Morgunblaðið - 25.05.2018, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 2018
✝ Grímur Bene-diktsson fædd-
ist á Kirkjubóli við
Steingrímsfjörð 7.
maí 1927. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 18. maí
2018.
Foreldrar hans
voru Ragnheiður
Lýðsdóttir frá
Skriðinsenni, f. 22.
júní 1895, d. 1. sept-
ember 1983, og Benedikt Gríms-
son, bóndi og hreppstjóri, f. 17.
apríl 1898, d. 21. júlí 1980. Systk-
ini Gríms eru Sigurður Matthías,
f. 29. desember 1928, d. 28. maí
2005, Lýður Valgeir, f. 2. sept-
ember 1931, og Rósa Jónída,
fóstursystir, f. 16. júní 1936.
Grímur kvæntist 26. júlí 1952
Kristjönu Höllu Ingólfsdóttur
frá Gilhaga í Hrútafirði, f. 18.
júlí 1930, d. 12. desember 2017.
1985, í sambúð með Stephanie
Thorpe, og Grímur, f. 1990, í
sambúð með Þorbjörgu Ástu
Leifsdóttur.
Grímur ólst upp á Kirkjubóli
og lauk barnaskólaprófi frá Hey-
dalsárskóla. Hann stundaði nám
við Héraðsskólann í Reykjanesi
og síðan Bændaskólann á
Hvanneyri og lauk þaðan bú-
fræðiprófi 1949. Grímur hóf bú-
skap á Kirkjubóli 1951, fyrst í fé-
lagi við föður sinn og síðar við
Sigurð bróður sinn. Þá var hann
sparisjóðsstjóri Sparisjóðs
Strandamanna á árunum 1976-
1997. Hann var stjórnarfor-
maður Kaupfélags Steingríms-
fjarðar í allmörg ár og gegndi
fjölmörgum öðrum trúnaðar-
störfum fyrir byggðarlagið á
starfsævi sinni og var virkur í fé-
lagslífi. Hann var húsvörður við
félagsheimilið Sævang í 25 ár.
Grímur og Kristjana hættu bú-
skap vorið 2000 og fluttu til
Reykjavíkur. Síðustu sex árin
hefur Grímur dvalið á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli.
Útför hans fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 25. maí 2018, klukk-
an 13.
Foreldrar hennar
voru Anna Sigur-
jónsdóttir, f. 11.
september 1900, d.
24. september 1987,
og Ingólfur Krist-
inn Jónsson, f. 26.
júlí 1983, d. 11. júlí
1932. Börn Krist-
jönu og Gríms eru:
1) Benedikt Guð-
mundur, f. 8. júlí
1953. Dóttir hans
og Þórdísar Gunnarsdóttur er
Sara, f. 1985, í sambúð með Al-
bert Val Albertssyni. Dóttir
þeirra er Lilja Karen. Albert á
eina dóttur úr fyrra sambandi. 2)
Anna Inga, f. 6. desember 1955,
maki Svanur Ingimundarson,
hann á tvö börn úr fyrra sam-
bandi.
3) Gunnar Rúnar, f. 22. júlí
1959, maki Ragna Þóra Karls-
dóttir. Synir þeirra eru Smári, f.
Með þessu fallega ljóði vil ég
minnast tengdaföður míns,
Gríms Benediktssonar, með
kærleiksríku þakklæti fyrir allt
sem hann var okkur.
Blessuð sé minning þín.
Jarðvist á enda, lífsgöngu lokið,
ljósið þitt slokknað, fölnuð brá.
Virðing og þökk, vegferðin öll, vel
í huga geymd.
Hljóðnuð er röddin, hæglátur
blærinn,
helguð þín brottför, Drottins náð.
Virðing og þökk, vegferðin öll, vel
í huga geymd.
Syrgjendur kveðja, söknuðinn finna,
sárasta harminn, tregans tár.
Virðing og þökk, vegferðin öll, vel
í huga geymd.
Faðmi þig ljósið, friðarins engill,
fylgi þér nú á æðra stig.
Virðing og þökk, vegferðin öll, vel
í huga geymd.
