RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Blaðsíða 27

lifandi vatn
RM
Lærðist enn einu sinni lífslöngunin,
áköí, tvíeíld, tryllt. Nú synti hann
vasklega í þögulli einbeitingu. „GuS
uiinn góSur!“ hvíslaSi hann, „ég
held, aS ef ég rétti út höndina, gæti
ég snert hann, snert klettinn. Klett-
inn! Klettinn!“
LjósiS á ströndinni var fariS aS
sveiflast upp og niSur og nú þaut
nitlhvaS og hvein yfir höfSi hans,
eitthvaS, sein hlykkjaSist eins og
höggormur, um leiS og þaS klauf
loftiS. Var þaS kaSall? Hann vissi
þaS ekki. En eitt vissi hann og þaS
var, aS hjálpin var í nánd. Þessi vitn-
eskja rak hann áfram og hann ljóm-
aSi í framan viS þá tilhugsun eina
aS stíga fæti í gljúpan sand. „Aum-
iogja strákarnir,“ datt honum allt í
einu i hug, „hvaS hafSi orSiS um
þá? HöfSu þeir farizt eSa bjargazt?“
Hann vissi, aS skipiS hafSi sokkiS,
enn einn dýrgripurinn í fjárhirzlu
djúpanna. Já, vonin og óttinn toguS-
Ust á, ef til vill hefSi hinum veriS
lijargaS. Hann brauzt um af auknum
ntóSi, þetta stundarstríS viS öldur
hafsins hafSi ekki eytt afli hans hiS
minnsta, hann var jafn-óþreyttur nú
°g þegar hann stakk sér fyrir borS.
Hann ímyndaSi sér þetta, og leiSar-
ljósiS, sem hann sá nú svo greini-
lega, var eins og olía á eld þessarar
hitasóttarkenndu ímyndunar. Yfir
sjoinn barst rödd, há og skær eins og
hjölluhljómur: „SérSu ekki kaSal-
inn? Sko, hérna er kaSall!“
Hópur manna stóS í flæSarmálinu,
sumir héldu hjörtum ljósum hátt á
loft. Nú sáu þeir höfSinu bregSa fyr-
ir öSru hvoru og handleggina svamla
í yfirborSinu, lyftast og síga á víxl.
Skyldi maSurinn ná landi? Til þess
voru ekki miklar líkur, og þeir gátu
ekkert gert annaS en beSiS og hlust-
aS og veitt honum styrk meS nærveru
sinni; eftir einhverjum töfraleiSum
gátu þeir látiS liann skynja tilfinn-
ingar þeirra, aS þeir stæSu viS hliS
hans í baráttunni, enda þótt hann
væri einn og án hjálpar og þessi ó-
kyrra vík milli vina. Þeir tóku aS
kalla til hans. Hann heyrSi hrópin,
en gat engu svaraS. Hann gat ekki
opnaS munninn. Honum fannst tung-
an hafa stækkaS og ætla aS kæfa sig.
ÞaS var aSeins eitt, sem hann gat
gert og þaS var aS halda sundinu
áfrain. Kletturinn færSist nær, þaS
glampaSi á hann i ljósbirtunni; þaS
blikaSi líka á sjóinn, þegar ljósker-
in sveifluSust upp og niSur, eins og
útréttar hendur, sem væru aS reyna
aS draga hann til sín.
„Ekki gefast upp! Ekki gefast
upp!“ OrSin hljómuSu út til hans, en
hann heyrSi ekkert, nema ólm hjarta-
slögin í eigin harmi. Hann getur ekki
veriS meira en fimmtán faSma frá
landi. Fimmtán faSma. Sigurinn var
á næstu grösum. StormhviSa skall á,
vatniS þyrlaSist upp og særokiS skar
hann í framan eins og hnífur. „Uff!“
sagSi hann, „úff!“ En í þetta skipti
sá hann kaSalinn, sá hann, en tók
ekki í hann. Hann skorti afl, hann
megnaSi ekki einu sinni aS rétta út
25