Tíminn - 24.12.1949, Blaðsíða 20

20
JÓLABLAÐ TÍMANS 1949
Morguninn eftir kom maddama Þóra. Þá fór
hann út, seldi trúlofunarhringinn og fínu föt-
in og allt annað frá dýrðardögunum. Svo sótti
hann saumavélina, sem hann hafði veðsett,
kvöldinu áður, og setti hana á sinn stað. Svo
yfirgaf hann húsið. Önnu bað hann fyrir
kveðjubréf til Emilíu. — Nú stóð hann aftur
úti á götunni, i gömlu fataræflunum og með
hattkúfinn með páfuglsfjöðrinni. Hann sá
fallegan vagn við húsdyrnar. Hildur átti í
fyrsta — og líklega síðasta — sinni að aka i
fínum vagni. Hún var flutt í honum á sjúkra-
húsið. Með hitaveikisroða í kinnunum lá hún
þarna, vafin teppum og í óráðinu fannst
henni hún vera að aka til kirkjunnar, sem
brúður.
„Ódýr hjúkrun,“ nefndist það á sjúkrahús-
máli. Stór, björt og loftgóð stofa. Borð þakið
meðalaglösum og ýmsum áhöldum og sterk
meðalalykt. Meðfram veggjunum, háfætt rúm,
með hvítum lökum. í hverju þeirra sjúk kona.
Sumar fárveikar, aðrar í afturbata. Hjúkrun-
arkona útbýtir meðölum og svaladrykk. Geng-
ur á milli sjúklinganna, blíð eins og engill,
hughreystir og hjálpar, eftir föngum.
Það er heimsóknartimi. Við hvert rúm situr
einn eða fleiri, ættingjar og vinir, með hlut-
tekningu og uppörfun. Upp úr vösum og tösk-
um gægjast ávextir, sælgæti o. fl. sem tekist
hefir að fela fyrir hjúkrunarkonunni. í einu
rúminu liggur Hildur. Á stólnum við rúmið
hennar situr Hrafn og horfir með ánægju á
grönnu fingurna hennar, sem eru að skræla
appelsínu. Hann hefir ekki bragðað mat allan
daginn til þess að geta fært henni þessa einu
appeisínu. Hildur er búin að liggja þarna 1
mánuð. Siðustu 14 dagana hefir hún haft ráð
og rænu og það eru gleðilegustu dagarnir, sem
hún enn hefir lifað. Á hverjum degi kemur
Hrafn og situr við rúmið hennar og færir
henni ávexti eða eitthvað annað til að gleðja
hana. Hann er löngu búinn að biðja um og fá
fyrirgefningu hennar. Þarna liggur hún föi
og falleg, kryppan sést ekki, og augun ljóma
af hamingju.
— Finnur þú mikið til? spyr hann áhyggju-
fullur. |
— Nei — nei. Ég er næst um því of frísk.
Hér liður mér svo vel og þarf engar áhyggjur
að hafa. Ég ligg bara og byggi skýjaborgir. Þú
kemur líka á hverjum degi. Þegar ég kem
heim á kvistinn, fer ég að sauma aftur og þá
hættir þú að heimsækja mig og gleymir mér.
— Gleymi þér! Hvað á ég að segja þér það
oft að þegar þér er batnað giftum við okkur
og þú hjálpar^mér til að verða heiðarlegur
maður og kennir mér að vinna.
— Þú misskilur sjálfan þig, Hrafn. Þú elsk-
ar mig ekki, kennir bara í brjósti um mig.
Þú yrðir aldrei hamingjusamur með mér.
— Hildur, ég lofa því að----
— Lofaðu engu, vinur minn. Ég lofaði því
einu sinni að vera systir þín. Það loforð skal
ég efna. — En nú skuium við tala um eitthvað
annað. — Hvernig líður Emilíu? Hún er alveg
hætt að koma til mín. Kannske hún sé hrædd
um að hitta þig hér?
— Emilía er trúlofuð aftur og ætlar að gift-
ast eftir mánuð.
— Hverjum?
— Ég veit það ekki. Hansen sagði mér
þetta, en nefndi nafn mannsins svo óskýrt,
að ég heyrði það ekki.
Hildur virti hann fyrir sér um stund: —
Hrafn! Þú ert fallegur.
— Já, og uppstrokinn, sagði hann brosandi
og leit á gáuðslitna fataræflána, sem enn
höfðn látið á sjá, þennan mánuð.
