RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Blaðsíða 17

SMÁMUNIR
RM
fyllist óbeit á þessum litla, borgin-
ínannlega, háværa snáða. Það hefur
verið svo friðsælt í gistihúsinu —
fólkið svo hljóðlátt og fáskiptið. Og
svo kemur hann einmitt í dag, þessi
litli náungi, og friðurinn er úti. Hún
stekkur niður í bátinn. Hún stjakar
óþyrmilega við honum, þegar hann
gerir sig líklegan til þess að koma á
eftir henni. Það fara kippir um and-
litið á honum, eins og hann ætli að
fara að gráta, en svo sér hann sig um
liönd og rekur upp hræðileg hljóð.
Hún rær út að Eikieynni löngum
áratogum.
Klukkan er níu, þegar hún kemur
aftur. Bjallan kallar gestina til morg-
unverðar. En hún getur ekki matazt.
Hún getur ekki setið kyrr. Hún getur
ekki lengur rekið óttann af höndum
sér. Nú veit hún — nú veit hún hér
um bil. að hann muni ekki koma. Og
enn eru eftir tveir klukkutímar —
tveir kvíðvænlegir klukkutímar.
Hún gengur fram og aftur um sval-
irnar. Forstöðukonan kemur út og
spyr hana, hvort hún ætli ekki að
matast. Nei — nei, þakka yður fyrir,
ekki núna. Hún getur ekki staðið
kyrr, hún ambrar fram og aftur.
Drengurinn staðnæmdist fyrir fram-
an hana.
Farðu frá, drengur, segir hún og
tekur í öxlina á honum. Hann rekur
upp vein, óþarflega hátt, hún kom
varla við hann. Og nú segir hann:
Eg skal arga svo hátt, að þú verðir
heyrnarlaus, ef þú lánar mér ekki bát-
inn.
Forstöðukonan tekur um handlegg-
inn á honum og leiðir liann burt.
Hann spyrnir á móti.
Hvaða drengur er þetta? spyr hún.
Er hér enginn, sem hugsar um hann?
Þau komu í gærkvöldi, segir for-
stöðukonan. Móðir hans er veik, vesa-
lingurinn. Hún situr þarna úti í stóln-
um.
Þetta er smávaxin kona. Andlitið
kringlótt og vaxgult, augun stór,
þreytuleg og sljóleg. Henni er auð-
vitað vorkunn, hún er veik. En hún
getur ekki að því gert, kvíðinn hefur
altekið hana. Þó segir hún við dreng-
inn:
Eg skal lána þér bátinn, ef þú verð-
ur vænn og kyrrlátur. Seinna. Ef
manuna þín samþykkir það . . .
Nei — núna, núna, æpir drengur-
inn.
Hún forðar sér upp í herbergið
sitt. Hún fleygir sér þversum í rúm-
ið og leggur augun aftur . . .
Hún hrekkur við. Það er báturinn!
Það er skerjagarðsbáturinn að gefa
merki um komu sína. Hún veit ekki,
hvort hún þorir það. En allt í einu
sprettur hún upp, hleypur út. Hún
gefur sér ekki tíma til þess að losa
bátinn sinn. Hún hleypur niður á
bryggjurnar. I þessum svifum kemur
skipið fyrir oddann — það liggur
ekkert á. En henni liggur á. Hún
hleypur út með bryggjunum. Hún er
herhöfðuð — ekki einu sinni með
klútinn á höfðinu.
15