Tíminn - 24.12.1949, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ TÍMANS 1949
27
INGRID FDLDERLUND HAN5EN:
V ¥ ¥ ¥
*
sQsta
róaa
a
flrá
aa rdóli liÁinu
Það hafði gengið á ýmsu fyrir Emanúel
Jensen síðustu árin áður en hann komst í
þjónustu póststjórnarinnar, en fram af því
varð hann fljótlega fastur bréfberi og fékk
þar með einkennisbúning sinn, — hárauðan
jakka með blikandi silfurhnöppum.
Hið dreymandi yfirbragð æskunnar, sem
honum var eiginlegt að vakna frá endrum
og eins, hvarf honum smám saman og í stað-
inn færðist yfir hann svæfandi ró, sem ein-
kenndi allt hans fas og framgöngu.
Góð og ill tíðindi runnu daglega um greip-
ar hans í þrjúhundruð og fimmtiu bréfa-
kassa. Hann steig af gamla hjólinu sínu og á
það aftur mörg hundruð sinnum á hverjum
degi, hvort sem það var heiður og sólheitur
sumardagur, grár og hráslagalegur haust-
dagur, brakandi vetrarfrost eða vordýrð í
maí og júní eins og núna var, þar sem .hann
sat á hjólinu og barst hús frá húsi án þess
að hrærast hið minnsta úr öruggu jafnvægi
hugans. Hann opnaði rauð og hvít og hrafn-
svört garðhlið og laufin af trjánum féllu yfir
hann og hann lyfti upp bréfkassalokum með
allskonar nöfnum, sem sátu föst í huga hans
eftir á.
— Ó, pósturinn. Þú færir mér þó eitthvað
í dag! Það kom ljómandi geðþekk unglings-
stúlka þjótandi frá dyrunum hjá Lilliefalk
málafærslumanni. Helzt mátti hugsa sér, að
hún gæti fleygt sér um hálsinn á póstinum,
ef hann svaraði henni játandi, — þarna, þar
sem hann stóð.
Hún var í ljósrauðum léreftskjól með hvíta
svuntu og litla línhúfu á höfði.
— Ó, póstur! Þú mátt ekki segja, að það
sé ekki neitt! Stóru, .bláu augun hennar stóðu
föst á honum meðan hann fletti bréfunum,
vitandi vel, að allur pósturinn í þetta hús var
eitthvað leiðindaprent til málafærslumanns-
ins. Annað var það ekki í nr. 14.
— Irma Kjær,. sagði hún til skýringar og
rýndi áköf á bréfin hjá honum, svo nærri, að
ljósu brúnahárin og línhúfan námu rétt við
rauða ermina. — Er það, er það ekki neitt?
Röddin var hás af vonbrigðum. Varirnar
bærðust og hún deplaði augunum ótt og títt
svo að þau héldust þurrari.
— Nei-ei. Jensen fann til sektar að standa
hér og angra vesalings stúlkuna.
— Nei. í þetta skipti virðist það ekki vera
neitt, en ég kem nú aftur klukkan fjögur með
Kaupmannahafnarpóstinn, og þá skal það
svei mér koma, sagði hann uppörvandi og
horfði á röku hvarmana og neðrivörina, sem
titraði viðkvæmt og geigvænlega.
Stúlkan herti sig upp með manndómslegu
átaki og brosti dauft og vandræðalega.
— Það eru nú þrjár vikur síðan hann fór.
Hann er í fótgönguliðinu. Ég skil þetta alls
ekki, bætti hún við og leit í gráu, rólegu aug-
un hans Emanúels, sem stöfuðu mildri hlut-
tekningu.
— O, — bíddu nú við og láttu ekki hjartað
bresta fyrir klukkan fjögur. Þá kemur þetta
nú, sagði hann aftur og skellti töskunni í
lás um leið og hann fékk stúlkunni þetta
prentaða, sem húsbóndi hennar átti.
— Heldurðu það? sagði hún vongóð og
snerist á hæli og hélt sprettinum upp að
húsinu, án þess að líta um öxl.
Klukkan fjögur stóð hún við hliðið með
lítinn loðhund í bandi og mændi eftir honum.
Nú var hún í svörtum kjól með hvíta svuntu
og hvítar, stífar, uppbrotnar ermar, og kraga
í silkisokkum á hælaháum skóm. Gullna hár-
ið hennar og hvíta línhúfan gægðust fram
undan persnesku sýrenunum og strax og
augað eygði rauða jakkann niðri við hornið
kailaði hún:
— Ó, póstur! Ertu með nokkuð? Hún
hoppaði á háu hælunum eins og óþolinmóð-
ur krakki, sem stendur á öndinni af eftir-
væntingu.