(Aðalsteinn Ásberg Sigurðsson)
Ragna Þóra Karlsdóttir.
Afi Grímur var seigur. Það
var orðatiltæki sem hann not-
aði óspart í gegnum tíðina, eitt
af hans uppáhalds. Ef maður
gerði eitthvað til að verðskulda
eitt „seigur“ frá afa, þá var
maður að standa sig. Svo var
annað sem hann sagði líka oft.
Það var „klaufaskapur“ og
hann hló alltaf á eftir.
Eftir að afi fékk Alzheimers-
sjúkdóminn og minnið fór að
bregðast honum þá var þó ein
saga sem hann gat lýst í smáat-
riðum. Sú saga sannar að hann
var seigur.
Hann og Diddi bróðir hans
voru í kringum 14-15 ára aldur.
Þeir voru vanir að fara út á
litlum árabát með pabba sínum
og veiða. Dag einn lá pabbi
þeirra í rúminu, veikur, og þeir
bræður suðuðu um að fá samt
að fara út á bátnum og leggja
lóðir. Móðir þeirra var ekki
hrifin af þessu, en pabbi studdi
drengina. Þeir fóru út og lögðu,
fengu sér í svanginn og svo aft-
ur út til að draga. Þá hvessir
svo út fjörðinn að þeir gáfust
upp og reru í land. Þeir bræður
fóru aftur út daginn eftir og
ætluðu svo sannarlega ekki að
gefast upp tvo daga í röð. Þeg-
ar þeir voru nýbyrjaðir að
draga þá þyngist allt í einu
rosalega. Þeir reiknuðu með
því að þeir hefðu krækt í gróð-
ur sem steinn væri fastur á, en
það var skrýtið að ef þeir gáfu
eftir þá seig það ekki niður.
Svo þegar þetta er komið upp
undir bátinn þá sjá þeir allt í
einu svaka stórt dökkt ferlíki
undir bátnum.
Þeir voru skelkaðir, en vildu
ekki sleppa þessu. Þeir drógu
þetta upp að bátnum og sáu þá
að það var hákarl. Risastór.
Hann var fastur í kjaftinum og
línan hafði vafist utan um
sporðinn líka. Það var sporð-
urinn sem kom upp að bátnum
þegar þeir drógu. Þeir bræður
reyndu að róa í land en þá tek-
ur helvískur hákarlinn við sér
og byrjar að synda út á sjó og
dregur þá á árabátnum á eftir
sér. Sem betur fer voru
Naustavíkur-bræður ekki langt
frá á trillu. Þeir sáu afa og
Didda róa og róa, en ekki kom-
ast neitt áfram. Þeim fannst
það skrýtið og sneru því við og
komu til móts við þá. Þeir
drógu unglingana í land með
afla dagsins, risahákarl. Afi
sagði að það hefði alltaf verið
hnífur tilbúinn til að skera á
línuna ef þeir hefðu stefnt út á
hafsjó, en þeir vildu sýna að
þeir væru „seigir“.
Sveitahjartað í afa var svo
seigt að þrátt fyrir að þurfa að
berjast við þennan erfiða sjúk-
dóm sem strokaði út hverja
söguna á fætur annarri þá sló
það áfram af krafti í langan
tíma. Það er svo erfitt og flókið
að vera búinn að syrgja að
miklu leyti karakter og per-
sónuleika afa í nokkur ár áður
en hann loksins kvaddi okkur,
en ég man ennþá eftir góðu
stundunum. Ég man hversu
hlýr og góður hann var við okk-
ur barnabörnin og hversu inni-
lega hann gat hlegið. Það verða
fagnaðarfundir hjá honum og
ömmu Sjönu. Bless afi og takk
fyrir allt. Þú varst seigur.
Smári Gunnarsson.
Oft þegar mér tekst vel í ein-
hverju heyri ég í kollinum orðið
„seiiigur!“ sagt með sömu inn-
lifun og afi Grímur gerði í den
þegar maður gerði eitthvað vel.