— Það er eitthvað, sem fer þér svo vel.
Settu á þig hattinn, hann klæðir þig. Fjöðr-
in varpar ljóma á hann. Það gleymist hvað
hann er gamall og slitinn. Hrafn! Þið eruö
líkir — þú og hatturinn.
— Já, við erum mestu ræflar.
— Það er eitthvað við þig. Eitthvað, sem
glóir á eins og fjöðrina í hattinum. Eitthvað
gott og fagurt. Það er þin páfuglsfjöðúr.
Snúðu höfðinu dálítið. Já, svona, nú glóir hún
og tindrar eins og hún sé samansett af ótal
gimsteinum.
— Það eru ástúðlegu augun þín, sem varpa
á hana ljóma.
— Ég held að við séum að verða nokkuð
skáldleg, bæði.
— Það er vorið. Þetta liggur í loftinu.
— Æi, já. Nú kemur vorið, með fuglasöng
og blómailm. Hrafn! Á vorin sat ég og saum-
aði allar stundir, samt var ég heila daga úti
í skógi.
— Úti í skógi?
— Já, það var ósköp auðvelt. Ég fékk mér
bara dálítinn vönd af vorblómum og sí-
grænu laufi, setti þau í glas og — sVo dreymdi
mig út í skóg.
— Gott og vel. Á morgun skaltu koma út
í skóg. Ég skal ná í blómin.
— Ennþá eru engin blóm komin. Snjórinn
er ekki enn tekinn upp, það er ekki nógu á-
liðið enn.
— Það eru víða auðir blettir, þar sem vor-
blómin eru farin að gægjast upp úr moldinni
og ég er nokkuö fundvís.
— Þú dekrar allt of mikið við mig.
Hrafn stóð upp. Hann tók innilega í hönd
Hildar og horfði ástúðlega í augu hennar.
— Vertu nú sæl, Hildur. Á morgun göng-
um við í skóginn saman.
— Vertu sæll, Hrafn! Já á morgun göngum
við saman í skóginum — við tvö.
Það var kalt og dimmt i skóginum. Sólin
var hætt að gera tilraun til að brjótast í
gegn um þokuna. ískaldur stormurinn þaut
ömurlega í blaðlausum trjánum. Hrafn kaf-
aði í snjónum. Hann skalf af kulda. Andlit
hans var nærri því eins hvítt og snjórinn. í
hálfloppnum höndunum hélt hann á ofurlitl-
um vendi af sígrænu laufi og nokkrum veiklu-
legum vorblómum. Hann riðaði á fótunum,
en hélt þó áfram að leita. Veiðimann bar
þarna að. Hann var með fuglakippu og byssu
um öxl.
— Hvað eruð þér að gera hér? spurði hann.
— Ég er að tina blóm, sagði Hrafn og brosti
dauflega.
— Er það nú atvinna, fyrir fullorðinn
mann?
— Það er handa sjúklingi.
I —• Þér lítið nú út fyrir að vera sjúklingur
sjálfir. Þér hríðskjálfið. Hér er veiðipelinn
minn. Fáið þér yður brennivínssopa, það
hressir yður og hitar.
Hrafn tók við flöskunni og drakk með á-
fergju.
— Fáið yður meira svo yður hlýni almenni-
lega.
Hrafn drakk annan vænan teig. Vínið
smaug eins og eldur út í hverja æð og taug.
Veiðimaðurinn kvaddi vingjarnlega og hélt
leiðar sinnar. Hrafn svimaði. Hann fálmaði
eins og hann væri að leita að einhverjum
stuðningi. Hann hafði engan mat bragðað í
tvo sólarhringa. Hann skjögraði áfram, nokk-
ur fet, svo hneig hann niður við eitt tréð.
Fönnin var mjúk og nú fann hann ekki til
kuldans. Augun luktust aftur en opnuðust á
ný og hann sá gegn um þokuna ofurlítinn
heiðan — bláan blett. Svo beygði hann höf-
uðið og sofnaði. 1 vinstri hendinni hélt hann
enn fast á litla blómvendinum. Himininn
sortnaði á ný og veturinn stráði, með kaldri
hönd, síðustu snjókornunum sínum á jörðina.
