Morgunn - 01.06.1970, Blaðsíða 50

Sveinn Víkingur:
Nágrannakonurnar í Kent.
☆
Fyrstu kynni mín af spíritismanum eru nú orðin meira en
60 ára gömul. Þá heyrði ég hann aldrei kallaðan annað en
andatrú. Menn vissu í raun og veru engin deili á honum
önnur en þau, að sumir menn gátu látið lítið borð fara að
hreyfast og dansa með þvi einu að styðja mjög laust á það
fingurgómunum. Og þetta varð fljótlega mjög spennandi leik-
ur, einkum meðal unga fólksins. Og það var einkum af þeim
sökum, að þegar andaborðið var á annað borð tekið að dansa,
þá mátti spyrja það að öllum sköpuðum hlutum á milli him-
ins og jarðar og fá svör við þeim spurningum. Hvort ])au
svör var svo nokkuð að marka, það var annað mál.
Þegar „andaborðið“ var spurt að einhverju, þá játaði það
spurningunni með því að slá með einum fætinum þrjú högg
í gólfið, en neitaði með einu liöggi. Og það gat líka svarað með
því að telja. Og slíkt var oft mjög spennandi. Ungu stúlkurnar
sjiurðu hvað yrðu mörg ár þangað til þær trúlofuðust eða giftu
sig. Þær voru harla glaðar, ef borðið sló ekki nema 1 eða 2
högg, en ef þau urðu 6 eða 8 eða 15, þá varð nokkuð langt
andlitið á þeim flestum.
En enda þótt unga fólkið hel'ði þetta að gamni og leik, þá
voru lika þeir til, sem tóku þessu með fullri alvöru, vildu vera
með borðið einhvers staðar í einrúmi, og sumir náðu þá með
alúð og kostgæfni furðu merkilegum árangri, þó tækið vani
einfalt og ófullkomið. Menn sannfærðust um, að þarna væru
á ferðinni kraftar, sem þeir ekki skildu, og sum svörin við
spurningunum voru harla merkileg, rétt og sönn í alla staði.
Nokkru síðar kom hið svonefnda „andaglas“ til sögunnar.
Stafróf var teiknað á spjald eða á pappirsörk, sem síðan var