Afi hafði einstakt lag á litla of-
virka nafna sínum og mér
fannst við alltaf vera teymi,
Grímarnir tveir. Hann leyfði
mér að prófa allt í sveitinni, og
leyfði mér sjálfum að komast
að því hvað mætti og hvað
mætti ekki, enda duglegur að
hlæja að því þegar ég gerði ein-
hverja vitleysu og var fljótur að
mæta þegar ég fór fram úr
mér.
Ég var hvergi öruggari en
hjá afa Grími og ég er gífurlega
þakklátur fyrir tímann sem ég
átti sem barn í sveitinni á
Kirkjubóli.
Ég leit alltaf mikið upp til
afa og hann er líklegast sá sem
ég stúderaði mest þegar ég var
yngri. Ég tók eftir litlum hlut-
um eins og hvernig hann klór-
aði sér alltaf smá í andlitinu áð-
ur en hann hreyfði við
taflmanni í reglulegu skákinni
okkar, hvernig hann beit stund-
um í tunguna þegar hann
skellti uppúr og hvernig hann
hallaði höfðinu svona snöggt til
hliðar og niður þegar hann
lagði áherslu á eitthvað.
Fyrir utan að stúdera hreyf-
ingar hans og uppeldisaðferðir,
þá var afi alltaf að mínu mati
best klæddi maðurinn í her-
berginu. Ég hef allavega oft lit-
ið í spegil og hugsað: Þú ert
klæddur alveg eins og afi Grím-
ur! Það hefur alltaf verið í mín-
um augum gæðastimpill, enda
spyr tískan ekki um aldursbil.
Ég hef oft sagt það að ég geti
ekki beðið eftir því að verða afi
Grímur einn daginn, það er
heldur betur pressa á litla
nafna.
Sjáumst síðar, elsku afi.
Þinn
Grímur.
Elsku afi minn.
Ég á svo margar góðar
minningar um þig. Það voru
forréttindi að eiga afa og ömmu
sem bjuggu í sveit. Þú hugsaðir
svo vel um sveitina þína, fjöl-
skylduna, heimilið, kindurnar,
fjöruna og jörðina. Þú varst
ráðagóður og útsjónarsamur og
hafðir alltaf nokkur trix uppi í
erminni eins og þú sagðir svo
oft. Í sveitinni var maður svo
frjáls. Mér fannst svo gaman að
fara með þér á dráttarvélinni í
fjöruna að draga rekaviðar-
drumbana úr sjónum og tína
rusl eða vera í fjárhúsunum og
hugsa um kindurnar. Sauðburð-
urinn var sérstaklega skemmti-
legur því þá var hægt að hjálpa
svo mikið til. Fyrir litla stelpu
var líka rosalega spennandi að
fá að sitja í skrifborðsstólnum
þínum, leika með reiknivélina
og þykjast vera sparisjóðsstjór-
inn. Eftir að þið amma fluttuð
til Reykjavíkur átti ég líka allt-
af öruggt skjól hjá ykkur, það
var alltaf pláss fyrir mig og þið
voruð alltaf til staðar þegar ég
þurfti á að halda. Síðustu sex
ár hafa verið erfið, að horfa
upp á þig hverfa frá okkur inn í
Alzheimers-sjúkdóminn en
samt vera á staðnum, nú hefur
þú fengið kærkomna hvíld.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku afi minn, það er sárt
að kveðja þig í dag, takk fyrir
alla hlýjuna og allt sem þú
kenndir mér.
Sara Benediktsdóttir.
Það eru rétt rúmir fimm
mánuðir síðan við kvöddum ná-
frænku mína og vinkonu Krist-
jönu Ingólfsdóttur, Sjönu
frænku, nú þegar við kveðjum
eiginmann hennar og vin okkar,
Grím Benediktsson. Þeim
sómahjónum á ég mikið að
þakka frá þeim tíma sem ég og
mín fjölskylda bjó og starfaði á
Hólmavík.
