RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Blaðsíða 23

Lifandi vatn
Ejtir James Hanley
SKii*i« hallaSist allt í einu ægilega
á hliðina og íniklu meir en fyrr,
það var eins og stafninum væri lyft
hátt í loft upp af múrvegg, gerð-
um úr vatni. Svo tók það að sökkva
Hægt og hægt. Það var þá sem mað-
urinn steypti sér fyrir borð. Þetta var
ungur maður, Garnett að nafni, lág-
ur og grannur, með koparlitt hár og
Jjúpsett, grá augu. Nefið var stutt
°g lágt, en hakan mikil. Fyrir andar-
taki hafði hann staðið við borðstokk-
úin, hreyfingarlaus eins og steingerv-
ingur. Menn fleygðu sér útbyrðis,
hátar voru settir á flot og moluðust
samstundis mélinu smærra í hafrót-
inu. Hverjum, sem dokaði lengur við,
var dauðinn vís, og Garnett langaði
að lifa. Þess vegna stakk hann sér
1 sjóinn. Jafnvel í kafinu sá hann,
eins og í hugarsýn, klettinn, sem öll
björgunarvon var tengd, klettinn, sem
var svo langt í burtu og þó svo nærri.
Síðan skaut honum upp.
f eyrum hans kváðu við óp og
drunur brotsjóanna, sem steyptu sér
i grimmdaræði yfir sökkvandi skips-
flakiö. Plankar og brak úr bátum
flaut hjá með feikna hraða. Hann
krafsaði eftir því, en tókst ekki að ná
haldi, og búið var það. Tekið var að
skyggja, en þó sá hann klettinn enn.
Hann virtist standa upp úr sköflunum
eins og leiðarljós eða risavaxinn
bendandi fingur. Þegar hann ein-
blíndi á klettinn, fór um líkama hans
bylgja, sem líktist rafmagnsstraumi.
Hann hóf sundið. Hann fleygðist til
og frá og fór í kaf. Öskrandi hávaði
drundi í eyrurn hans. Það dimmdi
óðum. En hann missti aldrei sjónar
á klettinum. Bak við klettinn sá hann
ekkert, en hann vissi upp á hár, hvað
þar var. Ströndin, og ef hann næði
henni, lífið. Lífið hans. En hér var
einnig annaö líf, sem háði baráttu og
sóttist eftir hans lífi. Það var hið lif-
andi vatn. Grannir liandleggir hans
brutust um fast, hann fann hjartaslög
sjálfs sín, eins og hamarshögg, hann
lokaði augunum og opnaði þau aftur.
Kletturinn var þarna enn.
Nú heyrði hann ekkert, fann ekk-
ert, ekki einu sinni hjartaslögin eða
21