Morgunblaðið - 15.02.2012, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. FEBRÚAR 2012
✝ Ingibjörg Sæ-mundsdóttir
fæddist í Hlíð,
Ólafsfirði, 30. des-
ember 1918. Hún
lést á Landakots-
spítala í Reykjavík
7. febrúar 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sæmund-
ur Rögnvaldsson,
bóndi og sjómað-
ur, f. á Saurbæ í
Skagafirði 1885, d. 1932, og
Petrea Aðalheiður Jóhanns-
dóttir, ljósmóðir í Ólafsfirði, f.
í Litla-Árskógi í Eyjafirði
1882, d. 1966. Bræður Ingi-
bjargar eru a) Þórólfur, f. 19.
október 1914, eiginkona hans
var Guðrún Sigurðardóttir, f.
1921, d. 2001, og b) Rögnvald-
ur Jóhann, f. 21. ágúst 1916,
eiginkona hans er Aðalbjörg
Guðmundsdóttir, f. 1920. Ingi-
björg giftist Jóni Þóri Áskels-
syni skrifstofumanni, 12. des-
ember 1940, f. 8. júní 1916 á
Hauganesi í Eyjafirði, d. 26.
mars 1989 í Hafnarfirði. Hann
var sonur Áskels Þorkels-
sonar, f. 1883 á Ytri-
Másstöðum í Eyjafirði, d.
1961, útgerðarmanns í Hrísey,
og Guðrúnar Lovísu Jóns-
dóttur, f. 1890 á Kálfsskinni í
Árskógshreppi, d. 1985, hús-
c) Ingibjörg, f. 1982. 3) Ari
Erlingur, f. 18. október 1946.
Eiginkona hans var Marella
Geirdal Sverrisdóttir, f. 1946,
d. 2004. Fóstursynir Marellu
og Ara eru a) Sverrir Örn
Ólafsson, f. 1979, b) Steinar
Arason Ólafsson, f. 1984, c)
Unnar Geirdal Valsson, f.
1988. Dóttir Unnars er Mar-
ella Margrét, f. 2011. Sam-
býliskona Ara er Anna Þórey
Sigurðardóttir, f. 1948. 4) Jó-
hanna, f. 2. júlí 1948. Eig-
inmaður hennar er Steinþór
Ómar Guðmundsson, f. 1950.
Sonur þeirra er Atli Freyr, f.
1984. Ingibjörg ólst upp í
Ólafsfirði og gekk í Hús-
mæðraskólann á Laugalandi.
Hún hóf búskap með manni
sínum í Hrísey en þau fluttust
árið 1945 til Skagastrandar
þar sem hún sinnti barnaupp-
eldi og heimilisstörfum. Árið
1959 fluttust þau Ingibjörg til
Hafnarfjarðar og þar bjó hún
til dauðadags. Hún starfaði
lengi hjá Jóni Gíslasyni hf. og
Bæjarútgerð Hafnarfjarðar
við fiskvinnslu en síðustu ár
sín á vinnumarkaði við mat-
seld í mötuneyti og á mat-
stofu. Ingibjörg hafði mikið
yndi af því að syngja og söng í
kirkjukór Hólaneskirkju á
Skagaströnd um árabil. Hún
hafði gaman af því að spila,
sérstaklega brids, í góðra vina
hópi.
Útför hennar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 15.
febrúar 2012, og hefst athöfn-
in kl. 13.
freyju í Hrísey.
Börn Ingibjargar
og Jóns eru: 1) Ás-
laug, f. 30. júní
1943. Fyrrverandi
eiginmaður Páll
Jóhannsson, f.
1940. Börn þeirra
eru a) Hildur, f.
1975. Sambýlis-
maður Hildar er
Ingi Guðmunds-
son, f. 1969. Börn
þeirra eru Hulda, f. 2008, og
Bjarki, f. 2010. Börn Inga eru
Andri, f. 1994, og Birta, f.
1998. b) Jóhann, f. 1978. Sam-
býliskona hans er Bryndís Est-
er Ólafsdóttir, f. 1982. 2) Að-
alheiður Sæunn, f. 5. mars
1945. Eiginmaður hennar er
Sigþór Jóhannesson, f. 1943.
Börn þeirra eru a) Sigþór Ari,
f. 1968. Dóttir Sigþórs Ara er
Þórhildur Guðný, f. 1993.