Þau tóku mér, stráklingnum
úr Borgarnesi, opnum örmum
þegar ég ásamt konu minni og
dóttur flutti norður á Strandir
árið 1994. Fyrstu vikurnar eftir
að ég hóf störf hjá Kaupfélagi
Steingrímsfjarðar á Hólmavík
bjó ég hjá þeim Grími og Sjönu
og ekki var atlætið til að kvarta
yfir, veitingarnar í eldhúsinu
hjá frænku eins og maður væri
í veislu alla daga og notalegar
stundir með Grími á kvöldin
þar sem málin voru rædd og
mér kynntar Strandirnar og
það góða fólk sem þar bjó á
þeim tíma.
Grímur var heilsteyptur
maður og orðið ljúfmenni er
það sem mér dettur ætíð í hug
þegar ég hugsa til hans, alger
klettur sem lét ekki hagga sér
mikið. Grímur var glaðsinna og
stutt í brosið og fáum hef ég
kynnst þar sem brosið nær eins
skýrt til augnanna og hjá Grími
blessuðum sem nú hefur fengið
hvíld eftir langa sjúkdómslegu
á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Á Kirkjubóli var Sparisjóður
Kirkjubólshrepps og síðar
Strandamanna starfræktur,
Guðrún kona mín réðst til
starfa hjá Grími að afloknu
fæðingarorlofi og var afar gott
að starfa hjá og með Grími.
Hans mannkostir komu sér vel
í öllum samskiptum við við-
skiptavini sjóðsins, við vorum
svo heppin að samhliða því sem
Guðrún starfaði hjá Grími sá
Sjana um að gæta sonar okkar
og varð hann á þeim tíma eins
og hennar ömmustrákur.
Ekkert var sparað í vinar-
hótum gagnvart Ólafi Axel og
eins var gagnvart Jóhönnu
Marín, dóttur okkar, sem fór
reglulega í heimsókn til Sjönu
og Gríms. Jóhanna fékk fljótt
mikla ást á Kirkjubóli, meira að
segja það mikla að hún ákvað
að gefa lömbunum hjá þeim
Grími og Sjönu snuðin sín þeg-
ar hún vordag einn ákvað að
hætta að nota þann búnað.
Einnig er til merkis um þann
sess sem þau hjón öðluðust í
hjarta okkar barna að enn þann
dag í dag gengur ein smurosta-
tegund, sem mitt fólk fékk
mikla ást á hjá þeim hjónum á
Kirkjubóli, undir heitinu
„Sjönu og Gríms ostur“ í minni
fjölskyldu og er hann gjarnan
keyptur þegar gera á vel við
sig.
Það var góður tími sem við
áttum á Hólmavík og þar eig-
um við enn góða kunningja og
vini, það var okkar lán að eiga
gott fólk að á svæðinu, þau
Grím, Sjönu og syni þeirra og
þeirra fjölskyldur, fólk sem var
okkar bakland ef svo má segja
meðan við vorum að koma okk-
ur fyrir í Lækjartúninu og í
raun allan þann tíma sem við
dvöldum á Ströndum.
Það er margs að minnast og
ekki síður að þakka fyrir þegar
hugurinn leitar til baka nú þeg-
ar komið er að leiðarlokum hjá
heiðursmanninum Grími Bene-
diktssyni.
Ég og mín fjölskylda vottum
frændfólki okkar og vinum,
þeim Önnu Ingu, Benedikti,
Gunnari Rúnari og öllu þeirra
fólki, okkar dýpstu samúð.
Hvílið í friði elsku Grímur og
Sjana, hafið þökk fyrir allt og
allt.
Björn Bjarki Þorsteinsson.
Grímur
Benediktsson
Ég er vinkona
þín og þú ert vinur
minn. Elsku gullið
mitt.
Þú með allar
áhyggjurnar þínar, af litlu hlut-
unum. Fólkinu sem þú hélst að
hefði skoðanir sem gætu sært
þig. Fólkinu sem þú hélst að
væri mikilvægara en þú, en eng-
inn var mikilvægari, elsku Valdi-
mar, en þú sjálfur. Þú varst
söguhetjan í þinni sögu en þú
bara sást það ekki alveg alltaf.
Allir aðrir voru svo rosalega
stórir og merkilegir nema þú
sjálfur fyrir þér.
Allir sigrarnir sem skiptu þig
svo miklu máli en voru svo lít-
ilvægir í stóra samhenginu.