Emanúel sveiflaði fætinum yfir gula hjól-
ið og hristi höfuðið.
Hann var alvarlegur eins og maður, sem
kemur með andlátsfregn. Hvílík hluttekn-
ing! Þegar einhverjum liggur við örvinglun,
er ekki neitt, sem getur lyft huganum eins
og samúð og hluttekning. Sólskinshár stúlk-
unnar seig niður á armlegg hennar, sem
hvíldi á hliðgrindinni. Hvíta lykkjan á
svuntulindunum á baki stúlkunnar titraði af
geðshræringu.
Emanúel vissi ekki vel hvað til bragðs
skyldi taka. Þúsundir hálfgleymdra tilbrigða
úr sögunum sem hann las í æsku, þegar hann
vann í bóka- og pappírsverzlun systranna frá
Uglubjargi, ruddust gegnum hans rólega
höfuð. Hvar voru nú takmörkin milli þess,
sem viðeigandi var, og hins, sem var „of
svæsin áleitni", eins og hann mundi að kenn-
arinn hafði sagt í fyrsta bekk G.
— Ungfrú — var það ekki Kjær. Jú, hún
hét Kjær. Ungfrú Kjær. Taktu þetta nú ekki
svona — svona geyst. Jensen póstur hallað-
ist þungt að grindinin bg notaði sér aðstöðu
sína á þessari viðkvæmu stund ef. til vill ör-
lítið meira en bezt sómdi. Hann hafði aldrei
verið nærgöngull við kvenþjóðina. Hann hafði
bara lesið um það kyn — og svo ímyndað
sér og skáldað ofurlítið sjálfur hið innra með
sér um þessar litlu, einkennilegu smáverur.
Nú straukst hendi hans róandi niður yfir sól-
skinshárið og yfir mjúkan og hlýjan vanga,
sem var votur af tárum.
— Ungfrú Irma! — Það er svo sem ekkert
nýtt, að stríðsmenn séu svona dálítið ó-
tryggir, — svona í þessu tilliti. Og — já, —
ef hann er nú þess háttar manntegund, — ja,
— þá skaltu bara hressa þig upp og láta
hann sigla sinn sjó. Ung og glæsileg stúlka
eins og þú kemst allra sinna ferða án hans.
Rakkinn byrjaði að ýlfra. Hann var svo við-
kvæmur, sagði húsmóðir hans. Pósturinn laut
yfir grindina og klóraði honum í hnakkan-
um. Hann var tekinn að hafa áhrif á þessi
mál. En það var dálítið skrítið að standa og
hughreysta svona yndislega stúlku, sem stóð
hér í öngum sínum. Hún var þjónustustúlka
hjá málafærslumanninum, hafði hún sagt.
— En hvað þú ert góður póstur, sagði hún
allt í einu og lyfti höfðinu dálítið og brosti
yndislegar en nokkur kvenhetja í birgða-
skemmu Uglubjargssystranna. Það varð
eitthvað svo þröngt um hjarta póstsins undir
rauða jakkanum með silfurhnöppunum. Ár-
um saman hafði honum fundist sér ofaukið
í þessum heimi, sem bjó þó yfir svona miklu
fallegu og góðu handa manni, — og — en
hvað sýrenurnar ilmuðu og jasmínurnar
lika, — það var blátt áfram deyfandi angan.
Póstinum hitnaði og hann kenndi svima
undan þakklæti þessara bláu augna. En hvað
hún var annars lagleg, þessi Irma.
— Gætum við ekki talað dálítið betur sam-
an í kvöld? spurði hann varlega. Við gætum
gengið hérna niður á hafnarbakkann í góða
veðrinu. Það er slæmt að sitja hér ein og láta
sér leiðast.
— Jú-ú — þakka þér fyrir. — Kannske.
Hún dró svarið við sig meðan Jensen strauk
um hendi hennar og beygði sig til að klóra
rakkanum í hnakkanum. Hún var dálítið
hugsandi fyrst en lét sig svo og lofaði að
koma. Veðrið var svo undarlega gott, — og
kvöldin svo björt.