Börn Sigþórs Ara og eig-
inkonu hans Hólmfríðar J. Að-
alsteinsdóttur, f. 1975, eru
Andri Þórir, f. 2006, og Að-
alheiður Sæunn, f. 2008. Son-
ur Hólmfríðar er Stefán Þórs-
son, f. 1991. b) Jón Þór, f.
1969. Börn Jóns Þórs eru
Magnús Þór, f. 1989, Jón Arn-
ar, f. 1994, og Anna María, f.
1994. Sambýliskona Jóns Þórs
er Lone Christensen, f. 1961.
Það er í dag sem við kveðjum
þig amma í hinsta sinn. Þú
varst orðin 93 ára og með allt á
hreinu fram á síðasta dag.
Reyndar varstu orðin þreytt, en
greinilega tilbúin að kveðja
þennan heim undir lokin sátt
við þitt. Það hafa verið algjör
forréttindi fyrir okkur að fá að
hafa þig hjá okkur öll þessi ár.
Og árin skilja eftir minningar
sem við systkinin hugsum til
með hlýjum huga þessa dagana
og rifjum upp.
Við kveðjum þig elsku amma
með bæninni sem þú kenndir
okkur:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Hvíldu í friði.
Hildur og Jóhann.
Ég finn ilm af laufabrauði
þegar ég hugsa um ömmu. Finn
lykt af ákveðinni tegund af app-
elsínugulum mentól-brjóstsykri
sem hún bruddi. Og sé fyrir
mér sæluríka velþóknunarsvip-
inn sem kom á hana þegar hetj-
an hennar, Davíð Stefánsson frá
Fagraskógi, var nefndur á nafn.
Hún var einu sinni samskipa
honum á ferju í Eyjafirði fyrir
tilviljun og talaði um það eins
og annálaðan stórviðburð. Hún
kunni kvæðin hans aftur á bak
og áfram, og ekki bara þau,
heldur hafsjó af vísum, kvæða-
bálkum, alþýðukveðskap og
sálmabókina alla – ókjör af ís-
lensku hugviti í kvæðaformi
sem hún notaði sem leiðarvísi í
lífinu og greiningartæki á
mannskepnuna. Þetta minni
hennar var hálfgert met.
Hún lagði sig alltaf fram við
að gleðja mig og gera hlutina
nýja. Eitt sumarið fóru foreldr-
ar mínir í heimsreisu og skildu
mig eftir í umsjá ömmu. Það
var gott sumar. Hún steikti
pönnsur, ég málaði klessumynd-
ir með vatnslitum og svo slóg-
um við upp tjaldi fyrir aftan
kartöfluskúrinn úti í garði og
fórum í útilegu inni í miðjum
Hafnarfirði. Ég man að það var
sólskin þegar amma var að
tjalda. Við áttum okkur daglegt
ritúal: Ég sinnti félagslífi mínu
á róluvelli lungann úr degi, en
þá kom amma að sækja mig, við
leiddumst hönd í hönd í næstu
bókabúð og þar fékk ég að velja
mér brakandi nýja Doddabók
sem hún las fyrir mig þegar
heim var komið. Það var nautn
að þessum stundum með ömmu,
Dodda og Eyrnastórum.
Hún var söngelsk og brast
síðast í söng að mér ásjáandi
þegar Hamrahlíðarkórinn kom
á spítalann annan dag jóla. Þá
heyrðist hljóð úr horni þegar 92
ára gamall sópran, alveg að
verða 93, tók skyndilega undir í
Nóttin var sú ágæt ein.
Það var gott að eiga ömmu
að. Hún var þrautgóð, réð heilt
og hafði undarlegan hæfileika
til að koma orðum að því sem
maður vissi að væri sannleikur
en vildi ekki viðurkenna. Hún
var jafnlynd og reiddist mér
bara einu sinni: Það var sum-
arið góða þegar ég ákvað að
fara í skyndiheimsókn til
skemmtilega karlsins í næsta
húsi án þess að láta ömmu vita.
Hún hafði uppi á mér og bar
mig láréttan undir handleggn-
um til baka.
