RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Blaðsíða 71

mannslát
RM
feldinum fastar um herðar sér; en
hann mundi ekki eftir neinu viSeig-
andi, er hann gæti sagt, og kinkaSi
aSeins kolli til þeirra og rétti þeim
hvíta höndina til aS kyssa, áSur en
hann fór, og þau kysstu hönd hans
°g hneigSu sig djúpt.
f’EGAR hann var farinn, kvöddust þau
°g fóru hvert heim til sín. Stuttum
desemherdeginum var fariS aS halla.
—■ Storminn lægSi, en snjónum
f'ingdi niSur í þéttum drífum. Rökkr-
'S læddist inn í stofuna. Antkowa sat
yiS arininn; hún braut þurrar grein-
arnar af eldiviSnum og lienti þeim
annars hugar á eldinn.
Hún virtist vera aS hollaleggja eitt-
hvaS, því aS öSru hverju leit hún til
gluggans, og síSan á rúmiS. Sjúk-
lingurinn hafSi lengi legiS grafkyrr.
Hún var eirSarlaus, spratt upp af
stólnum og stóS kyrr, hlustaSi meS
athygli og litaSist um; síSan settist
hún niSur aftur.
ÞaS skyggSi óSum. Nú var nærri
því dimmt í stofunni. Litla stúlkan sat
í hnipri og dottaSi viS stóna. Eld-
urinn logaSi dauft og varpaSi rauS-
um bjarma á kné konunnar og hluta
af gólfinu.
Tíkin ýlfraSi og klóraSi í hurSina.
Hænurnar klökuSu lágt í stiganum.
Svo ríkti djúp þögn í stofunni.
Rakur kuldi steig upp af hlautu gólf-
inu.
Allt í einu reis Antkowa á fætur
°g gægSist út um gluggann; gatan
var auS. HríSin var þétt, eins og
tjald kringum húsiS. Hún stóS hik-
andi viS rúmiS, en aSeins andartak;
svo svipti hún sænginni hurt meS á-
kveSnu handtaki og henti henni yfir
í hitt rúmiS. Hún tók undir axlir hins
deyjandi manns og lyfti honum upp.
„Magda! OpnaSu dyrnar.“
Magda vaknaSi meS andfælum,
spratt upp og opnaSi dyrnar.
„Komdu hérna . . . taktu undir fæt-
urna á honum.“
Magda greip litlu höndunum utan
um fætur afa síns og leit upp meS
eftirvæntingu.
„Jæja, áfram meS þig ... hjálpaSu
mér aS bera hann út! Gláptu ekki út
í loftiS eins og hálfviti . . . berSu
hann meS mér, segi ég!“ skipaSi hún
höstugum rómi.
Gamli maSurinn var þungur, al-
gerlega ósjálfbjarga, og meSvitund-
arlaus aS því er virtist; hann sýndist
ekki gera sér grein fyrir því, hvernig
fariS var meS hann. Hún bar hann
út, eSa dró hann réttara sagt, því aS
lilla stúlkan hafSi hrasaS um þrösk-
uldinn og sleppt fótum hans, sem
plægSu tvær djúpar rákir í snjóinn.
Nístandi kuldinn vakti gamla
manninn til meSvitundar, og úti í
húsagarSinum fór hann aS emja og
tauta sundurlaus orS fyrir munni sér.
„Júlisja . . . Ó guS minn góSur . . .
Júl. . .“
„ÞaS er rétt, öskraSu bara . . .
öskraSu eins og þig lystir, þaS heyrir
enginn til þín, þó aS þú öskrir af þér
kjaftinn!"
Hún rogaSist meS hann yfir húsa-
65
5