé þar um að ræða sjálfstæðan rétt
stefnanda sem félagsmanns í greindu sveinafélagi til styrkveitingar
umfram lögboðnar kaupgreiðslur.
Þá verði og ekki talið að dagpeningagreiðslur þær sem stefnandi fékk
frá Tryggingastofnun ríkisins vegna slyssins skuli koma til frádráttar
bótagreiðslu stefnda, þar sem þær vörðuðu einungis starf stefnanda hjá
Reykj avíkurborg.
Samkvæmt framansögðu beri að taka dómkröfur stefnanda, sem ekki
hafi verið mótmælt tölulega, að fullu til greina að öðru leyti en því að
dómari gerði athugasemd við vaxtakröfu.
257