Þegar ég hitti hana síðast lá
hún í sjúkrahúsrúminu sínu
glöð og reif. Ég hafði ekki
vænst þess miðað við það
hversu illa henni hafði liðið dag-
ana á undan. Líkaminn stundi
undan aldri sínum og hvert líf-
færi á fætur öðru var að gefast
upp. En hún lét það ekki á sig
fá þennan daginn, var spræk og
með blik í auga. Rödd hafði hún
þó enga, hún hvarf nokkrum
dögum áður. Svo við létum bara
nægja að hún hreyfði varirnar
og hvíslaði því til mín sem hún
gæti, ég lagði eyrað þétt við
hana og endurtók jafnóðum það
sem ég hafði heyrt til að stað-
festa réttan skilning. Þetta
gekk ljómandi vel. Hún gerði að
gamni sínu, kipraði augun þeg-
ar ég sagði eitthvað sniðugt. Og
brosti út að eyrum. „Ég veit að
þér þykir ekkert gaman að
koma að heimsækja mig, en
mér þykir alveg óskaplega gam-
an að sjá þig,“ var það síðasta
sem hún hvíslaði að mér áður
en ég kyssti hana bless. Fyrri
parturinn var nú reyndar rang-
ur hjá henni, blessaðri. Hún
ljómaði eins og sólin þegar ég
fór.
Atli Freyr Steinþórsson.
Í dag kveðjum við föðursyst-
ur mína Ingibjörgu Sæmunds-
dóttur. Hún var yngsta barn afa
míns og ömmu og við lát hennar
og annarra af hennar kynslóð
sem nú falla frá hvert af öðru
kviknar fjöldi minninga á perlu-
bandi tímans. Þetta eru sterkar
bernskuminningar en líka
myndir og minningar frá full-
orðinsárum sem einkenna sam-
skipti og upplifun kynslóðanna.
Ingibjörg frænka var hluti af
mínu lífi frá því í bernsku.
Fyrst fjarlæg í öðrum lands-
hluta en síðan í Hafnarfirðinum,
lengst af á Hraunstígnum, sem
var í mínum augum sannur
sælureitur.
Það tilheyrði að koma þar við
á leiðinni til eða frá Keflavík
eftir því sem á stóð. Þar ríkti
jafnvægi, ró og friður. Frænka
tók manni alltaf opnum örmum
og töfraði fram góðgerðir.
Þarna voru forvitnilegir bóka-
skápar fyrir strákinn sem var
alæta á bækur.
Ef Jón var heima við sat
hann oft eða lá út af með bók
sem líka vakti athygli og um-
ræður. Þegar ég var yngri
fannst mér mikið til um hið
blíða og mjúka fas frænku
minnar, að henni drógust öll
börn og hún átti létt með að
umgangast þau.
Þegar ég fullorðnaðist gerði
ég mér enn betur grein fyrir
því að mýktinni fylgdi líka stál-
harður vilji sem gerði henni
kleift að takast á við lífið af
fullri reisn. Þegar veikindi herj-
uðu á hana var það viljinn sem
dreif hana til heilsu á ný.
Að leiðarlokum er þakklæti
og virðing efst í huga. Ég er
þakklátur fyrir samverustund-
irnar fyrr og síðar. Sérstaklega
fyrir samræðurnar sem við átt-
um á leiðinni frá Harðbak til
Akureyrar en í nokkur skipti
var sumarorlof hennar hjá for-
eldrum mínum stillt saman við
ferðir mínar og hún hélt orlof-
inu áfram hjá venslafólki á Ak-
ureyri. Það er margt hægt að
ræða á þriggja tíma bílferð og
ég fræddist um margt sem
hafði verið mér hulið og skildi
betur margt sem ég hafði
kynnst eða haft veður af. Í eitt
skiptið skoðaði hún með okkur
hjónunum bæði Dettifoss og
Dimmuborgir þó að hún ætti
erfitt með gang. Tók auðvitað
ekki annað í mál fyrst það stóð
til boða. Þá fórum við með
henni, Áslaugu dóttur hennar
og foreldrum mínum til Hrís-
eyjar í tengslum við árlega or-
lofshússdvöl í Ólafsfirði. Það
neistaði af frænku minni þegar
hún rakti hverjir bjuggu hvar.
Hún sýndi okkur húsið sem þau
Jón höfðu byrjað búskap í forð-
um daga og lýsti því hvernig
byggðin var á hennar tíð í
eynni. Mér hefur síðan þótt
meira til Hríseyjar koma en áð-
ur.
Frænka mín hélt sjálfstæði
sínu til hinstu stundar, bjó sjálf
og var stolt af því. Þegar ég
keyrði hana síðast heim að
íbúðinni við Hrafnistu í Hafn-
arfirði og spurði hana hvort ég
ætti ekki að fylgja henni inn þá
hélt hún nú síður. Hún kæmist
þetta eins og hún væri vön og
svo brostum við bæði. Það var
reisn yfir henni þegar hún gekk
sjálf inn, hægt en örugglega.
