RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Blaðsíða 97

Bankaviðskipti mín
Ejtir Steímien Leacock
^ HVERT skipti, sem ég kem inn í
banka, segir skynsemin skilið viS
mig. StarfsfólkiS gerir mig ringlaS-
an, skilrúmin gera mig ringlaSan;
allt gerir mig ringlaSan.
Þetta skiptir engum togum: Eg
ier í banka einhverra erinda, kemst
yfir þröskuldinn og er orSinn hringa-
vitlaus.
Eg vissi þetta fyrirfram, en kaup
ntitt hafSi veriS hækkaS upp í fimm-
tiu 0g sex dali á mánuSi, og því
fannst mér, aS ég yrSi aS leggja í
bók.
Eg álpaSist því inn og hvimaSi
felmtsfullur í kringum mig. Ég þótt-
ist vita, aS maSur, sem ætlaSi aS
leggja í bók, yrSi aS tala viS banka-
stjórann.
Eg skjögraSi Jrví þar aS skilrúm-
inu, sem spjald eitt stóS meS áletr-
uninni „Bókun“. Bókarinn var af-
undinn mannfjandi og allur á lengd-
ina. Ég þurfti ekki annaS en líta
framan í hann, og ég var ekki lengur
meS sjálfum mér. Ég talaSi hlökt-
andi, dimmri röddu.
„Gæti ég fengiS aS tala viS banka-
stjórann sjálfan?“ spurSi ég og bætti
viS: „einslega“, — hátíSlegur í
bragSi. Ég veit ekki, hvers vegna ég
sagSi „einslega“.
„Já, velkomiS,“ anzaSi bókarinn
og sótti bankastjóra.
Hann var hæggerSur maSur, al-
varlegur á svip. Ég greip dauSahaldi
í þessa fimmtíu og sex dali, sem
ég hafSi vöSlaS saman í kúlu i vasa
mínum.
„Þér muniS vera bankastjórinn
sjálfur?" spurSi ég. En þaS veit guS,
aS ég efaSist ekki um þaS.
„Já,“ svaraSi hann.
„Gæti ég fengiS aS tala viS yS-
ur?“ spurSi ég. „Einslega.“ Mér var
Jivert um geS aS hnýta „einslega“
aftan í setninguna, en ef ég hefSi
sleppt því, bar nánast aS skilja þaS
svo, aS ég teldi slíkt sjálfsagSan hlut.
Bankastjórinn horfSi á mig, og
þaS var ekki örgrannt um, aS kvíSa
kenndi í svipnum. Hann hélt auSsæi-
lega, aS ég ætlaSi aS ljósta upp ó-
skaplegu leyndarmáli.
91