Morgunn - 01.06.1970, Blaðsíða 80

74
MORGUNN
að nú gæti ég vaínzt síldar einhvers staðar á þessu svæði, þegar
veður batnaði. Þrcítt fyrir það, að ég var bæði syfjaður og
þreyttur, gat ég ekki með nokkru móti sol'nað, var engu líkara,
cn eitthvað sa'kti að mér í klefanum.
Til þess að gera eitthvað, reis ég upp, teygði mig i útvarps-
lækið og fór að hlusta á þeirri bylgju, sem veiðiskipin töluðu á.
Það fyrsta, sem ég heyrði, var neyðarkall frá færeyskri
skútu og skipstjórinn sagði: „Ég haldi mig vera að stranda á
Langatanga“.
Ég kallaði þá strax til skipstjórans og bað hann að telja upp-
hátt í talslöðina á meðan ég reyndi að miða hann á miðunar-
stöð mína. Allt gekk þetta að óskum, og ég miðaði skipið í
miklu norðlægari stefnu, sem gaf það til kynna, að staðar-
ákvörðun skipsljórans væri röng. Sagði ég honum mitt álit, að
hann hlyti að vera strandaður á Melrakkasléttu og að líkind-
um ekki langt frá mér. Rað ég hann að hlusta stöðugt eftir mér
á meðan ég héldi út með Melrakkasléttunni.
Því næst gaf ég fyrirskipun um að setja vélar í gang, kalla
út allan mannskapinn og létta akkeri. Siðan var haldið norð-
ur eftir.
Þegar ég var kominn út af grynningunum, sem eru innan
við Kópasker, þá rofaði nokkuð í þokunni, og ég sá móta fyrir
skipi langt upp á grvnningum. Þótlist ég viss um, að þarna
væri hið strandaða skip.
Lét ég nú slaka niður herpinótabátunum úr bátsuglum, valdi
nokkra af beztu mönnum mínum með mér í annan bátinn, og
lét allmikið af keðju aftur i bátinn, lil þess að gera hann stöð-
ugan og hæfari til þess að mæta þeim sjógangi, sem í vænd-
um var.
Allt gekk þetta slysalaust i gegnum langa röð af grunnbrol-
um, sem við urðum að kraíkja fyrir á aðra sjómílu, þar til við
komum að skútunni, sem hét „Albert Viktor“. Skipið var full-
hlaðið af saltfiski, og var á leið til Fa'reyja að lokinni veiðiferð.
Þegar við lögðum að skipinu, stóð öll áhöfn þess uppi á þil-
fari, en skipið valt illilega á skerinu, sem það hafði strandað á.
Tókum við alla áhöfnina niður í bátinn og fluttum hana um