Ég þakka frænku minni fyrir
samfylgdina og votta afkomend-
um hennar og tengdafólki sam-
úð mína en um leið vil ég líka
þakka þeim fyrir stuðninginn
við Ingibjörgu sem auðveldaði
henni að halda virðingu sinni og
reisn uns yfir lauk.
Sæmundur
Rögnvaldsson.
Okkur hjón langar að minn-
ast Ingibjargar Sæmundsdóttur
með nokkrum orðum. Okkar
kynni hófust er við keyptum
veislueldhús í Hafnarfirði árið
1984 sem hún starfaði hjá, fyr-
irtækið seldi heitan mat til fyr-
irtækja og stofnana í hádegi,
einnig seldum við smurbrauð og
veislur. Ingibjörg var einstakur
starfskraftur og persónuleiki.
Við tölum oft um hvað það
hefðu verið mikil forréttindi að
kynnast henni, alltaf jákvæð og
margt sem við lærðum af henni
bæði um lífið og matargerð.
Hún var algjör snillingur í
smurbrauði og brauðtertum.
Hún hafði ekki mikið fyrir að
snara út brauði og tertum þótt
pöntun kæmi með mjög stuttum
fyrirvara. Kynslóðin sem Ingi-
björg var af sveif ekki á bleiku
skýi í gegnum lífið, hún sá alltaf
það góða í fólki og hafði þessa
miklu bjartsýni. Oft var sungið
úr lagi Sverris Stormskers
„Horfðu á björtu hliðarnar því
að heimurinn gæti verið verri“
þegar þungt var í eigendum.
Dætur okkar eiga ljúfar minn-
ingar um Ingibjörgu. Fjöl-
skylda hennar átti hug hennar
og hjarta, og gaman var að
heyra hvað hún var stolt af
henni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Ástvinum sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Guðrún og
Kristinn.
Ingibjörg
Sæmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hjartkæra móðir mín
mildust var höndin þín
fögur er minning þín.
Myndin þín björt og hrein
blíðan úr augum skein.
Umvafðir hlýju og ást
amman sem aldrei brást.
Þakkir þér falli í skaut
leystir úr hverri þraut.
Börnunum ætíð góð
gjafmild og fróð.
(Guðmundur Sigurðsson)
Guð geymi þig, mamma
mín.
Jóhanna Jónsdóttir.
Þetta hljómar barnalega en
hvers vegna eru þessar deil-
ur um Reykjavíkurflugvöll
og hvaða tilfinningar eru þar
að baki? Til að fá svör við
þessum
spurn-
ingum brá
ég mér á
ráðstefnu
sem haldin
var á veg-
um Há-
skólans í
Reykjavík
19 janúar
sl.
Flugvöllurinn hefur verið
mér kær og í ljósi minning-
anna eru umsvif hernámsins
það fyrsta sem ég man eftir.
Eftir stríðið var mikil um-
ferð um flugvöllinn, þar voru
áberandi gulu kennsluvél-
arnar Piper Cup og Tiger
Moth sem notaðar voru við
þjálfun flugmanna framtíð-
arinnar; mannanna sem tóku
þátt í vori flugsins á Íslandi.
Áræði lítillar þjóðar sem
fékk nafnbótina „flugþjóð“
vakti athygli um heim allan
og ávann sér virðingu á sviði
flugsins.
Á ráðstefnunni voru lagð-
ar fram staðreyndir um eðli
flugsins og kosti flugvall-
arins í almannasam-
göngukerfinu.
Þarna mættust tvær and-
stæðar fylkingar þar sem
sjónarmið virtust ósætt-
anleg. Einföldun á nið-
urstöðu málefnisins var ein-
faldlega þessi:
„Innanlandsflugvöll eða
ekki.“
Það var athyglisvert að
heyra fulltrúa borgarinnar
halda því fram að borgin
gæti lagt flugvöllinn niður
þar sem hagsmunum borg-
arbúa væri betur borgið með
því að byggja blokkir í mýr-
inni.
Einnig hefur verið end-
urvakin hugmyndin um
byggingu járnbrautarstöðvar
og leggja teina alla leið til
Keflavíkur. Málið hefur ver-
ið rætt áður og niðurstaðan
er fyrirliggjandi: kostnaður
yrði óyfirstíganlegur fyrir
þjóðina, auk þess sem með
færslu innanlandsflugs til
Keflavíkur væri þar með
verið að leggja innanlands-
flugið niður.