Emanúel beið fágaður og strokinn í grá-
um fötum fyrir framan söluturninn við höfn-
ina litlu fyrr en klukkan var átta. Bvo kom
hún, dálítið rauðeygð en samt sem áður svo
hjartanlega hugguð, og varð honum sam-
ferða út að vitanum, og þau horfðu á sólar-
lagið meðan þau töluðu fram og aftur um
hitt og þetta. Emanúel keypti kaffi handa
þeim í veitingastofunni i skóginum og var
dásamlega indæll við hana.
Það kom-ekkert bréf daginn eftir og held-
ur ekki næsta dag. Hún skauzt fram milli
sýrenanna á hverjum degi og spurði um bréf
og lét Emanúel hughreysta sig og róa, og
einn góðan veðurdag hallaði hún án allrar
þvingunar frá hans hlið vanganum að eld-
rauða jakkanum hans og sagði: Hann hefir
þá gleymt mér, Jensen.
Þau stóðu í skjóli bak við gullregnið við
bílskúrinn, og Emanúel, sem líka hafði tap-
að allri trú á fótgönguliðsmanninn, kyssti
hana blíðlega. Irma veitti ekkert viðnám.
Hún fann þægilegt öryggi í umhyggju Em-
anúels og leitaði þess öryggis ótæpt á þeim
undraverðu dögum, sem nú fóru i hönd. Em-
anúel lifði í svimandi sælu. Líf hans hafði
allt í einu fengið tilgang og takmark. Og
um helgar kom Irma heim með honum og
heilsaði foreldrum hans, sem bæði voru hrif-
in. Emanúel hafði á æskuárum sínum orðið
þeim dálítið til hrellingar, en nú hafði Irma
gert hann að nýjum manni. Foreldrunum
fannst, ekki, að hér væri nauðsyn á langri
trúlofun. Þau fóru að tala um giftingu með
haustinu og gamli maðurinn hafði jafnvel
snuðrað uppi litla ibúð, sem væri við hæfi
ungu hjónanna.
Morgun einn, þegar Emanúel Jensen sat
við stóra tréborðið í pósthúsinu, og raðaði
bréfum sínum ásamt starfsbræðrunum,
stirðnaði hann allt í einu upp.
Ungfrú Irma Kjær — stóð þarna á hvítu
umslagi og aftan á því: Karl Andersen fót-
gönguliði nr. 265. 4. hersveit.
Jensen fannst hjarta sitt stanza undir
rauða jakkanum í þungum, nístandi sárs-
auka.
Nú gat þrjóturinn loksins gefið lífsmark
frá sér, eftir að hún hafði verið ugglaus
mánuðum saman og hafði nú loksins hugg-
ast og tekið gleði sína í þeirri trú, að stríðs-
maðurinn hefði gleymt sér.
Hvað yrði nú í dag, þegar hún opnaði bréf-
ið frá hermanninum sinum? Hann minntist
þess, hve mikið henni var niðri fyrir fyrst
þegar fundum þeirra bar saman og fyrstu
kossanna og ástarhótanna, sem voru veitt
með nokkurri tregðu, og svo allt til þessa
dags, þegar allt var i bezta lagi þeirra á milli.
Bráðum áttu klukkurnar að hringja, þegar
þau Irma gengju inn kirkjugólfið og hlytu
vígslu — til að skilja aldrei framar. Ef ekki
— Hefði ekki —
Emanúel sat þarna stirður og ráðvilltur,
þegar félagar hans stóðu upp og hurfu hver
af öðrum. Að lokum var hann einn eftir, —•
aleinn í stórri og tómri stofunni. Miskunnar-
laus örvænting lagðist yfir hann. Ekkert i
þessum heimi fékk nokkurntima að full-
komnast. Mannleg hamingja rambaði og rið-
aði til falls eins og spilaborg alla daga. Það
var ekkert réttlæti til, ef hann nyti ekki
Irmu, sem hafði gefið lifi hans tilgang, ljós
og hamingju, svo tómt og misheppnað sem
það áður var.
Það var víst eitthvað, sem kallað var að
vera trúr í embætti sínu, — eitthvað, sem
hann ætlaði nú að drýgja óttalegt afbrot
gegn. — En það varð að fara sem vildi. —
Hann ætlaði að verja hamingju sína af fullri
alvöru gegn öllu, — öllu öðru í heiminum.
Hann stakk bréfinu í aftasta hólfið i vesk-
inu sínu og stakk því i brjóstvasann. Það
kom þó fyrir að bréf töpuðust, — mörg bréf
meira að segja. Enginn myndi nokkurn tíma
fá nokkuð um þetta að vita, og seinna gæti
hann brennt bréfið.
Nú ertu aftur fallinn I þanka, sagði Irma