Hrafn vissi ekki af því og fann ekki snjó-
kornin, sem flögruðu um andlit hans og földu
sig í dökku skegginu. Hann svaf og hann
dreymdi. — Dreymdi að sólin skein á skrúð-
grænan skóginn, þar sem hann gekk við hlið
Hildar. Hún var svo ung o g fögur, gleðin
skein úr augunum og hún söng svo yndislega:
Það er indælt að ganga í skógnum með þér
— yndislegt að vera tvö saman. Og sólin
skein, fuglarnir sungu og blómin brostu.
Aftur var heimsóknartími. Nú sat enginn
við rúm Hildar. Hjúkrunarkonan gekk um.
— Hrafn er ekki kominn ennþá, sagði
Hildur. Hann lofaði að ^era mér vorblóm.
Hann hefir líklega ekkert fundið.
Hjúkrunarkonan strauk blíðlega um vanga
Hildar og fór. Hún kom rétt strax aftur. Hún
hélt á ofurlítlum vendi af grænu laufi og
vorblómum.
— Þessi blóm eru til þin, Hildur. Þau eru
frá Hrafni.
— Kemur hann ekki sjálfur?
— Hann getur það ekki.
— Hvers vegna? Því horfið þér svona á
mig? Æ, hefir honum nú orðið eitthvað á
aftur?
— Er hætt við því, að honum verði eitt-
hvað á?
— Nei, nei! En hann er dálítið ógætinn.
Hann er ekki slæmur.
— Þætti yður ekki vænt um, ef þér gætuð
verið vissar um, að honum yrði aldrei neitt
á framar?
— Ég skil yður ekki. Hvar er hann?
— Hann er úti í líkhúsinu. Hann fannst í
skóginum — dáinn, og var fluttur hingað.
— Dáinn! Ó, hann dó fyrir mig. Hann fór
þangað til þess að tína blóm, handa mér.
— Já, og við skulum vona, að hann hafi nú
fundið blóm, sem aldrei fölna.
— Æ-já! Þetta hefir sjálfsagt verið bezt
fyrir hann, og Hildur hallaði höfðinu að
brjósti hjúkrunarkonunnar og grét. En grát-
urinn var hægur og beizkjulaus.
Aftur sat Hildur á kistlinum sínum og
saumaði. En nú dreymdi hana ekki lengur
dagdrauma, né byggði skýjaborgir. Hún lifir
i minningunum. Hjarta hennar er musteri
ástar hennar. Þar geymir hún mynd ástvin-
ar síns fegraða og ummyndaða, eins og hún
sá hann seinast á sjúkrahúsinu, þar sem sólin
skein á páfuglsfjöðrina í hattinum hans,
svo hún glóði í öllum litum regnbogans.
Þannig sér hún hahn í anda. Hún sér ekki
andlitið afmyndað af drykkjuskap og alls-
konar eymd. Hún sér ekki fataræflana, sem
hanga utan á þessum skinhoraða vesaling.
Hún sér bara dökku augun hans og glitrandt
fjöðrina; hún sér aðeins það fagra og góðaj
sem hulið var undir tötrunum og eymdinni
— af því hún sér það með augum kærleik-
ans. —
Og augu kærleikans sjá í gegn um hjúp
lasta og glæpa, hvað þykkur sem hann er,
inn í innstu fylgsni sálarinnar, þar sem guðs-
neistinn liggur falinn. Og enginn er svo djúpt
sokkinn í fen lasta og eymdar, að kærleik-
urinn nái ekki að bjarga honum, sá kær-
leikur, sem alltaf leitar að páfuglsfjöðrinni
í hattinum — og finnur hana.
Og þegar öll kurl koma til grafar, er áreið-
anlega enginn svo aumur, að hann eigi ekki
einhverja páfuglsfjöður i hattinum.
Kristjana Ó. Benediktsdóttir, frá Bakka
þýddi.
Tvö gömul brot
Vorperla
Sýndu mér hvernig sólin brosir,
sýndu mér hvernig vorið grœr.
Kveddu úr hug mér kuldann og myrkrið.
— Komdu nær.
Sýndu mér hvernig lifsþráin lætur
lyftast hinn veikasta gróður.
Þú, sem ert perla alls sem andar
og átti jörðina að móður.
Að náttmálum
Hvar geymdir þú pund þitt?
Hvað gerðirðu í dag?
Hvað græddist á návist þinni?
Varð glaðari fylgdin með betri brag
og bjartari hópsins kynni?
Hvað byggðir þú upp? Hverju barg þín hönd?
Hvort brauztu hér nýja vegi?
Hvar kveiktir þú vita á veglausri strönd?
Hvað vannstu á þínum degi?
H. Kr.