Ef við reynum að komast
að niðurstöðu í þessum
ágreiningi er hún þessi:
Með viðhorfi þeirra full-
trúa innan borgarstjórn-
arinnar sem vilja fá flugvall-
arsvæðið til byggingar eru
þeir þar með að segja að
flugsamgöngur hafi ekki það
gildi sem aðrir vilja halda
fram. Landsbyggðin hafi
ekki rétt á því að tenging
við höfuðborgina sé eins góð
og mögulegt er.
Ef til vill fæst ekki lend-
ing í þessu máli þar sem
ráðandi öfl innan borg-
arkerfisins eru ekki tilbúin
að hlusta á vel unnin rök,
það er því skoðun mín að
lausnin felist í því að Alþingi
taki af skarið og tryggi það
að aðalsamgönguvirki
Reykjavíkur verði ekki
skammsýni ráðandi afla að
bráð.
Einföld og ódýr nið-
urstaða er fyrir hendi: „Lát-
ið flugvöllinn í friði“ og snú-
ið ykkur að einhverju öðru.
SVEINBJÖRN
MATTHÍASSON,
Rauðalæk 47, Rvík.
„Látið flug-
völlinn í friði“
Frá Sveinbirni Matthíassyni
Sveinbjörn
Matthíasson
Fallöxin í Frakklandi gekk
alveg fram af sjálfri bylting-
unni frægu, aðstandendum
hennar flestum, skilst mér,
og allri arfleifðinni, með
þeim afleiðingum að lífið
leitaði fram í Bandaríkj-
unum. Þess vegna er þaðan
jafnan að vænta stórstígra
framfara í þágu alls mann-
kyns, einkum vegna frelsis-
„áráttu“ þeirra. Raunar flýt-
ur með ýmislegt fleira, mis-
görótt stöff sem flokka
mætti oft sem freistingar.
Að afstöðnum borgarastyrj-
öldum.
Þó varð það þeirra hlut-
skipti að berja niður illsk-
una sem reis hvað hæst í
Þýskalandi og Japan (hroki
á sterum) á styrjaldarár-
unum. Með illu (alveg skelfi-
legum sprengjum). Mörgum
hættir til að álasa Banda-
ríkjamönnum óhóflega fyrir
þær ákvarðanir sem teknar
voru í reykfylltum bakher-
bergjum, þegar heimurinn
allur stóð í björtu báli.
Þá kom líka fljótlega í ljós
erfitt hlutskipti þeirra á
þessari jörð: Að byggja upp
aftur í stað þess sem brotið
var niður – en nú með
„frelsi“ að leiðarljósi. Ekki
bara málfrelsi og athafna-
frelsi, heldur líka og ekki
síst – trúfrelsi. Það varð
m.a. til þess að búddismi
Nichiren Daishonin fékk að
streyma fram óhindraður í
kjölfar ríkistrúarinnar
„Shinto“ sem Japönum var
gert að aðhyllast fram að
uppgjöfinni skilyrðislausu.
Íraksstríðið síðara (á okk-
ar öld) fannst mér sér-
kennilega ólíkt öllum öðrum
stríðum, enda komu Íslend-
ingar við sögu í aðdragand-
anum. (Samþykktu túlkun
vestrænna ríkja á ályktun
Öryggisráðs SÞ og lofuðu
fjármagni til uppbygging-
arinnar í Írak eftir
sprengjuárásirnar.) Ekki
var byrjað að hreyfa herafl-
ann fyrr en búið var að
semja við alþjóðlega verk-
taka fyrirfram.
Að vísu var sjálfu stríðinu
þjófstartað um hálfan sólar-
hring eða svo, vegna óná-
kvæmra upplýsinga að sögn
– en vel hefði mörgum þótt
fara á því að Saddam hefði
þá strax verið fargað – í
stað þess að skepnan var
dregin upp úr holu eins og
könguló löngu síðar, dæmd
og hengd við lítinn orðstír.
Betur fór þó að bræðurnir
synir hans, ódrættirnir úr-
kynjuðu, voru báðir upp-
rættir í einu með sömu
sprengjunni. Höfðu þeir um
langa hríð notið þeirrar
gerðar „frelsis“ sem engin
sómakær manneskja getur
samþykkt.
Ábyrgð á ávallt að fylgja
frelsi og enginn má ganga á
rétt samborgara sinna. Fara
ber að lögum, enda sé vel til
þeirra vandað.
PÁLL PÁLMAR
DANÍELSSON,
leigubílstjóri.
Frelsi? Tak-
markað víst
Frá Páli Pálmari Daníelssyni
Bréf til blaðsins