Vinirnir sem þú áttir og elska
þig svo mikið en þú hélst að þú
þyrftir að sanna þig fyrir til að
verðskulda.
Öll ástin sem þú hélst að þú
þyrftir að hafa fyrir og umræðu-
efnin sem urðu að standast þín-
ar heimspekilegu væntingar og
staðla.
Heimspekingurinn minn,
elsku vinur. Elsku ljúfi, týndi
ástríki vinur minn. Þú gerðir
svo ótrúlega miklar kröfur á
sjálfan þig.
Þú listamaður af guðs náð og
ævintýramaður lífsins. Svo fast-
ur á milli þess sem var og hug-
sjóna þinna sem öll þessi orka
og sveimhugur átti erfitt með að
finna farveg fyrir.
Þú áttir svo mikið inni. Svo
mikinn tíma til að finna út úr
Valdimar Snær
Stefánsson
✝ Valdimar SnærStefánsson
fæddist 14. nóv-
ember 1993. Hann
lést 2. maí 2018. Út-
för hans fór fram
14. maí.
þessum hlutum öll-
um, svo mikinn
tíma til að finna
leiðina heim í þína
listamannsköllun
sem svo sannarlega
var til staðar. Nú
er sá tími óvænt
liðinn og það eina
sem huggar er
hversu ótrúlega fal-
lega orku og minn-
ingar þú skilur eft-
ir. Þú yndisvera. Þú ljúfa, gamla
sál.
Þú kunnir aldrei að segja
neitt nema fallegt, þú kunnir
ekki að vera vondur við neinn
nema sjálfan þig. Og það brýtur
hreinlega hjarta mitt að hafa
ekki getað fengið tækifæri til að
segja þér hversu yndislegur þú
ert, hvað mér þykir ósegjanlega
vænt um þig og hversu mikið ég
sakna þín, fyrr en eftir að þú ert
farinn. Þú ert bókað á fallegasta
staðnum núna að þvæla með
allskonar kenningar um eitt og
annað sem skiptir svosem ekki
öllu máli í stóra samhenginu en
er gaman að velta fyrir sér.
Þú ert svo mikið gull. Þú ert
svo mikilvægur. Þú skiptir mig
svo miklu máli, elsku Valdimar,
jafnt nú og áður. Það er viss
huggun að vita að nú ert þú
loksins við stjórnvölinn. Það er
friður í kringum þig og þú jafn
dularfullur í ævintýraleit þinni
nú og áður en lagt var af stað.
Megi allar góðar vættir, mínar
hlýjustu kveðjur og ljós alls
þess sem gott er verða þér hinn
skærasti viti í leit þinni að hin-
um eilífa sannleik sem var og er
þér svo mikilvægur. Ég mun
aldrei gleyma þér og væntum-
þykja mín til þín og þakklæti á
sér engin mörk.
Maríanna Jóhannsdóttir
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
ÞURÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kleppsvegi 4,
sem lést 14. maí, verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju mánudaginn 28. maí
klukkan 13.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi.
Haukur Már Stefánsson Soffía Bryndís Guðlaugsdóttir
Arnheiður Svala Stefánsd. Jens Gunnar Ormslev
Guðmundur Þór Stefánsson
Ástkær bróðir og móðurbróðir,
ÁSGEIR GÍSLASON
trésmiður,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði laugardaginn
12. maí. Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði mánudaginn 4. júní klukkan 15.
Kolbeinn Gíslason
Haukur Þór Haraldsson
Katrín Haraldsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HALLDÓRA SIGURJÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður að Sjafnargötu 12, Reykjavík,
lést á Hrafnistu að morgni 23. maí.
Útför hennar fer fram frá Hjallakirkju fimmtudaginn 7. júni
klukkan 13.
Edda G. Björgvinsdóttir
Birgir Björgvinsson Ásta Edda Stefánsdóttir
Áslaug Högnadóttir Páll Haraldsson
Andri Björn Birgisson Johanna Velásquez
Brynja Dóra Birgisdóttir Ragnar B. Ragnarsson
Týr Fáfnir Stefánsson